advertentie
Drie dagen lang trakteerde Horst ons op een kruisbestuiving van muziek, architectuur en kunst. Met een recente seizoenswisseling opende het Vilvoordse feest de festivalzomer in plaats van dat ze die afsloot. Al veranderde er dit jaar heel wat meer: Het festival kreeg een nieuwe huisstijl en heel wat stages kregen een make-over cadeau. Eén van die podia is ‘Bodies In Alliance’, waar de witte, ronde en lichtgevende constructie werd vervangen door een grote, rode zon.
We startten er de dag met een set van het gerespecteerde soundsystem Channel One. Zij speelden een unieke selectie van zaligmakende reggae, exclusieve dubplaten en uplifting steppas. Hoewel de rode zon zich dreigend opstelde boven het publiek, voelde de plek maar kaaltjes aan. Daarnaast is het ons ook een raadsel waarom de dj niet onder de prachtige constructie draaide in plaats van achter de booth wat verderop.
Vervolgens trokken we naar de zweterige zaal ernaast die naar onze mening ook een downgrade kreeg in vergelijking met vorig jaar. Hovering Caress aka ‘de walvisstage’ veranderde naar EYES. EYES. Baby die een minimalistische inrichting had met een grote, soms lichtgevende bol en bewegende rode, flikkerende hamer. We genoten er even van de B2B van Mankiyan en mad miran, maar hoewel zij ons van goeie bass voorzagen, was het niet helemaal waar we naar op zoek waren.
We dwaalden rond en belandden in Vesshcell dat in de volksmond nog steeds ‘de put’ wordt genoemd. Daar nam ondertussen Meg10 achter de decks plaats, die in Berlijn al bekendheid verwierf met haar nachtclub hoe__mies. Niet alleen de hergebruikte, plastic zeilen wapperden er in de wind, maar ook het publiek golfde er samen met de artiest op dancehall, r&b, latin house en afro.
Ondanks andere goeie sets van bijvoorbeeld Liyo, Dienne en Zohar aan de andere stages bleven we vandaag trouw aan ‘de put’, waar Emma DJ en Otis, oprichter van Slagwerk, het werk van Meg10 verderzetten. De twee brachten een zalige set vol breaks en trance met hier en daar een foute plaat. Afsluiten deden ze met het nummer ‘Not Afraid’ van Europa, dat het publiek compleet gek maakte.
Met de laatste uren in het vooruitzicht, gaat het het aantal bpms de hoogte in. Yazzus behield dit tempo en de in Ghana geboren, in London opgegroeide en Berlin based artiest begaf zich stijlgewijs ergens tussen techno, hardcore, ghetto en trance. Vervolgens zwierven we nog een laatste keer richting de Moon Ra, waar Waltur van Burenhinder de closing set voor haar rekening nam.
Hoewel we normaal niet vies zijn van gestoorde stroboscopen en de zware hardcore en breaks die de artiest ons voorschotelde, bleek het na drie dagen Horst toch een tikkeltje te zwaar. Daarom brachten we een bezoekje aan de nightshop, ingericht door het platenlabel DEEWEE van de band Soulwax. Achter de ijskast van de winkel bevond zich een kleine, verstopte ruimte waar Bearsøme ons trakteerde op heerlijke, vage, maar dansbare plaatjes die hij zelf omschrijft als 'free style body music'. Zonder controle over het ruimteschip dansten we nog een laatste keer in het post-apocalyptische Asiat Park. Tot volgend jaar, Horst.
We steken met de What Happens crew erg veel tijd in het cureren van evenementen en het schrijven van artikels, maar veel feedback krijgen we over het algemeen niet. Daarom hebben we een korte enquête opgesteld, om even te checken of we het nog steeds goed doen. Heb je een paar minuten? Het zou ons gigantisch hard helpen.
