advertentie
Dour, mon amour, was er weer eentje om in te kaderen. Het festival waarbij je het hoogste aantal stappen zet door het immens grote terrein, waarbij elk podia wel iets te bieden heeft en waarbij de diverse en verleidelijke line-up nooit teleurstelt. Ook wij gaven ons deze zomer weer eens helemaal over aan 5 dagen muziek, zon en cara.
Een klein deel van de What Happens crew zette op woensdag al koers richting Dour. We startten onze uitputtingsslag en hoopten in het station dat het NMBS-personeel ons niet zou weigeren door een extreme hoeveelheid bagage. Na een dolle rit met vrienden, kwamen we eindelijk aan op onze eindbestemming Dour! Elk jaar loop ik te zagen over het aantal stappen dat ik zet, het aantal zweetdruppels dat van mijn gezicht loopt en geen handen beschikbaar heb om dit ook maar uit mijn ogen te wrijven. Maar een festival is nu eenmaal een paar uur afzien voor de pret begint. De pinten die halverwege uit de bagage van één van mijn vrienden rolden, keken me verleidelijk aan. Pauzes zijn belangrijk! Na een korte drinkpauze trekken we de legendarische brug over, en dan is het zogezegd niet ver meer, voor de goedgelovigen onder ons. Woensdag is het op de camping te doen, een klein dorpje maken met vrienden in de hoop dat je 's nachts niet verdwaalt en het liefst van al in je eigen tent kan slapen. We leven op hoop. Dour wij zijn klaar voor jou!
Eén van onze hoogtepunten vond al vroeg plaats. Op donderdag mochten wij kennis maken met Guillaume en Jonathan van het ambient- en electroduo The Blaze. Twee Franse heren met miljoenen streams en allerhande overwinningen op hun conto, die deze dag de Last Arena afsloten. De twee zijn het ultieme voorbeeld van nuchterheid. Geen sterallures, gewoon twee down to earth mannen met een grote liefde voor muziek. Na het zeer aangename gesprek zetten we koers richting The Last Arena om er backstage hun concert bij te wonen. De energie die ze daar brachten ging vloeiend over naar het publiek dat zich liet meeslepen door het spektakel van het duo. Een geslaagde tweede dag voor ons!
Een deel van de What Happens crew arriveerde vrijdagavond pas op de camping. We wandelden het uitgestrekte houten pad af en genoten van een heerlijk briesje in ons gezicht, dat een pitstop had gemaakt aan de DIXI's van de camping en de ranzige schijtgeur van de liters diarree, kots en pis met zich mee had genomen. We inhaleerden deze frisse lucht terwijl we onze tent uitwierpen en een eerste cara opentrokken.
We startten onze avond bij Emilija, het in Litouwen geboren talent dat op uitnodiging van Gay Haze de Rockamadour stage in brand stak. Vette houseplaten en oldschool trance stonden op het menu en met de voetjes in het zand en pilsje in de hand dansten we de avond tegemoet.
Vervolgens zetten we onze reis verder naar de Balzaal voor een set van de gerenommeerde Franse dj Anetha. De artiest die haar label Mama Told Ya op korte tijd naar de absolute top bracht, zette een mooie prestatie neer op Dour. We genoten van haar groovy set en de leuke visuals, al hadden we iets meer experiment willen zien.
Daarna trokken we naar La Petite Maison voor het hardere werk van Rebekah. We stampten op de snoeiharde industrial en hardcore die de in Birmingham geboren artiest ons voorschotelde terwijl onze ogen verdwaalden in de vage visuals van de Brusselse VJ Malika Maria. Na een uur stuiteren waren we helemaal klaar voor Trym in de Balzaal, maar die leverde naar onze mening een zeer matige en rommelige set af. We wisselden vroegtijdig het gigantische podium in voor Le Labo waar we de nacht eindigden bij TDJ, de Canadese dj en producer die ons een flinke dosis extra energie bezorgde met een heerlijk setje vol hyperpop en eurotrance!
