Dour Festival is al decennia een vaste waarde in de Belgische festivalkalender, bekend om zijn eclectische line-up en unieke sfeer. Achter de schermen zorgt een team van gepassioneerde mensen ervoor dat elk jaar opnieuw duizenden muziekliefhebbers er hun goesting vinden. Eén van die sleutelfiguren is Clara Dhilly, de booker die mee bepaalt welke artiesten het Henegouwse veld doen daveren. We spraken met Clara over haar parcours, de uitdagingen van het cureren van zo’n breed programma, en hoe Dour balanceert tussen internationale headliners en opkomend talent. Een blik achter de schermen bij een festival dat blijft verrassen en bij de vrouw die daar een cruciale rol in speelt.
Zou je je eerst en vooral kunnen voorstellen aan onze lezers?
Ja, ik ben dus één van de bookers van Dour festival, maar we vormen eigenlijk een team van 3 mensen: Mathieu, Clement en ik. We hebben ons elk zo wat gespecialiseerd in bepaalde muziekdomeinen en vullen elkaar zo goed aan.
En vanwaar komt je affiniteit met muziek?
Muziek heeft altijd al een centrale plaats gekregen in mijn leven. Ik ben geen artiest, maar ik luister gewoon enorm veel, naar verschillende genres trouwens: jazz, hiphop, reggaeton, gabber enzovoort. Toen ik Dour dan ontdekte, zo’n 12 jaar geleden, was ik al werkzaam in de muziekindustrie, maar het was de eerste keer dat ik mijn brede muzieksmaak zo vertegenwoordigd zag op één festival.
Twee jaar geleden spraken we al eens met je collega Mathieu. Hij vertelde ons dat jullie de podia meestal onder enkele bookers verdeelden. Hoe hebben jullie de programmatie dit jaar georganiseerd?
We overleggen eigenlijk constant met elkaar. Elke dag. Dat gaat deels strategisch, maar ook heel organisch. Soms praat je bijvoorbeeld met vrienden over muziek en denk je: hé, daar moeten we misschien iets mee doen. Of je gaat naar concerten om inspiratie op te doen. Ook gesprekken met onze stagiairs zijn waardevol, omdat zij jonger zijn en frisse ideeën meebrengen.
Wij drieën, Mathieu, Clément en ik, bespreken samen alle artiesten op alle podia van Dour. Tegelijk heeft ieder van ons zijn eigen expertise. Mathieu kent de grote elektronische acts door en door, omdat hij daar al jaren in actief is. Clément woont en werkt in Frankrijk en heeft daardoor directe connecties met de Franstalige hiphopscene, die een belangrijke rol speelt op Dour. Ikzelf hou ervan om te graven en nieuwe muziekstromingen te ontdekken die volgens mij in de kijker moeten komen.
Daarnaast is er nog onze collega Hugo, een echte kenner van de soundsystemcultuur en de booker van de Dub Corner. En we schakelen soms ook andere collega’s in voor heel specifieke genres, zoals hard rock. Zo heeft iedereen zijn eigen specialiteit, maar uiteindelijk nemen we veel beslissingen samen. Dat moet ook, want Dour is groot: een keuze op één podium kan het gevoel en de sfeer op een ander podium beïnvloeden. Het is een beetje zoals een menukaart samenstellen: alles moet in balans zijn en goed op elkaar aansluiten.
Je zegt net dat je graag nieuwe muziek ontdekt. Op welke manieren ga je daarnaar op zoek?
De inspiratie komt van overal: praten met vrienden, agents ontmoeten, festivals bezoeken, concerten zien en de media volgen. Omdat ik vroeger persverantwoordelijke was, hou ik nog steeds in de gaten wat er leeft. Het is een grote puzzel van indrukken en tips.
Wat Dour uniek maakt, is dat we ruimte hebben om nieuwe genres en ervaringen aan te bieden. Mensen komen misschien voor een grote naam als Charlotte de Witte, maar verdwalen dan tussen de podia en ontdekken iets totaal onverwachts, zoals Yousuke Yukimatsu. Dat verrassingseffect vinden we fantastisch.
Hoe ver kan je op Dour gaan met nieuwe en misschien experimentelere acts?
Soms krijgen we voorstellen van artiesten die we echt geweldig vinden, maar waarvan we weten dat ze qua sfeer minder goed tot hun recht komen op een openluchtfestival. Heel trage, intieme muziek werkt bijvoorbeeld beter in een afgesloten zaal dan naast een podium als de Boombox of de Main Stage. In zo’n geval moeten we nadenken over nieuwe podia of opstellingen, zodat we recht doen aan zowel de artiest als het publiek.
Het draait uiteindelijk allemaal om balans: hoe bouw je een line-up rond een artiest zodat de energie en de sfeer kloppen? Soms is het puur een kwestie van timing. We proberen altijd rekening te houden met het ‘karakter’ van de verschillende podia, zodat de programmering van elk podium een eigen identiteit behoudt.
Toch laten we zeker nog ruimte voor experiment. Soms gaan we gewoon ergens voor en dan ontstaan er onverwachte, magische momenten. Dat is het mooie aan programmeren: het is deels strategie en planning, maar even vaak een kwestie van buikgevoel.
