Dour 2025: Vijf dagen in de Waalse wildernis

Vijf dagen lang worden de Waalse weilanden rond het dorpje Dour opnieuw een smeltkroes van bassen, beats en bizarre ontmoetingen. Het festival voelt vertrouwd en verrassend tegelijk: van de beruchte camping en eindeloze wandelingen tussen de podia tot intieme sferen die je nergens anders vindt. Terwijl de grote namen massa’s lokken naar de Last Arena en de Balzaal, blijven de echte ontdekkingen schuilgaan in de omliggende tenten en in verborgen hoekjes. Het What Happens team dook het festivalterrein in, op zoek naar die momenten waarop Dour zijn unieke, eigenzinnige ziel laat zien.

Woensdag

Nog niet helemaal bekomen van Stone Techno Festival, maar wel met een hele hoop goesting, komen we toe op Dour. Gelukkig valt de aanschuifrij aan de zakkencontrole goed mee, wordt er verrassend weinig gecontroleerd en staan we dus snel op de camping. We installeren ons aan de linkerkant, want zeg nu eerlijk: wie wilt er graag een gigantische after naast zijn tent tijdens de vroege uurtjes? Smijttentje de lucht in, stoeltje open, pintje erbij en yes: we zijn van start.

Kwestie van er direct in te vliegen trekken we al rond 20u naar La Petite Maison Dans La Prairie voor de Brusselse band ECHT!, die de eer had om de stage te openen. Zij combineren al jarenlang hiphop, jazz en elektronische invloeden met de rauwe energie van live instrumentatie: toetsen, drums en elektrische gitaar. De opkomst was niet gigantisch, maar zeker ook niet slecht voor de eerste uren festival. Vanaf de eerste noot lieten ze op explosieve manier hun bass- en breakbeat-hevige livemuziek op het publiek af, die het zeker konden smaken. Een persoonlijke highlight was een vurige cover van de clubhit 'Sinais' van Bianca Oblivian en Onhell.

De eerlijkheid gebied ons te zeggen dat dat het zo ongeveer was, voor de eerste dag. We checkten nog het laatste kwartiertje van Kompromat, een erg energieke show die wat te vergelijken was met bijvoorbeeld Ascendant Vierge, maar dan met een meer new wave, eighties-achtige klank. Voor de rest besloten we gewoon wat bij te praten op de camping en op tijd er in te kruipen. Niet te vroeg pieken!

Donderdag

De tweede dag starten we zoals we de eerste geëindigd hebben, en zoals een dagje op Dour geleefd zou moeten worden: op het gemak, met vrienden, in een campingstoeltje en met een reeks gigantische windmolens op de achtergrond. Ook al komen er stilaan meer mensen bij, het blijft nog heel rustig op de camping. Dat betekent niet dat er nog geen dealers ons groepje passeren - 'salut les gars!' - of dat er nog geen veel te hoge bpm's, veel te vroeg op de dag ons opgedrongen worden.

Tegen 17u trekken we weer naar La Petite Maison, waar Kuna Maze de dag inzet. Een zwoele fusie van jazz, broken beat en house klinkt ons tegemoet. Niet extreem dansbaar, maar perfect als eerste streepje livemuziek om de namiddag wat te breken.

Wat later op de avond start donderdag drum & bass-dag pas echt voor ons met de op alle aspecten overstimulerende, maar enorm entertainende show van Hedex aan de Balzaal. Jump-up drum & bass-remixes van catchy pop- en clubnummers, grappige sound effects gecombineerd met extreem intense visuals, lasers en lichten maakten zijn set een erg memorabele ervaring.

Volgend op de planning was de show van de Britse grime-legende Stormzy aan The Last Arena. Een mooie show, maar echt grime kon je het niet noemen - wat geen verrassing is aangezien ook zijn laatste albums meer rustige soul- en r&b-achtige muziek bevatten dan aggressieve, energieke grime. De show - en het publiek - kwamen rustig op gang, maar wel met band en achtergrondzangeressen, wat een aangename verrassing was. Het laatste deel van de show ging Stormzy een versnelling hoger met onder andere hits als 'Backbone' met Chase & Status en zijn ultieme klassieker 'Shut Up'.

