Odymel: de la trance pas comme des autres

De jonge, Brussels-based muzikant heeft zich op minder dan anderhalf jaar tijd ontpopt tot dé Belgische trancenaam van het moment. Hoe kan het ook anders? Het genre is nog steeds ongeremd bezig aan zijn explosieve opmars en vanaf het begin maakt de man geen tracks, maar statements. Vrijwel elke remix die hij uitbracht was een schot in de roos, om nog maar te zwijgen van monsterhit 'Gucci' die op bijna elk festival anno 2024 tientallen keren te horen was.

Verfrissend, zo omschreef ik zijn muziek toen ik die voor het eerst te horen kreeg. De trance-renaissance was mij ondertussen niet meer onbekend en het was duidelijk dat bouncy, off-beat basnoten diep ingebakken zitten in het DNA van het genre. Odymel, daarentegen, gaat zijn lage noten vaak gaan uitrekken. Niet alleen dat, hij accentueert hun aanwezigheid in de mids sterk door middel van smaakvolle distortion. Op die manier creëert hij, in combinatie met zijn gevoel voor eclectische melodieën en snerpende leads, de alom bekende Odymel sound. Dat het goed klinkt is een understatement, maar het klinkt (voor mij althans) wel heel bekend.

Stapt u even mee in mijn tijdmachine, maak het u gemakkelijk! Namen als Boys Noize, The Bloody Beetroots, Digitalism, Soulwax en Dr. Lektroluv zijn koning. Van Spotify heeft u nog niet gehoord, waarom zou u ook? Freeyoutubemp3.com en FLVTO klaren de klus perfect. I Love Techno is nog het evenement bij uitstek in België, Tom from MySpace is nog met iedereen bevriend, en 'D.A.N.C.E.' is de plaat van het jaar. Soit, ik kan zo nog wel even doorgaan. Wat waren dat tijden, zeg.

Er heerste een scene waarvan de sound getypeerd werd door o.a. invloeden van de electrobeweging uit de jaren 90, een felle portie je m’en foutisme, en ruige, grommende synthesizers die punk pur sang waren. Zoals altijd is het onmogelijk om dat soort elektronische muziek met een enkele term te benoemen, maar om de eenvoud te behouden opteer ik voor electro house. En wat hield dat genre lelijk huis in elektronisch Europa!

Wanneer ik naar Odymels muziek luister word ik soms meedogenloos terug gekatapulteerd naar dat tijdperk en dat is niet zonder reden. Neem nu volgende twee tracks: 'Funk (The Bloody Beetroots Remix)' van Étienne de Crécy en 'Touch My Body' van Odymel. In hun volledigheid zijn ze niet te vergelijken met elkaar. Op vlak van compositie en toegepaste technieken zijn ze heel eigentijds, dus daar zitten we met appelen en peren. Maar op vlak van synths? Dat is een verhaal van mandarijnen en clementines.

Laten we even inzoomen op 0:16 van 'Funk' en 1:49 van 'Touch My Body'. Wat een heerlijke synth van 'Funk'; grommend, ruw, simpelweg hypnotiserend elektrisch! De synth op dat moment in 'Touch My Body' is minstens even grommend, even ruw en even elektrisch. De tracks verschillen, maar de functie en het sonische karakter van beide synths zijn identiek. Net zoals dat soort synthesizers in een groot deel van het Electro House archief terug te vinden is, kan je ze terugvinden in een aanzienlijk deel van Odymels discografie.

Tweede voorbeeld: 2:06 van 'Funk' en 2:42 van 'Touch My Body'. Ook hier zijn de synths niet alleen onmiskenbaar detuned sawtooths, ze veranderen beide van enkele noten naar akkoorden en gaan de nodige emotionele lading toevoegen door hun harmonie. Ok, ik geef het toe. Sonisch liggen ze iets verder uit elkaar, maar deze vergelijking is simpelweg onmogelijk te maken met eender welke andere hedendaagse tranceartiest.

Dit soort verbanden kan je eindeloos leggen. Meerdere van Odymels tracks spelen met de sonische wereld van electro house. Of hij er bewust de mosterd is gaan halen spreek ik mij niet over uit. Het gebeurt wel vaker in de creatieve wereld dat zaken per toeval op elkaar lijken, maar ik neem desondanks plezier in dat soort gelijkenissen te benoemen.

Ongeacht de inspiratiebron slaagt Odymel er systematisch in om de energie en dansbaarheid van de new wave trance te combineren met een ruige, distorted sound die doet denken aan een simpeler verleden. Een verleden dat werd gedeeld door een groot deel van de landen waar
onze Brusselse vedette zijn succes kent.

Ik pretendeer niet te weten waaraan Odymel zijn bekendheid te danken heeft. Het is al zeker niet zo simpel als 'de synths lijken op electro house, ergo zijn muziek is populair'. In een landschap van eindeloze remixes en een soms wat stagnerende trance-sound komt hij altijd op de proppen met onbezorgd authentieke producties. Laat die producties nog eens boordevol creatief vakmanschap zitten en de verklaring voor zijn starpower begint vorm te krijgen. Al zal het feit dat het een verdomd sympathieke kerel is er ook wel voor iets tussen zitten.