Zaterdag besloten we na een lange, gezellige voormiddag met vrienden op de camping rustig weg te maken naar de Dub Corner voor wat opwarmende dubmuziek. Op de lineup stond toen Iration Steppas, legendarische figuur uit de Jamaicaanse dub scene in Londen en grondlegger van het stepper-genre. Hij was in gezelschap van de Caribische freestyler Macky Banton. De chille muziek in combinatie met een zee van gelukkige gezichten, een landschap met indrukwekkende windturbines en een ondergaande zon maakten van dit de perfecte opwarmer van wat nog een mooie avond zou worden.
Om rustig aan het tempo op te drijven verplaatsten we ons hierna naar Caribou in La Petite Maison dans la Prairie. Dat zou voor ons ontdekking numero uno van de dag blijken: een liveband die gemoedelijke, uptempo muziek bracht dat klonk als iets tussen rock, UK garage, disco, trap, pop en indie, maar bovenal onmogelijk was om in één hokje te plaatsen. De muziek werd begeleid door de zoete stem van frontman Dan Snaith, die eerder die dag aan de Balzaal nog een DJ-set speelde onder zijn alias Daphni.
Vervolgens begaven we ons naar onze favoriete stage van het festival, de Rockamadour, helemaal klaar voor het stevigere werk. Daar stond Yooth aan de decks, een DJ van het Brusselse collectief Brikabrak, het collectief dat er op zaterdag de line-up zou cureren. Het is niet de eerste keer dat we hem aan het werk zagen, dus we wisten wat we konden verwachten: uiterst dansbare beats met intense percussie. De sfeer zat er al erg goed in bij het publiek, dat volledig opgewarmd geraakte voor de volgende DJ die daar op het programma stond: O’Simmie.
De set die volgde was er eentje om niet snel te vergeten. O'Simmie bracht een all killer, no filler set die iedereen deed lachen, zweten en springen. Een moment waarop je dankbaar bent dat de Rockamadour een maximumcapaciteit aanhoudt, anders was het er onhoudbaar warm en druk geweest.
Op het zelfde moment dat O'Simmie de Rockamadour in vuur en vlam zette, deed Overmono hetzelfde in La Petite Maison dans la Prairie. Hun optreden zou één van de betere, waarschijnlijk de meest memorabele show van het weekend worden. Hun set was een ode aan zowel hun eigen grootste hits, maar ook andere legendarische artiesten uit de UK. Zo hoorden we een herwerkte versie van 'Turn The Page' van The Streets (ook bekend van hun juweeltje 'Blinded by the Lights') en een live gebrachte, uk funky versie van de grimeklassieker 'Functions on the Low' van Ruff Sqwad. Eindigen deden ze op een hoogtepunt met twee euforische, feel-good nummers uit hun eigen repertoire: 'Bby' en 'Good Lies'.
De sets die volgden konden moeilijk tippen aan wat we juist aanschouwd hadden. King Halloumi, het gezamenlijke project van AliA en Lefto, viel een beetje tegen: in plaats van hun gewoonlijke mix van house, soul en jazz brachten ze een vrij harde, ravey set. Niet echt wat we op dat moment nodig hadden, en we misten wat de selectorkwaliteiten die hun sets normaal gezien doen onderscheiden van de rest. Onze all-time favourite Le Motel kon ons dan weer wel bekoren. Afsluiten deden we op een rustige, zwoele manier bij de afrobeats van Vanyfox.
De laatste dag brak aan en natuurlijk kregen we weer een line-up volgepropt met mooie namen voorgeschoteld. We slenterden wat van hier naar daar, de vermoeidheid begint toe te slaan en we nemen al wat meer pauzes dan de dagen ervoor. De Balzaal is de eerste die de revue passeert, aangezien we vandaag wat luier zijn dan anders, blijven we daar een tijdje plakken voor Salome, Patrick Mason en het eerste deel van de set van KI/KI. Salome bracht verrassend nieuwe muziek die we aan onze playlist konden toevoegen en Patrick Mason zorgde er dan weer voor dat we energie kregen om te dansen. Zijn slingerbewegingen zijn van een heel andere categorie!