De avond (op tijd) afsluiten deden we met het mysterieuze, uit de UK afkomstige duo Two Shell. Gehuld in schaduw en een mistgordijn zetten ze de UK sound van de avond verder met een energieke en gekke mix van allerhande breakbeats en hyperpop. Niemand weet wie de twee personen juist zijn, en ze hebben de gewoonte van al eens andere mensen op het podium te zetten die een pre-recorded set spelen. Geen idee of zoiets ook hier gebeurd is, maar wat we wel weten is dat de aanwezige dansers het goed naar hun zin hadden.

Vrijdag

Voor wie het festival vrijdag met een sfeervolle, vrolijke noot wou beginnen, moest absoluut in La Petite Maison zijn. Om 18u speelde daar de uit Kinshasa afkomstige band FULU MIZIKI. Met een mix van disco en soukous, een dansmuziekgenre uit Congo, kregen ze het publiek al in de vroege uurtjes aan het shaken. De set was niet alleen een lust voor het oor, maar ook voor het oog. De band stond er gehuld in afro-futuristische outfits en bracht zelfgemaakte instrumenten het podium op. 

Nadien snelden we richting de Last Arena voor La Femme. De Franse rockband wist de vibe die we bij FULU MIZIKI hadden gezien, zeker te evenaren. Al bleven we niet lang hangen, want in La Petite Maison begon Carpenter Brut aan een wel heel donkere set. Zijn energie was filmisch, maar ook energiek. Als bezoeker waande je je in één of andere duistere horrorfilm van de jaren ’80.

Daarna kwamen we even op adem bij Stand High Patrol in de Dub Corner. De Bretoense dubformatie is al jaren een vaste waarde op het Waalse festival en hebben een beruchte livereputatie in de Europese scene. Ook nu stelden de heren niet teleur, al bleven we niet tot het einde hangen bij één van Dours intiemere podia. Marc Rebillet zou starten aan zijn set in La Petite Maison.

Bij aankomst zat de tent al goed vol. We belandden achteraan, maar al snel werd duidelijk: Marc Rebillet moet je van dichtbij meemaken. Zijn set, een wilde mix van improvisatie, pompende beats en absurde energie, verdiende zicht op zijn loopstation en zijn moves in boxershort.

De show begon met minutenlang geroep van “DOUREUUUH!”, vol overgave beantwoord door het publiek. De sfeer kookte meteen over. Na wat wringen en zoeken vonden we een plek vooraan en daar viel alles op z’n plek. Meebrullen met “Dour c’est l’amour!”? Onvermijdelijk.

Marc voelde het publiek feilloos aan. Hij polste wie hem kende, vroeg om verzoekjes, en dropte uiteraard zijn virale anthem: “Get the fuck outta bed bitch GO!”.

Na zijn set was het tijd wat voor ons één van Dours hoogtepunten vormde. FKA Twigs zette in de Last Arena een monsterperformance neer. Dit was niet zomaar een set, maar een allesomvattende totaalervaring. De EUSEXUA-show, gemaakt rond haar nieuwste album, was een sensuele, betoverende mix van muziek, dans en theater. Hoewel de voorstelling waarschijnlijk beter tot zijn recht was gekomen in La Petite Maison, vormde ze toch veruit het beste van deze festivaleditie.

Later op de avond keerden we terug voor Joy Orbison, maar nog voor we La Petite Maison bereikten, klonken de beats van Overmono ons al van ver tegemoet. We wisten meteen: dit zit goed.

We verwachtten een donkere, clubby sfeer, maar eenmaal binnen bleek de toon verrassend luchtig. Denk: uptempo UK garage met vleugen Jamaicaanse vocals. Het tempo zat strak, de vibe nog beter.

