Een avond met Oklou en Malibu in Botanique

Vorige zondag vulde de Orangerie van Botanique zich met een boeiende sfeer. De Brusselse concertzaal was het decor voor een avond die zweefde tussen ambient, experimentele pop en elektronische melancholie. Twee Franse artiesten stonden op het programma: Malibu als voorprogramma en Oklou als hoofdact. Een ervaring waarin subtiele geluiden en emotionele lagen elkaar afwisselden.

Een verstilde start: Malibu opent de avond

Het concert begon met een minimalistische set van Malibu. De Franse producer, bekend om haar etherische ambientproducties en collaboraties met artiesten als Julianna Barwick en Oliver Coates, koos voor een sobere podiumaanpak. Slechts een fel wit licht en een blinder vormden de visuele ondersteuning van haar set, terwijl haar muziek zich als een mist door de zaal verspreidde. 

Zonder visuele prikkels of dynamische momenten werd het moeilijk om de hele set geboeid te blijven. Toch was dit een gewaagde en boeiende artistieke keuze die perfect paste binnen de sfeer van de avond.

Oklou betreedt het podium voor een veelzijdige performance

Na het optreden van Malibu werd de stilte in de zaal doorbroken door de komst van Oklou, gehuld in een outfit die haar zwangerschap sierlijk accentueerde. Oklou, die zich de afgelopen jaren heeft ontwikkeld tot één van de meest intrigerende stemmen in de Franse alternatieve muziekscene, heeft met haar laatste album Choke Enough opnieuw haar talent voor het combineren van fragiele melodieën met robuuste elektronische producties bewezen. Dit album vormde de rode draad van de avond.

De combinatie van haar stem en de instrumentatie zorgde voor een intro die het publiek in haar wereld trok.

Wat volgde was een concert langs de verschillende facetten van haar muziek. Met ‘Thank You for Recording’ en ‘Obvious’ liet ze horen hoe subtiel ze spanning kan opbouwen. De duistere, dreigende sfeer van ‘Plague Dogs’ bracht een ander soort intensiteit in de set, terwijl ‘Take Me by the Hand’ – een track met invloeden uit de 2-step en garage – een bijna speels ritme introduceerde dat de zaal deed bewegen.

Van melancholie naar euforische momenten

Eén van de meest intieme momenten van de avond kwam halverwege de set, toen Oklou haar eigen versie bracht van ‘The Fish Song’ van underscores. Haar interpretatie, gedragen door warme gitaarklanken en haar breekbare stem, gaf het nummer een nieuwe lading. Het contrast met de zwaardere elektronische producties in haar setlist zorgde voor een welkome afwisseling.

Naarmate de set vorderde, begon de energie in de zaal te verschuiven. Met nummers als ‘God’s Chariots’ en ‘Side’ wist ze een krachtiger geluid neer te zetten, waarbij de beats prominenter naar voren kwamen. De absolute climax kwam met ‘Blade Bird’, een track die bijna als een rave-anthem aanvoelde binnen haar verder delicate repertoire. Hier kwam de zaal echt los, en de combinatie van pulserende synths, Oklou’s zwevende stem en de uitbundige lichtshow zorgde voor een magisch moment. 

Het podiumontwerp speelde een belangrijke rol. Centraal op het podium stond een schommel. Aan de rechterkant bevond zich een gitarist en synthspeler die haar ondersteunde, terwijl aan de linkerkant een tweede keyboard stond waarop ze zelf regelmatig speelde. Vaak zat ze zelfs op de grond om de knoppen te bedienen, wat de intieme sfeer van het concert versterkte.

Hoewel er hier en daar een valse noot viel of haar stem soms wegviel, maakte dat de performance alleen maar menselijker. Haar bindteksten, doorspekt met humor over haar zwangerschap en kleine anekdotes, zorgden voor luchtigheid. Het was uiteindelijk een concert dat niet alleen muzikaal indrukwekkend was, maar ook visueel en emotioneel een diepe indruk naliet.