#REVIEW: Sam Paganini - Zenith [JAM]

Wie is één van de bekendste Italiaanse dj’s en releaset zijn nieuwe plaat op 4 september? Juist ja, dat is Sam Paganini. Het is misschien geen Gigi d’Agostino, maar hij heeft toch ook al wat behoorlijk werk uitgebracht - niet alleen op zijn eigen label, maar onder meer ook op Drumcode van Adam Beyer, Cocoon en Plus8 van Richie Hawtin. En dan heb je uiteraard ook nog zijn single ‘Rave’, die met acht miljoen views de meest populaire technotrack ooit werd op Youtube.

Zeker niet de minste dus, die Sam. En we willen nu niet de technopurist uithangen, maar als we eerlijk zijn kan hij soms toch wat plattekes uit de hoek komen. Zijn vorige EP, ‘The Beat’, had hier en daar een goedkoop randje. Niets om hem meteen op af te schieten, want een beetje fout kan ook wel leuk zijn.

Zijn nieuwe album, ‘Zenith’ begint in ieder geval met een sterke ambient-vibe - Paganini steekt dan ook niet onder stoelen of banken dat dit album niet enkel bedoeld was om volle gas op de dansvloer te gebruiken. De verschillende nummers mogen verschillende gevoelens oproepen en hij is daarom ook de mosterd bij een brede waaier aan genres gaan halen. ‘Elevator’ grijpt bijvoorbeeld terug naar klassieke house, of toch iets dat klinkt alsof Mr. Fingers aan een TB-303 genaaid zit. ‘Plastique’ geniet dan weer van disco-invloeden en doet denken aan de muziek van Air. Variatie genoeg, zou een mens zeggen.

Dat is dan toch een mens die ‘Gravity’ nog niet heeft gehoord. In zijn zoektocht naar verfrissende muziekgenres heeft hij blijkbaar ook het laatje ‘commerciële brol’ opengetrokken. Het is vreselijk om dit te bekennen, maar het doet ons denken aan ‘Stay A While’ van Dimitri Vegas & Like Mike. ‘Survive’ is ook nog zo eentje dat echt gewoon klinkt als goedkope rommel.

Niet dat het allemaal rotslecht is. ‘Frozen’ heeft bijvoorbeeld iets heel melancholisch, wat je eerder zou associëren - om toch nog maar een vergelijking te maken - met Paul Kalkbrenner. Dat nostalgische en het gevoel alsof je constant de zee hoort zit trouwens doorheen het hele album verwoven, net zoals de acid-tonen die in verschillende tracks terugkomen.

Het is dus niet zo dat Paganini helemaal niet heeft nagedacht over dit album. Hij heeft zelfs allerlei vintage machientjes uit z’n kast gehaald om dit op te nemen, zoals het een echte techno-nerd betaamt. Helaas met weinig resultaat: hoewel z’n muziek vroeger al aan de platte kant kon zijn, was het toen nog tenminste vettige techno, een genre dat hij iets te veel is vergeten tijdens al deze experimenten. Gelukkig is die nog alomtegenwoordig tijdens zijn livesets - waardoor we daar dus, ondanks dit klein misbaksel, toch nog steeds naar uitkijken.

Zelf even oordelen? Beluister hier zijn album samples: