Waar oorspronkelijk het Deense duo Svaneborg Kardyb het affiche van Nordic Nights sierde, kwam de avond in Hasselt onverwacht in een ander licht te staan. Door familiale omstandigheden moest hun optreden worden geannuleerd. Wat overbleef, was Henrik Lindstrand, en dat bleek meer dan genoeg. Met enkel een vleugel, een paar zorgvuldig gekozen elektronica-accenten en de warme klank van Thommy Anderssons contrabas ontvouwde zich een optreden dat van ingetogenheid zijn kracht maakte.
De chemie tussen de twee was onmiskenbaar. Lindstrand, die in zijn solowerk steeds verder opschuift richting neoklassieke introspectie, leek hier zijn natuurlijke tegenspeler te vinden. Andersson — door Lindstrand zelf geprezen als een van Denemarkens beste jazzbassisten — bewees in Hasselt waarom. Zijn toon was geen begeleiding, maar adem. Terwijl Lindstrand melodische lijnen vlechtte die soms bijna wegvielen in de stilte, bewoog Andersson daaronder met het soort pulserende vanzelfsprekendheid dat alleen ontstaat bij pure muzikale verwantschap.