Toegegeven: de visuals bleven wat flets. In vergelijking met de gelaagde sound miste het lichtspel wel wat pit. Maar muzikaal? Helemaal raak.

Een paar tracks sprongen er echt uit. De remix van Tessela’s Hackney Parrot gaf meteen een nieuwe drive. BAND4BAND van Central Cee sloeg in als een bom. En dan die onverwachte blend van Flight FM met Travis Scott’s FE!N? Perfect timing. Joy Orbison serveerde een set die constant verraste, maar de dansvloer nooit uit het oog verloor.

Het zal je na het lezen van dit verslag waarschijnlijk weinig verbazen, maar vandaag bleven paraat staan in ons geliefde La Petite Maison. Na Joy Orbison was het tijd voor Sherelle. Ze sloot haar set af met het bekende Titanic-anthem, terwijl op het scherm een hilarisch beeld verscheen van Skream in de pose van Jack, met een liefdevolle Sherelle eromheen. 

Na een glitchy overgang barstte het feest los: pure dubstepchaos. Energie? Rugzak-mode AAN. Skream & Benga scoorden met eigen knallers als Good Things Come to Those Who Wait en onverwachte bangers zoals een dubstepversie van Charli XCX’s Guess, hielden de twee de tent stevig in beweging. En dan nog een boodschap die er stevig in ging: FREE FREE PALESTINE! luidkeels, onmisbaar, en recht uit het hart.

Enige nadeel? Het soundsystem van La Petite Maison was absoluut niet adequaat voor de baslijnen van Skream & Benga. Wanneer muziek als dubstep, die het grotendeel van zijn energie haalt uit bassen, op een geluidssysteem gespeeld wordt dat daar niet voor gemaakt is, dan kan het resultaat best teleurstellend klinken. Dubstep moet je voelen in elke vezel van je lijf, en dat was hier absoluut niet het geval.

Zaterdag 

Zaterdagavond begon met een sprint naar de balzaal: lucht zwaar, regen in aantocht, maar wij waren klaar, met poncho of vuilniszak. Geen weer dat ons tegenhield. Vijf minuten later werden we getrakteerd op een stortbui, maar de front row bleef staan. Poncho’s werden groepsparaplu’s, regenplassen veranderden in dansvloeren à la Step Up, en backstage vlogen handdoeken onze kant op om droog te blijven, dank aan de UK queens op het podium!

De vibe? Tropisch. Ondanks de wolken brachten ze het zongevoel naar binnen met aanstekelijke tracks (Shazam werkte overuren). Één ding is duidelijk: deze vijf zorgen voor warmte, ook in de gietende regen.

Een moment waar we al maanden naar uitkeken: Mike Skinner a.k.a. The Streets, live. We haastten ons richting het podium, maar nog voor we goed en wel stonden, hoorden we Turn the Page. Dat nummer, uit het iconische Original Pirate Material, kreeg nieuw leven via de remix van Overmono, en raakte meteen een snaar.

Later volgde Has It Come to This, en die kwam binnen. Even stil worden, ademhalen, en beseffen: dit maak je geen tweede keer mee. Mike is geen showman met glitter, maar een meester in het vertellen. Zijn stijl balanceert ergens tussen rap, poëzie en pure observatie. Zelfs het verhaal over hoe hij z’n barkaart was kwijtgeraakt wist hij moeiteloos om te zetten in een grappige oproep om friet op het podium te krijgen.

Hij vertelde dat hij als kind vaak in België kwam, en dat er altijd iets vertrouwds aan dit land blijft kleven. Die warmte voelde je, in de muziek en in de manier waarop hij elke zin rechtstreeks in je hart dropte.

Na deze The Last Arena-klepper was het tijd voor wat lokaal talent: Martha Da'ro. Deze Belgische actrice en zangeres van Angolese afkomst is vooral bekend wegens haar rol in de veelgeprezen film Black, maar is daarnaast dus ook muzikante. Ze maakt prachtige soul en R&B en wordt live ondersteund door drummer Thomas Geysen en pianist Aram Abgaryan. Haar unieke stem, gepaard met Geysen's intense percussie en een sterke licht- en videoshow maakte dit optreden in Le Labo een memorabele ervaring.