Tijd om de Balzaal te verlaten en terug op ontdekking te gaan. We stopten even bij Le Labo waar plots een uitzinnige menigte begint te roepen. Er staan geen artiesten op het podium, geen instrumenten .... niets. Wanneer we dichterbij komen zien we dat het Lander & Adriaan zijn die aan hun optreden beginnen. Een drummer met zilveren pollen die de handen in elkaar slaat met een tovenaar op toetsen: dat is Lander & Adriaan. Ze presenteerden een mengeling van Detroit techno, funk, jazz fusion, Chicago juke, jungle en improv. Deze twee heren weten precies hoe ze een publiek moeten meezuigen in hun muzikaal avontuur. De passie spatte ervan af en het optreden was een prachtig schouwspel tussen artiest en publiek. Damn, wat kunnen deze twee heren een performance geven!
Het was tijd om Hudson Mohawke aan het werk te zien. Deze stond op onze must see lijst en wat heeft hij ons omvergeblazen. Toch wel één van onze ontdekkingen tijdens dit vijfdaagse Douravontuur! De Schotse producer speelde eind jaren 2000 en 2010 een belangrijke rol in het vormgeven van elektronische muziek en hiphop. Als medeoprichter van het invloedrijke LuckyMe-label en ontwerpstudio, werd hij één van de leidende namen van de wonkyscene van eind jaren 2000. Hij werkte al samen met hiphopzwaargewichten zoals Kanye West, Drake, Lil Wayne en vele anderen. Dat hij een artiest is met ervaring is meteen ook voelbaar wanneer de eerste beats door de speakers galmen. Het publiek is meteen mee en wij kunnen niet gelukkiger zijn met onze artiestenkeuze. Want kiezen is altijd een beetje verliezen, maar bij deze was het één van de betere aanwinsten.
Wie zondag de Last Arena mocht afsluiten was niemand minder dan Aphex Twin. Slechts af en toe komt de artiest eens naar buiten met een handvol shows, waavoor hij meestal met zijn visuals en muziek de mensen de stuipen op het lijf weet te jagen. Tijdens zijn show is het merkbaar dat hij radicaal van het ene genre naar het andere switcht om je daarna af te vragen 'is dit zelf een genre?'. Voor velen is zijn muziek waarschijnlijk onbegrijpelijk, maar wij vonden het mooi om te zien hoe vrij deze artiest is en gewoon zijn ding doet. You hate it or you love it.
Ons Dourfestijn sluiten we af met niemand minder dan Kettama. Deze Ierse en heel vriendelijke man leerden we afgelopen jaar kennen in Kompass waar hij gevraagd werd door het Gentse collectief Butternut. Daar wist hij ons al te bekoren, niet alleen met zijn vriendelijkheid, maar ook door zijn manier van spelen. Kettama barstte de afgelopen jaren los in de house- en electroscene, met de release van zijn EP Bucklyn Bridge uit 2018, waarop het nummer B O D Y stond, wat hem een belangrijke doorbraak bezorgde. En dat was ook merkbaar aan de volle zaal. Terwijl we de artiest zagen genieten van zijn set, met de DOUR letters op de achtergrond, dansten wij op de laatste beats die op het festivalterrein weerklonken. Dour... u was weer geweldig. Merci!
We steken met de What Happens crew erg veel tijd in het cureren van evenementen en het schrijven van artikels, maar veel feedback krijgen we over het algemeen niet. Daarom hebben we een korte enquête opgesteld, om even te checken of we het nog steeds goed doen. Heb je een paar minuten? Het zou ons gigantisch hard helpen.
