Beats tussen de bomen: La Nature Festival zet prachtige editie neer

Vorige week streken we neer op één van Belgiës hoogtste punten: Baraque de Fraiture. Niet voor een rustig wandelweekendje, maar wel voor La Nature Festival, dat er sinds enkele jaren doorgaat. Het slechte weer hield ons niet tegen, want dit festival staat sinds vorig jaar op ons vaste lijstje voor de zomer. La Nature is namelijk een festival dat niet enkel inzet op een muzikale line-up, maar op een totaalervaring die zich uit in de prachtige scenografie op het terrein en leuke randactiviteiten, zoals een paddenstoelenpluktocht, saunabezoeken en gong baths.

Vrijdag

Onze vrijdagavond startte in mineur: niet lang na toe te komen met de camper op de camping begon het hard te regenen, en Buienradar gaf niet de indruk dat het snel zou stoppen. Aperitief in de camper dan maar! Een uur of twee later minderde het gelukkig en trokken we naar het festivalterrein. Een mooie zonsondergang later stopte het met regenen en konden we zonder regenjas aan onze nacht beginnen.

De eerste regenloze set van de avond zou die van Lola Haro zijn, de Antwerpse jongedame die de afgelopen jaren een stevige reputatie heeft opgebouwd in ons land. Met haar vlotte, donker getinte deep house- en techno zagen we de dag naar de nacht veranderen aan de indrukwekkende Chapelle-stage.

Daarna trokken we richting de Clairière-stage voor wat steviger werk. Daar begon Border One, die ondertussen al enige bekendheid geniet en reeds releaste via Token, SK_Eleven en KEY. Zijn pittige en opzwepende set bracht ons helemaal in de mood. Daaropvolgend gingen we een kijkje nemen bij Hewan Aman die een vuile, trippy set presenteerde. A Strange Wedding was een perfect vervolg. Hij bouwde naadloos voort op de sfeer van zijn voorganger en begeleidde ons verder doorheen de nacht aan La Chapelle.

De volgende op de planning was SebCat, de hyperactieve nomade en oprichter van het Brusselse Rebel Up-collectief. Zijn uiterst energetische jungleset van vorig jaar zal ons nog lang bijblijven, dus wouden we ook dit jaar zijn optreden niet missen. Dat bleek dit jaar een samenwerking te zijn met de uit Burkina Faso afkomstige percussionist & zanger Kaito Winse. Onder de noemer Griot Tech verkenden ze griotmuziek uit de Sahel/West-Afrika, met SebCat aan de decks en effecten en Kaito's live spirituele zang en gemodificeerde kalebaspercussie. Het resultaat was minstens even memorabel als het jaar ervoor: met hun intense, energieke en groovy muziek brachten ze de Dome-tent tot een uitgelaten sfeer.

Volgend aan de beurt in de Dome was de Egyptische dj Yas Meen Selectress. Ze bracht de temperatuur in de hete tent nog verder omhoog met haar frisse mix van punchy, percussieve bassmuziek. We bleven vervolgens nog een halfuurtje in de halve golfbal staan voor Cheb Runner, maar die sloeg er voor ons helaas niet in om de vibe te behouden. We trokken nog even richting Kangding Ray, maar ook hier misten we de nodige energie.

Zaterdag

We begonnen onze avond aan de Moojoo-stage op de heuvel met een optreden van de Brusselse band Turkish Kebap. We werden daarbij vergezeld van een zeldzaam streepje zon! De groep bestaande uit 5 bandleden, waaronder Dilan Ozsu, die van Turkse-Koerdische afkomst is, sloeg erin om het publiek helemaal mee te krijgen met hun Turkse psychedelische muziek.

Na een korte eetpauze sprintten we terug de heuvel op en in het midden, omringd door een hele massa dansende mensen, troffen we Alizarina aan, een Bretoense klarinettist, componist en producent van elektronische muziek. Het was een opmerkelijke scène: een slanke, langharige man met glittercroptop en klarinet omringd door een hoop juichende, uitbundig gekleed en extatisch dansende mensen. De energie van zijn hybride set, afwisselend tussen live, elektronische wereldmuziek en klarinetsolo's, bleef in een constante piek - net als de sfeer onder het publiek. Het hoogtepunt was toen hij tegen het einde van zijn set de tafel op sprong voor één van de gekkere solo's van zijn set. Memorabel optreden, deze.

Met de benen opgewarmd en het humeur op z'n best trekken we naar de Chapelle-stage in het bos, klaar voor een clubbier gebeuren. Aan de decks staan Le Motel, die dezelfde dag met zijn Maloca-label diezelfde stage ook cureerde, in een b2b met de Zwitserse DJ en producer NVST. Zoals steeds joegen ze een mooie selectie bass, grime en percussie-geladen clubmuziek door de speakers. Als grote voorstanders van bass- en breakbeat-achtige muziek blijven we grote fan van Le Motel: doorheen de jaren heeft hij de kunst van energieke, eclectische sets echt geperfectioneerd.

Vervolgens trokken we naar de Clairière-stage voor psychedelische, hypnotiserende, live technosets van Vardae en vervolgend Rrose. Erg spacey ervaringen en perfecte peak-time sets om bij weg te zweven. Dergelijke psychedelische house en techno hoor je trouwens erg veel op La Nature, zeker tijdens de vroege uurtjes. Werkelijk buitenwereldse ervaringen, in combinatie met de natuurlijke setting, de machtige rook- en lichtshows en de indrukwekkende scenografie.

De zonsopgang ervaarden we terug aan de Chapelle-stage met een set van Katatonic Silentio. Een beetje té rustig en zweverig naar onze mening: op zo'n uur lijkt iets opgewektere muziek ons wat aangenamer om de energie er in te houden. Wat persoonlijk wél een memorabel moment was, was het horen van Far Out Radio Systems 'Life in a Cube', een nummer op wat nu al één van mijn favoriete albums van het jaar is. Mijn perfecte soundtrack voor een zonsopgang. 

De laatste sprint trokken we terug aan de Clairière-stage voor een set van Efdemin, maar ook hier was de muziek nét iets te traag en energieloos naar onze zin. Oké, het is bijna 5u 's ochtends, maar toch: er werd echt bitter weinig gedanst. Langs de andere kant ook niet zo erg, want voor ons was het ook een goed signaal om ons bed in te duiken. Tot volgend jaar, Vielsalm!