Fuse's XRDS-festival, steevast één van onze favorieten van de late zomer, zit er alweer op. De Brusselse techno-institutie verraste opnieuw met een festivaleditie die zowel matuurder als gedurfder aanvoelde dan vorige jaren. 42 artiesten gaven het beste van zichzelf, verspreid over twee dagen, drie podia en een brede waaier aan muzikale stijlen in en rond het technospectrum.
The Bridge, de iconische mainstage, werd dit jaar een stuk ingekort in diepte. Dat zorgde voor een aanzienlijk dichter opeen gepakt publiek, waar we persoonlijk niet echt fan van waren. Zeker bij populaire sets als die van ¥ØU$UK€ ¥UK1MAT$U kon dat voor best een claustrofobisch gevoel zorgen. Dat gezegd zijnde zorgden de hogere hoeveelheid stellingen waar je op kon staan wel voor een beter zicht op het podium en de artiest. De lineup was er op vrijdag overwegend opzwepend en populair, met headliners als Fenrick, Adrián Mills, MCR-T en Patrick Mason. Op zaterdag was die trend minder aanwezig en klonk het aanbod diverser, met o.a. de ghettotech en electro van DJ MELL G, rauwe techno van Hadone en de eerder vermelde en fel gehypete ¥ØU$UK€ ¥UK1MAT$U.
Aan de kleinere, maar wel langere Viaduct-stage kon je doorheen het weekend terecht voor de diepere technosferen. Een stage die langs de linkerkant bedekt wordt door de snelweg, en zich langs de rechterkant in de openlucht bevindt, naast een grote groene berm. Een erg aangename plek, en net zoals bij de andere stages was het geluid er dik in orde. Alleen zorgde het feit dat het een ver uitgestrekte stage is en er enkel vooraan speakers stonden jammer genoeg voor een minder vol geluid bij de tweede helft van het publiek. Los daarvan is het wel een podium waar we vele uren versleten hebben, met als highlights onder andere de liveset van Voices From The Lake (Donato Dozzy en Neel), de b2b tussen DJ Nobu en GiGi FM en de extended vinylset van Jane Fitz.
Ten slotte had je het paradepaardje van deze editie, de Outskirts: een stage waar zoals elk jaar de minder techno-georienteerde genres een plek krijgen. Nieuw deze keer was de locatie. In plaats van de bescheiden plekjes in het midden van het terrein die het podium de vorige jaren kreeg, werd het nu verplaatst naar een heel nieuwe uiteinde van het festival: aan een meer, tussen het groen. Een plek met een stuk meer ademruimte, zowel net rond de stage als er iets verder van, wat zorgde voor een hele nieuwe oppervlakte aan chillplekken om even te ontsnappen aan alle gekte.
Op vrijdag verraste Fuse met een all-star lineup, de creme de la creme van de bass- en breaksscenes. Een risky zet, aangezien het een volledig nieuw genre was voor XRDS, maar eentje dat onmiddellijk loonde. De stage stond er afgeladen vol en de energieniveaus lagen torenhoog. Persoonlijke highlights waren er de duistere, diepe breakbeats en drum & bass van Emily Jeanne, de over-the-top chaotische en energieke jungle van Tim Reaper en Kode9 en ver aan de top de zwaar geanticipeerde b2b tussen muzikale genieën Djrum en Skee Mask. Die laatste was een indrukwekkende demonstratie van technische kunde en muzikale gevoeligheid, een vlotte samenwerking tussen twee artiesten die elkaar duidelijk erg goed aanvoelden en samen de tijd van hun leven achter de decks - net zoals het extatische publiek voor hun dat had.
Op zaterdag was de lineup er diverser. Bijblijvers waren onder andere DC Salas' live, Gerd Janson's euforische trip en Helena Hauff als afsluiter met een klepper van een breakbeat- en electroset. Keuzestress alom, op de laatste dag. Er is gekozen en ongetwijfeld ook verloren, maar wat wil je met zo'n affiche. Merci Fuse, voor dit prachtige weekend!
Kopfoto: © Simon Leloup
