advertentie
Paradise City zit er weer op en met meer dan 33 000 bezoekers, 100 artiesten en vijf verschillende podia was het de grootste editie ooit. Gewapend met Shazam en een notitieapp - als een echte millennial - ging ik drie dagen lang van het mooie leven genieten. Hieronder vind je een overzichtje van mijn bevindingen: in beeld, geluid en woord.
De eerste dag van Paradise City stond voor mij volledig in teken van straffe vrouwelijke DJ's: van 17u30 tot het einde van de dag vond je aan de Woods Stage een all-female lineup. De stage werd die dag gehost door Queer Future Club, een Brussels feestconcept die de toekomst van queer parties willen worden met een mix van muziek, performance en kunst. Naast die all-female lineup was de stage ook veruit de hardste op dat moment: elders kon je zoals gewoonlijk terecht voor zomerse house, disco en dergelijke, terwijl de Woods een mooi evenwicht bood tussen techno, acid, trance en hard house.
Als eerste zagen we Azo aan het werk: een Brusselse producer en DJ met een grote passie voor (vaak acid) house, techno en ravemuziek. Haar set betekende een goede overgang van de rustige namiddag naar een stevige avond en nacht.
Na Azo was het de beurt van JASSS: een Berlijnse DJ afkomstig uit Spanje. Ik kende haar voor dit weekend alleen van haar nummer 'Turbo Olé': een tribuut aan de trance en big beat sound van de jaren '90 en vroege jaren '00, met loeiharde breakbeats en licht melancholische melodieën. Haar set was van hetzelfde kaliber: consistente hard techno, met hier en daar wat vleugjes trance en breaks. Zoals het moet, toch?
Courtesy kende ik alleen van haar legendarische trance set bij HÖR: bij de eerste luistersessie was ik al verliefd. Ik kon dus ook niet wachten om haar live aan het werk te zien. Voor die hoge verwachtingen heeft ze niet moeten onderdoen: af en toe met gesloten ogen luisterde ik naar haar extatische trancenummers, regelmatig afgewisseld door een dikke technotrack om ons wakker te houden. Nummers als 'Open Your Eyes - Original '95 Mix' van de Belgen Bruno Quartier en Etienne Vandewiele of 'Diving Faces - Club Mix' van Liquid Child bleven me bij.
Om de dag af te sluiten was het aan KI/KI. Zij staat minstens even bekend voor haar trancesets als Courtesy, maar bij haar ging het er nog een tikkeltje harder aan toe. Minder zweverige melodietjes, meer no-nonsense stampen. Haar set was ze de perfecte afsluiter van een mooie namiddag gevuld met echte powerladies.
Hieronder vind je nog een mooie videorecap van deze eerste dag.
De volgende dag kwam rustiger op gang: minder headliners dan vrijdag en zondag, maar desalniettemin enkele mooie performances verspreid over de hele dag.
Beginnen deed ik met een live performance door het Zweedse Gidge-duo. Ze brachten een mix van verschillende nummers van hun laatste albums, zoals hun bekendste track 'Norrland' van het album Autumn Bells, of 'The Cascades' van hun laatste album New Light. Dergelijke dromerige downtempo is wat mij betreft de perfecte start van een festivaldag.
Nog niet helemaal in de mood om al zwaar te dansen begaf ik me met m'n vrienden naar het eeteiland om een hapje te eten en een pintje (of twee, drie) te drinken. Want zeg nu zelf: het zou Paradise City niet zijn als je niet met je gezelschap gekuierd hebt in de stralende zon.
Volledig klaar om er in te vliegen gingen we naar de Woods stage, waar Dan Shake in volle glorie en met een brede lach op zijn gezicht de meest funky house door de speakers jaagde. Het publiek was duidelijk aan het genieten en de energie werkte erg aanstekelijk.
Na Dan Shake verplaatsten we ons naar de Forest Stage, klaar om daar de rest van onze avond te spenderen. We werden er verwelkomd door Christian AB en Quest, die voor een overvol bos b2b plaatjes stonden te draaien. Ik kende het duo nog niet, maar de vermelding van UK garage in hun omschrijving in de app van het festival was genoeg om me te overtuigen. Het is geen toeval dat het duo elkaar ontmoette in een platenzaak: hun liefde voor vinyl en hun toewijding om de meest obscure schijven uit te zoeken maken hun sets net dat tikkeltje interessanter.
Enkele uren later gingen we naadloos over naar de set van Italiaanse topselector Francesco Del Garda. Hij staat bekend voor zijn perfecte blends tussen funk, techno en groovy house. Zijn set was melodisch, maar nog steeds hard en energiek genoeg zoals een afsluiter zou moeten zijn. Het bos werd vol gepompt met mist en voor een groot deel verlicht door het grote gekandelde scherm. Deze mysterieuze setting in combinatie met de prachtige muziek en het extatische - en over het algemeen lichtjes geintoxiceerde - publiek, maakte Del Garda's set eentje om niet snel te vergeten.
De ontdekking van de dag was voor ons zonder twijfel Soichi Terada die een hybride live- en dj-set bracht. De Japanner straalde met zijn brede lach meer geluk en enthousiasme uit dan eender wie op de festivalweide. Gewapend met zijn stem, een effectenbakje en een hele hoop euforische en melodieuze beats had hij het publiek van het eerste moment volledig in de hand.
Nog een artiest waar we deze laatste dag erg van genoten hebben is Octo Octa: ze bracht haar all-vinyl set zonder moeite van techno naar jungle naar acid. Afsluiten deed ze met een opzwepend disconummertje uit de oude doos, 'Your Love' door CHIC. Met een brede lach op ons gezicht wandelden we naar de uitgang, met onze gedachten al bij de editie van volgend jaar. We kunnen niet wachten!
We steken met de What Happens crew erg veel tijd in het cureren van evenementen en het schrijven van artikels, maar veel feedback krijgen we over het algemeen niet. Daarom hebben we een korte enquête opgesteld, om even te checken of we het nog steeds goed doen. Heb je een paar minuten? Het zou ons gigantisch hard helpen.
