Voor het eerst opent op zaterdag 13 september de poort van het Ruiterijcomplex in Vilvoorde voor Gula Gula, een nieuw festival dat met een programma vol muziek, dans, performance en kunst én met het begrip gemeenschap als kern de festivalervaring zoals je ze kent op z'n kop wil zetten. Aan het woord is Johannes Mevis, één van de initiatiefnemers, over de zorgvuldig samengestelde lineup, de positie van dit nieuwe concept in het bredere festivallandschap en waarom juist deze locatie de perfecte backdrop vormt voor zijn visie op verbinding.
Dag Johannes! Kan je jezelf even voorstellen?
Ik ben Johannes. Brusselse Vilvoordenaar of Vilvoordse Brusselaar, ik weet het soms zelf niet helemaal goed. Ik ben geboren in Vilvoorde en al lang in Brussel evenementen aan organiseren. Het bekendste daarvan zijn de Matinée-evenementen, waarin we in Brussel een plek creëren waar het rond samenkomst gaat. Luisteren, ontmoeten, chillen, tot rust te komen. Ik organiseer graag evenementen met zo'n benadering, die verder kijken dan enkel muziek programmeren, maar ook naar de beleving, naar de mensen rondom je heen, het communitygegeven. Op die manier zijn we beginnen nadenken over een festival in Vilvoorde.
Daar is dan Gula Gula uitgekomen. Hoe zou je het festival in één zin omschrijven?
Ik vind wel dat we goed werk hebben geleverd met een leuke catchline te bedenken, zijnde: 'Serving a sweet cultural and communal melting pot'. Sweet, voornamelijk als een plek creëren waarin gemeenschappen en culturen samen kunnen komen. Zowel etnische culturen als sociale culturen, undergroundcultuur, danscultuur, performatieve kunsten. 'Gula Gula' is ook het Indonesische woord voor 'snoep' of 'suiker'. Of ook wel 'luister' in het Swami, wat een oud Scandinavische taal is. Op die manier zijn we op deze misschien niet zo veel zeggende naam gekomen, maar we vinden ze wel leuk.
Vanwaar de keuze voor het Ruiterijcomplex en dan bij uitbreiding Vilvoorde als locatie?
Ik weet niet meer wat er eerst was, het idee voor het festival of het idee van de plek, want de twee zijn bijna tegelijkertijd naar boven gekomen. Ik ben zelf afkomstig uit Vilvoorde, geboren en getogen. Mijn eerste stapjes in de evenementenorganisatie gezet met Mekitburn en Skoetefest. Beiden evenementen die voor covid plaatsvonden in het Ruiterijcomplex. Het is eigenlijk gewoon een geweldig mooie, fijne plek die vrij ruim is en waar vanalles kan. Het is ook een Vilvoordse plek die mensen een beetje vergeten zijn door de focus op de Asiatsite en daarom ideaal is om te herontdekken met een dergelijk project.
Hoe zou je de muzikale stijl omschrijven? Is er een rode draad?
Er is zeker een rode draad. Nu, toegegeven hebben we eerder op vlak van sfeer een rode draad dan op vlak van geluid. Zo is onze timetable eigenlijk eerder een vibetable geworden. We zijn meer beginnen werken zijn met de insteek van 'Oke, mensen komen dan toe, dan gaat dat gebeuren, dan gaan ze naar daar of dan kunnen ze dat en dat doen'. Maar natuurlijk zijn we ook wel gewoon mensen met smaken en merken we dat in de crew wel een uitgesproken liefde is voor bass- en bootymuziek, laat ons het zo noemen. Dat is een beetje wat er op zaterdag te verwachten is. Een soundsystem in de grote zaal met baile funk-artiesten, de mysterieuze MF Booty en Bona Léa, die ook een heel beweeglijke set zal draaien. Op zondag merkten we een gedeelde liefde voor ambient, jazz en muziek van de rustigere kant van het muzikale spectrum. En ook wel gewoon veel lives, omdat wij zelf ook graag naar live concerten gaan en het belangrijk vinden dat er daarop gefocust blijft.
Van alle namen op de lineup, naar welke kijk jij persoonlijk het meest uit?
Hmmmm, goeie vraag. Ik ga er twee speciallekes uit halen. Zaterdagnamiddag wordt de grote dub/bass-zaal geopend door Kerosene Sneeze, wat een heel beloftevol project is van drie waanzinnige muzikanten die solo al heel veel strepen in de underground hebben verdiend, zijnde Lucas De Clercq die op twee aulos' tegelijkertijd speelt, wat een soort van traditioneel blaas-, fluit-achtig instrument is. Ossia die heel doorleefde, bassy, trage muziek brengt, die zo wat onder je huid kruipt. En Loto Retina die op een heel eigenwijze manier drumt en met ritme speelt. Het is nog maar de tweede keer dat ze live samen gaan spelen, dus we zijn heel benieuwd hoe dat gaat uitdraaien.
En dan hebben we nog een speciaal project waar we het festival mee afsluiten en waarvan het de eerste keer is dat ze live gaan spelen, in een tryoutcontext. Dat is het project van Willem Malfliet die met Woolvs een uitgebreider Large Ensemble gaan meenemen, zijnde veertien muzikanten met veel muzikaal schoons als Elisabeth Klinck, Vitja Pauwels, Adia Vanheerentals en Oriana Mangala. Dat belooft een mooie bezetting te zijn. Ze geven drie concerten in het najaar en hier komen ze als tryout zien wat het geeft om met veertien samen op het podium te kruipen. Er zijn dus wel wat muzikale en ook performatieve speciallekes, premières, tryouts, en het is leuk om daar een podium voor te kunnen bieden.
