Waar klassieke architectuur moderne klanken en projecties omarmt.
advertentie
Ik ben er al vaker geweest, maar het blijft een indrukwekkende zaal. Met een akoestiek die onovertroffen is. Gebouwd door dezelfde architect als die van de opera in Gent. Er zijn hier al menig opnames gemaakt, vooral van klassieke muziek.
Vanavond wordt deze zaal onderdeel van iets heel anders: een immersief optreden waarin muziek, visuals, licht en architectuur samenkomen. Ik heb hier al een aankondiging voor geschreven, nu is het tijd voor een verslag van de show.
Dimitri Andreas bijt de spits af met een set die opbouwt van ambient/geluidskunst naar relaxte techno. De spatial-audio is duidelijk aanwezig in zijn set, vooral in het eerste deel – het geluid leek uit alle hoeken van de zaal te komen. Geen verrassing eigenlijk, want Andreas staat al jaren bekend om zijn experimentele benadering van elektronische muziek, waarin sfeer, ruimte en textuur een hoofdrol spelen. De man, ooit nog actief op labels als Music Man Records, weet hoe je een luisterervaring langzaam ontvouwt.
Tom Hades (onder zijn alias Sigvard) en Soren Aalberg sluiten aan na drie kwartier. Nadat ze samen de set van Andreas afronden, nemen ze het roer over. Hades en Aalberg brengen wat meer beats en iets meer tempo, maar het blijft subtiel en spannend. De spatial-audio is hier vooral merkbaar bij de breed uitwaaierende pads. Wat betreft om mij heen dwarrelende beats en percussie bleef ik een beetje op mijn honger zitten – Tom Hades vertelde mij achteraf dat ze de spatial-audio heel subtiel gebruikt hebben, omdat het anders al snel te overdonderend klinkt, en dat is niet de bedoeling.
Maar desalniettemin: een heerlijke, relaxte techno-set, doordacht opgebouwd en perfect afgestemd op de omgeving.
Er was natuurlijk ook een grote rol voor de lichten en visuals van Thelooca, en hij heeft het waargemaakt. Mooie, subtiele lichten die overal rond ons in de zaal oplichten. En een adembenemende projectie op het imposante plafond van de Academiezaal – Soren Aalberg vertelde me dat Thelooca de projecties heeft opgebouwd aan de hand van foto’s van het plafond.
Het rijk gedecoreerde plafond werd één met de beelden die erop geprojecteerd werden en leek echt tot leven te komen. Echt petje af voor deze prestatie. Thelooca werkt vaker met ruimtelijke projecties die architecturale elementen versterken in plaats van overschaduwen, en dat was hier voelbaar: het plafond werd niet "overgenomen", het werd onderdeel van het werk.
Innerplay–Refracts is geen losstaand project. Het maakt deel uit van een reeks evenementen waarbinnen elektronische artiesten en visuele kunstenaars de dialoog aangaan met unieke locaties. Het concept draait rond het idee van ‘ruimte als instrument’ – niet alleen muziek in een ruimte, maar muziek met de ruimte. De Academiezaal, met haar rijke geschiedenis en natuurlijke akoestiek, bleek daar de ideale partner voor.
Een mooie avond die de Academiezaal eens letterlijk in een ander licht zet. Niet zomaar een show, maar een beleving waarin je als publiek even wordt losgeweekt van tijd en plaats.
Ik ben benieuwd naar toekomstige projecten van deze jongens – en van Innerplay in het algemeen. Dit smaakt naar meer.
