Afgelopen weekend was Bozar in Brussel de thuis voor het prestigieuze Poolse showcasefestival Unsound. Met een focus op experimentele, hedendaagse muziek programmeerden ze over een periode van twee dagen zes verschillende muzikale acts. Wat deze acts gemeen hadden is dat ze de grenzen van conventionele genres opzoeken met erg rauwe, intense en bovenal prachtige performances als resultaat. Dit waren mijn highlights.
advertentie
Dag 1
Mijn favoriete optreden van het weekend was dat van Ego Death, een samenwerking tussen de Franse elektronische artiest Aho Ssan (aka Niamké Désiré) en de Poolse componist/celliste Resina (aka Karolina Rec). Ik heb altijd al een zwak gehad voor muziek die ontstaat op het kruispunt van klassieke en moderne, elektronische muziek, maar wat ik hier gezien heb rijst toch nog ver boven de rest uit.
Ego Death bracht een beklijvend samenspel van cello en electronica. Elk nummer vormde een dramatische energie die heel langzaamaan opbouwde, om uit te luiken in een apocalyptisch intens summum. Terwijl Resina wisselde tussen cello, gesynthetiseerde orgelklanken en hemels gezang creëerde Aho Ssan dreigende, glitchy soundscapes, versterkt door lichten die als bliksem flitste over het podium. Zonder twijfel het mooiste optreden dat ik dit jaar al gezien heb.
Starten met zo'n hoogtepunt is gevaarlijk, maar gelukkig stelde het volgende optreden van Rainy Miller niet teleur. Het was heel verschillend, maar tegelijk ook niet. Wat beide concerten gemeen hadden is dat ze erg rauw aanvoelden, dat ze je licht oncomfortabel maakten, maar dan op een goede manier. Het soort concert waarbij, als achteraf het licht aangaat, je er even van moet bekomen. Erg confronterend ook, en in het geval van Miller zelfs vrij letterlijk: al van in het begin dwaalde hij met kap op door het publiek. Soms zag je hem staan, vaak niet, dan stond hij ineens oncomfortabel dicht langs je zij. Je werd verplicht om naar elkaar te kijken in plaats van allemaal in één richting naar het podium. Zijn optreden was één lange mentale inzinking, zoals bijvoorbeeld Iceboy Violet dat ook goed kan, waarbij Miller op een bepaald moment zelfs tussen het publiek instortte en face-down over de vloer verder kroop. De beste acteurs zijn diegenen waarbij je twijfelt of ze wel echt acteren en als de performance zo goed is als hier, ligt het antwoord waarschijnlijk ergens in het midden.
Naast de memorabele performance was de muziek zelf natuurlijk ook erg mooi. Met autotune gemanipuleerde vocals, soms gerapt, anders gezongen. Sterke, genre-overstijgende instrumentals die ergens dwalen tussen experimentele R&B, noise en ambient. Eén van mijn favorieten is 'ii Preface, Benevolence', de opener van zijn laatste album 'Desquamation (Fire, Burn. Nobody)'.
Dag 2
Zoals verwacht was het hoogtepunt van zondag ‘Гільдеґарда’, een experimenteel samenspel tussen Oekraïense volkszang en unieke modulaire synthesetechnieken. Componist en geluidskunstenaar Oleh Shpudeiko gebruikte onder de naam Heinali de modulaire synthesizer om samen met componiste, fluitiste en zangeres Yasia Saienko de muziek van de 12e-eeuwse abdis, filosofe en mystica Hildegard von Bingen naar een nieuw tijdperk te brengen. Sophia Bulgakova verzorgde de visuals voor het concert.
Shpudeiko's synths zorgden voor de lagere, drone-achtige klanken terwijl Saienko met haar indrukwekkend dynamische en toonvaste stem de zaal het geheel vol ontzag deed aanschouwen. Dan schakelden ze vaak in het midden van het nummer om en werd haar gezang vervangen door een krachtige synth-solo. Een prachtig eerbetoon aan de 12-eeuwse gezangen van Hildegard von Bingen en hét bewijs dat mooie muziek geen vervaldatum kent.
Afsluiter van het weekend was AKA HEX, het nieuwe project van Aïsha Devi en Slikback. Ze stonden b2b op het podium als producers, met als extra performatieve element Devi en haar vocals. We hoorden langs beide kanten zowel stukken uit hun eigen repertoire als nieuwe coproducties. Het geheel klonk best complementair: het ritmische, bass-heavy aspect van Slikback’s muziek bleek goed te passen bij Devi’s 'aetherave', zoals ze het zelf noemt. Een klassieke donkere, maar tegelijk hemelse stijl van electronica die gepaard gaat met een pitched-up versie van haar eigen vocals en invloeden uit een hele reeks elektronische stijlen als EBM, grime, trap en hardcore.
Soms botste de intensiteit van beide muzikanten wel wat en klonk het geheel wat lawaaierig. Andere momenten bleken ze ook niet zo goed afgestemd op elkaar, werden er haastige blikken uitgewisseld en fouten gemaakt in het mixen van de muziek. Los van de schoonheidsfoutjes - die er ongetwijfeld na verloop van tijd wel uit gewerkt zullen worden - was het wel een memorabele show.
Unsound's passage in Bozar is hét bewijs dat Brussel een ware hub is voor elektronische muziek, iets waar we fier op mogen zijn. Een stad met hopen talent en een bruisende scene. Laten we hopen dat dit niet de laatste passage is van Unsound. Als er iets is dat we nog niet genoeg hebben, is het wel showcasefestivals!
Kopfoto: © Gaëtan Nadin