Over een visueel sterke show gesproken: volgend op de planning was Max Cooper's A/V in La Petite Maison. Een spektakel waarvan we het geluk hadden ze al eens eerder te mogen aanschouwen in Ancienne Belgique, maar die de tweede keer zeker niet minder impressionant was. Het werd een heel gevarieerde en prikkelende set waarin hij een mooie balans vond tussen langs de ene kant luistermuziek die soms subtiel, anders erg complex en intens klonk, en langs de andere kant dansbaardere muziek die zich tussen house, techno, drum & bass, jungle en zelfs dubstep bevond, maar dan nog steeds met Cooper's glitchy en gelaagde sound. Met projecties op semi-transparante schermen zowel voor als achter zichzelf creëerde Cooper een erg immersieve ervaring. Afsluiten deed hij met een mooi eerbetoon aan Belgische elektronische muziek: 'The Prophet' van C.J. Bolland, inclusief op maat gemaakte visuals. De kers op een erg kleurrijke taart.

De afsluiter van de avond was de legendarische Nederlandse DJ Marcelle, wiens op ritme gefocuste sets zo eclectisch zijn als maar kan. We zagen ze deze zomer reeds op Horst en op Waking Life en waren telkens aangenaam verrast. Ook op Dour bracht ze een werkelijk unieke mix van experimentele punk, dub, techno en alles daartussenin. Ondanks de experimentele aard van haar set was het publiek volledig mee, van begin tot eind. Afsluiten deed ze met haar laatste single 'Sorry, No Silence': een nummer dat is opgebouwd rond een gek, lichtjes off-beat ritme, gejuich en 'this is clearly ethnic cleansing', samples afkomstig uit de toespraak van Nan Goldin vorig jaar in de Neue Nationalgalerie in Berlijn. Elke cent van de opbrengst van de release – vinyl en digitaal – gaat naar het Palestine Children's Relief Fund (PCRF), dus zeker kopen via Bandcamp!

Zondag

De laatste avond van het festival zijn we all-in gegaan op Le Labo, waar je een hele tijd terecht kon voor muziekgenres van over de hele wereld, gebracht door opkomende artiesten.

De avond startte voor ons bij de liveshow van Cellini. Een show die we dit jaar al meerdere keren mochten aanschouwen, maar we nooit beu geraken. Live wordt hij bijgestaan door Luca Fazioli (Mojo and the Kitchen Brothers, Kaat Van Stralen, Lo-lee-ta), Thomas Geysen (KRANKk) en Amina Osmanu (Amos): een veelzijdige band die met een heel resem aan instrumenten en op een passionele, oprechte manier Cellini's repertoire eer aandoet. Dat repertoire bestaat voornamelijk uit nummers van zijn meest recente album 'Anemoia', waaronder onder andere 'Traces' en 'Terril', maar ook eerdere hits als 'Lose Yourself' en zelfs een cover van 'Archangel' van Burial passeerde de revue. Met hun ritmische en opzwepende muziek slaagden ze er in om Le Labo hun hele set door laaiend enthousiast en dansend te houden.

Volgend op de planning was Susobrino, een Belgisch-Boliviaanse muzikant die een eigen sound ontwikkelde door traditionele Zuid-Amerikaanse percussiemuziek te verweven met electronica. 'Representando y honorando la musica latina' is zijn motto, en dat doet hij met zijn diverse originele producties, zijn leuke covers van popnummers en bovenal zijn indrukwekkende liveshows, waar hij verschillende traditionele instrumenten bespeelt, loopt en over elkaar laagt. Persoonlijke highlights waren zijn recente clubgerichte producties van op 'Bri', maar ook zijn cumbia-versie van 'The Edge' (beter bekend als 'The Next Episode' van Dr. Dre en Snoop Dogg) en een karaokemomentje met zijn herwerkte versie van 'Never Leave You' van Lumidee.