The Horrorist verandert het publiek in wilde beesten tijdens aufnahme + wiedergabe

Een schepsel schijnt met een felle lamp in je gezicht en brult je trommelvliezen aan flarden. Op basis van de zwarte laarzen en maniakale blik in zijn ogen zou je denken dat je de hoofdrol speelt in één of andere nazistische fantasie, maar eigenlijk ben je gewoon bij een liveset van The Horrorist terechtgekomen. Duidelijk het hoogtepunt van een avond met [aufnahme + wiedergabe] in de Kompass, al was er over de andere arstiesten ook niet veel te klagen.

Het is al 17 jaar geleden dat The Horrorist Manic Panic uitbracht, maar hij tapt nog steeds graag uit hetzelfde kraantje. Een oud, roestig kraantje - het soort waar je gegarandeerd een parasiet van krijgt. Maar ook dat deerde ons niet, want een extreem vette plaat mag nu eenmaal grijsgedraaid worden. Ook als dat betekent dat je jezelf erop betrapt dat je volledig losgaat op gabbermuziek.

Het was nochtans niet de hele nacht gestamp. Gelukkig maar. Zelfs het hart van een marathonloper zou het dan wel begeven. SΛRIN warmde de zaal op met invloeden uit de jaren tachtig (de duistere kant van de jaren tachtig, uiteraard), zonder echt terug te grijpen naar de nummers van toen. Denk Front 242 en Anne Clarke, depressief en dansbaar tegelijk, in een hedendaags jasje.

De grote baas van het label, Philipp Strobel, pakte het anders aan. Aanvankelijk koos ook hij voor lekker zwaar en traag, maar toen de bodem van zijn fles Jägermeister naderde, hoorden we vooral herkenbare platen als Acid Phase van Emmanuel Top en Flesh van A Split Second. Allemaal dansbaar en wel, maar we moeten bekennen dat zijn mixkunsten in het glas straffer waren dan die aan de draaitafels - zeker tijdens het laatste uur.

Al speelde je de pannen van het dak, het zou nog lang niet genoeg  zijn voor dit publiek dat snakte naar seks, drugs en geweld. Op voorhand baalden we een beetje dat The Horrorist maar een uurtje geprogrammeerd stond, achteraf begrepen we het maar al te goed en smachtten we zelf ook naar een ijskoude douche. Voor ons stonden petieterige meisjes met lieve gezichtjes, achter ons stond een man in een strak pak. Ze leken geen van allen op deze beestachtige performance thuis te horen, toch brulden ze even agressief mee en bewogen ze extatisch op het gore geschreeuw en de marginale drums. Waar het begin van de set nog eerder op elektropunk leek, liepen we uiteindelijk tegen, een muur van gabber en hardcore op, met nummers als The Voice of the Butcher en Hard Step Future Force. Wij marcheerden met deze gek mee tot het bitter eind - en we hebben er met volle teugen van genoten.