Le Labo is zo’n stage waar experiment een plaats krijgt, al merk ik dat er vaak weinig mensen staan. Wanneer beschouwen jullie een set in Le Labo als een succes?
We zoeken nog steeds naar de juiste grootte en sfeer voor dit podium. Idealiter wordt het iets kleiner en volledig afgesloten, zodat we er een nieuwe beleving mee kunnen creëren. Daar werken we aan naar volgend jaar toe. Het is, zoals ik eerder zei, een grote puzzel. Je moet rekening houden met wat er tegelijk op andere grote podia gebeurt en hoe het publiek zich over het terrein beweegt.
Toch zijn er mooie momenten geweest. Marie Davidson speelde twee dagen geleden voor een niet-volle, maar fantastische zaal. Hetzelfde gold voor Ferdie, een jazzy artiest, die met 70% bezetting toch een geweldige connectie met het publiek had. Het gaat dus niet alleen om aantallen, maar om de juiste vibe.
We denken na over een intiemere setting voor experimentele acts of juist een clubgevoel ’s nachts. In een gesloten ruimte kan je ook overdag zwaardere of intiemere shows programmeren. Dat is nu een van de pistes waar we nu volop mee bezig zijn.
rolandcristal op Instagram
Klinkt heel nice! Er is één act die me enorm opviel en dat is Roland Cristal. Ik ben elke dag naar zijn set geweest en elke dag stonden er meer en meer mensen. Vanwaar komt die speciale band tussen Dour en deze artiest?
Ongeveer zeven jaar geleden ontdekte een voormalige collega Roland Cristal in een bijna lege club in Lille. Er waren amper vijf mensen, maar hij kwam terug en zei: “Dit móét je horen.” We besloten hem een kans te geven. Zijn eerste optreden op Dour was net na Covid, in een grote tent, en het publiek ging compleet uit zijn dak.
Roland Cristal belichaamt voor ons de typische ‘regular camping’-sfeer: gek en absurd. Helemaal Dour, dus. Binnen het team noemen we hem zelfs “de burgemeester van de camping”, een echte ambassadeur van het festival.
Sindsdien kwam hij terug, vorig jaar zelfs om de tent af te sluiten met een uitzinnige set. Dit jaar gaven we hem carte blanche: vier dagen lang, één uur per dag, volledige vrijheid. Zondag van 2 tot 3 uur ’s nachts sluit hij opnieuw af, hét moment waarop iedereen beseft dat het nog 360 dagen duurt tot de volgende Dour.
Zelfs de stage manager van Le Labo vroeg al: “Als hij volgend jaar komt, laat me weten waar, dan zorg ik dat ik erbij ben.” Wanneer artiesten, technici en publiek zo samenkomen, weet je dat dit uniek is.
Hoe bewaken jullie de diversiteit in de line-up?
Wanneer we beginnen met het samenstellen van de line-up, houden we altijd rekening met onze festivalcommunity. We weten dat sommige mensen een avond drum-’n-bass willen, anderen snelle techno en weer anderen nieuwe muziek willen ontdekken. Dat nemen we al mee in de plannen vanaf het begin.
Sinds de start biedt Dour zowel een podium voor lokale als internationale acts, en dat blijft zo. Diversiteit, in genres, in artiesten en in afkomst, is altijd de kern van het festival geweest. We graven graag in nieuwe muziekstromingen en proberen zo ook de nieuwsgierigheid van het publiek te prikkelen en hun muzikale horizon te verbreden.
Natuurlijk weten we dat sommige genres in een bepaald jaar populairder zijn en dat we ook tickets moeten verkopen, maar we willen tegelijk deuren openen naar nieuwe ervaringen. Uiteindelijk is het de bedoeling dat het festival voelt als een muzikale reis.
Het grote mysterie was voor ons wel het verdwijnen van de Rockamadour stage. Om welke reden is het er niet van gekomen dit jaar?
Intern was het wat moeilijk. Er waren veel acts en voor het productieteam was het moeilijk om dat allemaal op te volgen. We missen het podium ook, want het was onderdeel van de festivalervaring. Een afgesloten ruimte met zand op de grond en een unieke sfeer. Dat gemis voelen we dit jaar sterk.
Daarom proberen we andere ervaringen te creëren, zoals Roland Cristal, of gisteravond, toen we een hiphopmedium uitnodigden voor een takeover van een uur op de Dub Corner. Veel mensen kwamen daardoor voor het eerst naar The Corner om deze plek te ontdekken.
Wat was je meest memorabele moment als booker op Dour?
Eerlijk gezegd had ik dit jaar een van mijn meest memorabele momenten. Ik was echt onder de indruk van het optreden van FKA twigs. Het was zó mooi. Ik was er samen met collega’s en vrienden naartoe gegaan, maar ik sprak niet, ik danste niet, ik stond daar gewoon aan de grond genageld.
Visueel en emotioneel was het van een ongekend hoog niveau. Ik kan er eigenlijk moeilijk woorden aan geven, zo intens was het. Ik heb in de loop der jaren veel geweldige momenten meegemaakt, maar dit optreden stak er dit jaar echt met kop en schouders bovenuit.
Kopfoto: ©
Clara Dhilly
