Paradise City was opnieuw meer dan alleen een festival. Drie dagen lang vormt het domein een decor waar muziek en natuur samenkomen. Tussen de bomen, het kasteel en het water verzamelen zich mensen die komen voor goede muziek en mooie momenten. Het bewijst keer op keer dat duurzaamheid en dansvloer-energie elkaar niet uitsluiten. Sterker nog: ze versterken elkaar. We gaan dag per dag over de verhalen, onverwachte ontdekkingen en de sets die nog lang zullen nazinderen.
Vrijdag
De poorten van het paradijs werden geopend en de stages waren klaar om ontdekt te worden. De Contrast Stage stond dieper op het eiland en was een stuk groter geworden. De oranje stellingen waren volledig over het publiek gebouwd en had er 12 gigantische LED-schermen bijgekregen. Ook op het eiland was de nieuwe stage Sweet Spot, een iets kleinere, ommuurde dansvloer waar minder grote en bombastische artiesten je konden verrassen. De Orbit Stage was opnieuw een houten dansarena, en ook de Castle en Forest Stage waren in capaciteit toegenomen.
Het eerste hoogtepunt was de verrassende verschijning van Kate Ryan. Na jarenlang enkel als bezoeker aanwezig te zijn, stond ze er nu met een liveband op het podium. Haar oprechte performance — zonder goedkope trucjes, maar met veel liefde — sleepte het publiek moeiteloos mee en toonde dat ze nog steeds een artieste in topvorm is.
Daarna was het aan KI/KI op de Castle stage. Muzikaal zat het goed, maar de vonk sloeg minder fel over dan gewoonlijk. We zijn haar gewoon van stevige sets in het donker, waardoor het wat vreemd aanvoelde dat ze geprogrammeerd stond vóór Pegassi. Die laatste brak de tent dan weer wél helemaal af.
Terwijl KI/KI en Pegassi de grote menigte aan de Castle Stage lieten dansen, waren er in de Orbit Stage andere plannen gesmeed. De getalenteerde Mia Koden timmerde er een geweldig dansbare set in elkaar met UKG, breaks en dubstep. Daarna ging het naadloos over naar de back-to-back set van Nosedrip en CJ Bolland. Zij verhoogden het tempo maar bleven binnen de Britse underground. Een gouden aaneenschakeling als je het ons vraagt!
Zaterdag
Dag twee van Paradise City had al maanden een gouden randje. Jullie zochten massaal naar tweedehandstickets voor zaterdag op TicketSwap. Het was met voorsprong de populairste dag en raakte als eerste helemaal uitverkocht.
We trapten dag twee af in de Cupra Garage. Sinds vrijdag wisten we al: dit is dé plek waar artiest en publiek elkaar ontmoeten in een intieme, zweterige setting. Niet alleen muzikaal werd je uitgedaagd, ook fysiek: wie het langst recht kon blijven staan voor de ventilator, kreeg zowat een eretitel. BAVR gooide meteen de temperatuur omhoog met een broeierige set met Central C-edits en ‘Burn Dem Bridges’-bootlegs. De sfeer? Hot ’n sweaty, en heerlijk bouncy. De 'speed garage' (pun intended) zette meteen de toon en maakte van onze zaterdag een dampende starter. Al snel stond er minstens evenveel volk buiten voor de Cupra Garage te bouncen als erin.
Na het setje van BAVR gingen we op zoek naar wat ademruimte bij de Orbit Stage, waar Kevin Kofii de vibe leidde. Alleen... wie dacht rustig binnen te wandelen, kwam bedrogen uit – het was pas 17u en de plek zat al bomvol. Wie nog iets wilde meepikken van het uitzicht, moest verplicht de trappen op. Maar dat hadden we er graag voor over, want de stage bulkte niet alleen van de mensen, maar ook van zinderende baile funk, latin house en afro electronics. Ons hoogtepunt? Zonder twijfel die verrassende Lasgo-edit gevolgd door de klassieker van Fatima Yamaha - What's a Girl to Do die alles op z'n kop zette.
Een B2B waar we al maanden nieuwsgierig naar uitkeken, was die van Helena Lauwaert en DJ Fuckoff. Twee artiesten die internationaal aan terrein winnen en elkaar moeiteloos vinden in hun voorliefde voor bouncy ghetto techno. Ze schrikken er niet voor terug om hun publiek te verrassen, dit keer met een sound waar ze steeds vaker mee flirten: de opzwepende mix van speed house en speed garage. Dankzij de heropleving van trance krijgen die genres weer volop aandacht. En wat helemaal werkt? Oldskool classics in een nieuw jasje. Of het nu trance, eurodance of garage is, het zorgt ervoor dat het publiek luid, alert en volledig mee blijft. Voeg daar nog een vleugje bass music aan toe, met diepe wobblers, scherpe kicks en snelle breaks en je hebt een set die zowel nostalgisch als vernieuwend klinkt.
Zondag
De laatste dag van een festival: vaak eentje waar de benen al zwaar zijn en waar het hoofd misschien net iets langzamer schakelt. Maar niets daarvan op Paradise City. Vanaf de eerste beats voelde je het al: deze dag ging niet traag op gang komen. Integendeel – het was alsof iedereen nog één keer samen wilde vlammen, alsof het beste voor het laatst werd gehouden.
Een perfect voorbeeld daarvan was Nedda Sou op de Forest Stage. Ze opende niet zomaar onze dag, ze zette meteen de toon. Met een selectie die je rechtstreeks op de dansvloer trok – we ontdekte nummers als "Oscillator" van Paperclip People tot Kaytronik’s "Break 4 Love (Not Worried Dub)". Nedda Sou is een gids en een katalysator van energie.
Terwijl de zon op de Contrast Stage brandde, brachten Stanislawa en Sara Dziri precies wat je nodig hebt op zo’n heet moment: high energy van begin tot eind. Het waren twee sets die het publiek niet alleen in beweging kregen, maar ook letterlijk het podium op trokken. Zo klom iemand vanuit de menigte acrobatisch de stage op om in de DJ-booth hun beste dansmoves te laten zien — niet gevraagd.
Even later was het tijd voor een totaal ander moment. Glass Beams bracht ons naar de Concert Hall – een plek die plots voelde als een tropisch toevluchtsoord binnen het festival. Tussen alle elektronische muziek was dit een moment van vertraging en warme gitaarklanken in je oren. De manier waarop zij Westerse en Oosterse invloeden verweven, live gebracht, gaf ruimte om te ademen. En toch bleef de energie voelbaar.
Dan terug naar het bos – waar Laurent Garnier deed wat alleen hij kan: 3 uur lang het publiek hypnotiseren met een set die voelde als vijf minuten. Garnier is een levende legende, maar wat hij zondag neerzette was allesbehalve een retrospectieve. Het was levend, urgent, en bovenal tijdloos. Geen grootse gebaren of showelementen, maar gewoon pure controle over de dansvloer. Een herinnering aan wat DJ’en écht kan zijn: vertellen, sturen, verbinden. Je zag het aan de gezichten – iedereen was de muziek.
Zondag was geen nabrander. Het was een viering van wat muziek kan doen als alles klopt. Geen uitbollen, maar knallen tot de laatste seconde. Paradise City bewees: zelfs op dag drie, als de voeten moe zijn en het hoofd zwaar, is er altijd nog ruimte voor magie. En afsluiten deden ze door collectief op elk podium "Don't Stop Believing" af te spelen.
Kopfoto: © Daria Miasoedova
