Max Cooper in Ancienne Belgique was een streling voor het oor én het oog

Max Cooper is een artiest die ik al lange tijd diep apprecieer. Hij heeft doorheen de jaren een unieke plek veroverd in de elektronische muziekscene als audiovisuele kunstenaar met een wetenschappelijke PhD, én toonaangevende elektronische muzikant. Hij combineert elektronische muziek en beeldende kunst met wetenschappelijk onderzoek door middel van installaties, live optredens, meeslepende audiovisuele ervaringen, een reeks digitale media en bekroonde muziekvideo's.

Hij was voor mij, en ongetwijfeld ook voor vele anderen, één van de gatewaymuzikanten die me introduceerden tot elektronische luistermuziek. Ik herinner me nog vol verbijstering te kijken en luisteren naar videoclips als 'Repetition' en de binaural herwerking van 'Resynthesis'. Het was muziek dat ik persoonlijk ontdekte tijdens de lockdown, rond de periode dat die tweede clip uitkwam en hij in de Sint-Michielskerk in Leuven corona-proof shows gaf waar je zijn muziek niet alleen kunnen horen, maar ook voelen en zien. Een ervaring die ik niet snel ga vergeten - net zoals diegene van afgelopen donderdag in de Ancienne Belgique.

Max Cooper passeerde op donderdag in de Ancienne Belgique in Brussel ter gelegenheid van zijn nieuwe album 'On Being'. Hij presenteerde een mix van de muziek van zijn nieuwe album en eerdere nummers, aan elkaar gerijgd met een indrukwekkende visuele show. 

Het werd een heel gevarieerde en prikkelende show waarin hij een mooie balans vond tussen langs de ene kant luistermuziek die soms subtiel, anders erg complex en intens klonk, en langs de andere kant dansbaardere muziek die zich tussen house, techno, drum & bass, jungle en zelfs dubstep bevond, maar dan nog steeds met Cooper's glitchy en gelaagde sound.

Die variatie weerspiegelde zich ook in zijn visueel werk. Zowel voor als achter de artiest hing een semi-transparant scherm waar allerhande visuals op geprojecteerd werden, wat Cooper - die ver vanachter op het podium stond - deed verdwijnen in een zee van licht en geluid. Altijd een green flag wat mij betreft: kunstenaars die zichzelf op de achtergrond plaatsen en hun kunst aan het woord laten.

Er passeerden erg diverse beelden de revue: van moleculaire structuren tot geanimeerde, Mondriaan-achtige vormen, van typografisch werk tot gemanipuleerde videobeelden. Wat telkens centraal stond was geometrie en erg divers kleurengebruik. Beelden die net zoals zijn muziek erg prikkelend en vaak intens overkwamen.

Een speciale shoutout gaat naar het voorprogramma, Odalie. Deze Lyonse elektronische componiste werd live bijgestaan door Paolo Rezze en zijn cello. Het betekende het eerste, en direct ook een erg geslaagd optreden in Brussel voor dit duo. Wat ik erg apprecieerde aan hun muziek is dat de cello niet gewoon een accessoire was aan de elektronische muziek, maar dat beide instrumenten een evenwaardig deel uitmaakten van het geheel. Het resultaat klonk erg warm, met een sfeer die varieerde van vrolijk tot melancholisch. De dag voor het optreden bracht ze nog een nummer uit op Max Cooper's label Mesh, 'Emotional Prism'. Zeker eens luisteren als je een idee wilt krijgen van hun geluid.