Rond 16 uur wandelen we fris en monter de binnenplaats van de Kompass Klub op. Het verschil tussen de zondagstoeristen en de ravers die er al het hele weekend bij zijn is gigantisch. Zelf hebben we ons vrijdagnacht in slaap gehuild omdat we The Horrorist en Ansome moesten missen, omwille van de flauwe reden dat onze lichaampjes te zwak zijn om zo'n weekend vol te houden.
Op de zonnebril die we bij aankomst krijgen staat het logo en motto van de Kompass: "Sleep is overrated". Het is duidelijk dat de mensen rondom ons dat heel letterlijk nemen: ze zweven ergens tussen dood en leven, met een pintje als noodzakelijk plasma in hun handen. De barman die ons helpt, zweet als een otter en overhandigt ons bier met trillende handen. De mensen die dit volhouden, zijn helden.
Het is dan ook niet te verwonderen dat de set van Rupert Harvey & JLN behoorlijk mellow is. Hun housevibes zou je niet meteen aan de Kompass linken, maar ze zijn best geschikt om een open air in te zetten. Echt overtuigen om te dansen doen ze echter niet - zeker naar het einde van de set toe zouden we toch een paar interessantere geluiden willen horen. Tevergeefs, want ze sluiten af met een halfbakken remix van Inner City's 'Goodlife'. Was het gewoon de originele versie geweest, we hadden met volle teugen genoten, maar nu lijkt het een compleet willekeurig eindnummer dat middenin wordt stopgezet.
Gelukkig is er een goede reden om te stoppen: Amelie Lens. "Kom jongens, wakker worden!" schreeuwt de muziek vanaf de eerste seconde, met bassen die meteen dubbel zo hard klinken als tijdens de voorgaande set. Zelfs een beetje acid hier en daar zet ze in als de perfecte wekker. Haar energie is eindeloos en straalt af op haar publiek van zombies, haar opbouw is doordacht en precies. Elke brug is sterk uitgekiend, de drops komen op het perfecte moment en iederéén is laaiend enthousiast. Het komt dan ook hard aan als we moeten kiezen tussen ons plaatsje vlak voor het podium of de hongerdood sterven. Het is een marteling die ze zelfs in Guantanamo Bay een beetje overdreven zouden vinden: wachten op een hamburger terwijl je classics zoals 'Three O' Three' van Public Energy door de boxen hoort schallen.
Het moet gezegd dat we een schrale troost kregen om het einde van de set te missen: een hamburger met groenten, godbetert, en zelfs een brokje mozzarella om het af te maken. Behoorlijk verzorgd voor een organisatie die geen wc-brillen op de toiletten heeft.
Ryan Eliott sluit ten slotte het buitenluchtgedeelte af. Je zou denken: zo'n Ostgut Ton-kerel, die breekt de set van een Belgische vrouw als een twijgje in twee. Wel, dan denk je dus verkeerd. Ryan is altijd wel een beetje een vreemde eend geweest op het Berghain-label, met veel invloeden van house en zaken die wij onrespectvol 'waggelmuziek' zouden noemen. Geen al te overtuigende afsluiter, maar de nacht moet natuurlijk nog ingezet worden.
Dat doet Delcone in de Kontrolekamer. Al krijgen we niet veel kansen om echt te genieten van de muziek. We schuiven welgeteld drie kwartier aan om een drankje van de bar te bemachtigen. Vervolgens krijgen we even electro-invloeden te horen - 'Frau' van Boys Noize, komt bijvoorbeeld voorbij. Helaas is de pret van korte duur. Er komt een reeks synthesizergeluiden op ons af, die doet denken aan een kindertijd waarbij we onze ouders hoorndol maakten door een afschuwelijke reeks tonen op hen los te laten met onze speelgoedpiano. Dan krijgen we nog eens dorst ook en wagen we ons terug in de hel die de wachtrij voor de bar noemt.
Al dat wachten zit ons hoog, dus we besluiten dat het welletjes is geweest. Het birthday weekend was de max, maar het zou nog wijzer geweest zijn als we een ijzeren maag en blaas hadden gehad. Hopelijk kunnen we volgend jaar genieten van evenveel kwaliteit, maar met meer personeel.