Oké, spannend! Als ik het goed begrijp is er ook een uitgebreid programma wat betreft performance en randactiviteiten. Kan je daar wat meer over vertellen?
Het performanceprogramma is de ziel van Gula Gula. Alles gebeurt in onze courtyard Goodbye Horses, die we omvormen tot een plek van luisteren, delen en onverwachte transformaties. Zelfs de ingang is een podium: larger-than-life drag guardians verwelkomen je als levende sculpturen, ergens tussen glamour, absurditeit en autoriteit.
Op zaterdag openen we met Minestrone 002, gevolgd door Thuy Lê Thi Thu’s sculpturale interventie CAR(RY)ING SPACE. Later komt de absurditeit van WWIII The Musical van dinsdag.org, waarna Doing The Most ons via mythische mermaid-figuren en afro-diasporische rituelen naar de nacht tilt. Zondag start dan weer zacht en speels, met de poëtische poppenverhalen van Pipettes Collectif en de fragiele maar humoristische circusperformance van Shushu.
Daaromheen zijn er tarot readings, een beauty corner met massages van Safe Haven Body Work, workshops en een collectieve care zone. Voor ons is kunst op Gula Gula niet iets om passief te bekijken, maar om samen te beleven — een tijdelijke gemeenschap vol zorg, verbeelding en plezier.
In jullie manifest staat dat het festival georganiseerd wordt vanuit de onderbuik van Brussel, Vilvoorde en omgeving. Hoe uit zich dat concreet, wat voor partnerschappen gaan jullie aan?
Dit jaar werken we samen met redelijk wat Brusselse en Vilvoordse partners. De sound wordt voorzien door Aku en High'n'irie. Matinee en Microwave krijgen een podium om te cureren op zondag. Musique d'Ascenseur cureert de twee slotconcerten. De scouts van Vilvoorde gaat een bosspel opstellen, en dan wordt er sceno gemaakt door weareartits en is er nog curatie door Tashattot en Sketchy Lines. Het zijn stuk voor stuk mensen uit ons land waarin we geloven, die we leuk vinden of een goed contact mee hebben. Het idee is om volgend jaar aan hun te vragen wie hun interessant lijkt om mee samen te werken, en om dan eventueel de fakkel door te geven.
De festivalmarkt in België is momenteel vrij gesatureerd en tegelijk zijn er ook veel festivals die moeite hebben met hun ticketverkoop. Vanwaar het idee om in zo'n klimaat een nieuw festival op te starten? En wat maakt volgens jou Gula Gula anders dan die andere festivals?
Ik denk vooral omdat we niet het zoveelste festival willen zijn. Dit gaat over een gemeenschap, over samenkomen, eerder dan over muziek consumeren. Ik geloof dat het in de tijd waarin we leven alleen maar belangrijker wordt om samen te komen, om er voor elkaar te zijn, om elkaar te leren kennen. Je spreekt over een overgesatureerd landschap, maar ik voel toch dat er in en rond Brussel een gebrek is aan laagdrempelige festivals die gedragen worden door de onderbuik en die niet de focus leggen op een commerciële instantie, maar gewoon zijn en gebeuren.
Wat is tot nu toe al de de grootste uitdaging geweest bij het organiseren?
Ik denk dat het zeker niet te onderschatten is wat een communityfestival kan zijn en betekenen. Ik vraag mij af hoe vaak het als buzzword gebruikt wordt en hoe vaak het effectief doorleefd is, en ik vraag mij ook af hoe hard wij dat nu doen. Dat vraagt tijd en energie. Begin dit jaar was de groep mensen waar we nu mee samenwerken nog een groep individuen. Om van die individuen een groep te maken, om daar dan een werking van te maken en een organisatie, dat is best wel een uitdaging. Laat staan om dan nog eens verder te reiken en met alle goede bedoelingen onze armen te spreiden naar Vilvoorde en de verschillende gemeenschappen. Dat is iets wat moet groeien en tijd nodig heeft, wat je niet gewoon met een paar mailtjes en een offerte rond kan krijgen. Dat zijn uitdagingen waarbij ik voel dat ook wij er ook nog veel rond te leren hebben, maar die we wel zeker aan willen gaan.
Is er iets wat je zelf nog kwijt wil?
Support your local scene. Wij organiseren iets met alle goede bedoelingen. We willen dit op een mooie manier laten groeien en hopen dat we dat ook gaan kunnen doen. Daarin spreek ik graag even het publiek toe: kom af. Kom met ons samen ontdekken, kom met ons samen groeien. Want er zijn al genoeg grote spelers die tegelijkertijd ironisch genoeg veel duurder zijn en waar dan wel geld aan gegeven wordt. En wij, die laagdrempelig willen zijn voor en door de mensen, zouden daarin ook gewoon een kans mogen krijgen om te groeien. Juist omdat we heel bewust willen bezig zijn met wat de mensen willen. Maar daarvoor moeten we ook wel het geld, de ruimte, het geloof en het vertrouwen krijgen. Het is spannend, een eerste editie, maar we geloven in met wat we bezig zijn. Dus we gaan het gewoon doen en zien naarwaar het groeit. We moeten ergens beginnen.
Kopfoto: © Gula Gula
