De verwachtingen waren hoog voor het jubileum feest van Bonzai Music. 2 zalen, alle grote namen op de afspraak en een hele avond terug in de tijd met de stevigste retroplaten. Met meer dan 7000 bezoekers was de waagnatie flink gevuld en het publiek was zelden zo gevarieerd. Van knokige gepensioneerden naar dronken twintigers tot hakkende veertigers, een bewijs van Bonzai's grote invloed.
Toch begon onze nacht in mineur. Het systeem van de lockers was toch niet helemaal doordacht. Door de sleutels chronologisch uit te delen was het drummen en duwen voor bij de juiste locker te geraken, die overigens ook nog eens behoorlijk klein waren. Eenmaal onze jas opgeborgen en ons ticket gescand, stootten we op het tweede probleem van de avond. De organisatie was toch net iets te spaarzaam geweest met toiletten. Zo moest het mannelijk geslacht toch net iets langer wachten dan gewend voor de kleine boodschap te verrichten, waardoor zij ook de wc's van hun vrouwelijke tegenhangers gingen opeisen. Volgende keer een paar goten extra zetten en alles zou al een pak vlotter verlopen.
Maar de puntjes van kritiek gezegd zijnde, was de rest van de nacht een absolute topper. Onze eerste volwaardige danspassen werden afgeleverd bij Bonzai All Stars. De stilaan volle Red Room werd goed opgewarmd, maar bij het opgooien van Kind van de Duivel fronsten wij toch even onze wenkbrauwen, om vervolgens de vlucht naar de Black Room te nemen. Daar stond Bountyhunter van jetje te geven. Die hield onze dansbenen flink aan de praat zodat we bleven plakken tot het eerste hoogtepunt van de avond: John OO Fleming.
Als een van de weinige niet-Belgische artiesten mocht hij rekenen op een grote belangstelling van de Bonzai-bezoekers. En terecht, want Fleming zette een dijk van een set neer. Up tempo, zonder rustmomenten en met goa botanicals versierd. Deze set onderscheidde zich van de andere artiesten door Flemings eigen unieke stijl. Toch moesten we weer snel op onze timetable kijken, want de (iets té volle?) line up van 25 years Bonzai was niet voor luieriken. Zo stond Push (live) alweer klaar om 2u in de Red Room. Maar langer dan een half uur kreeg de man van Universal Nation niet om zich te laten gelden. Toch wel jammer dat elke set maximaal een uur duurde, wat ook zorgde voor heel veel dezelfde platen doorheen de avond. Misschien is dit ook wel eigen aan de beperkte niche waarin Bonzai zich begeeft. Nieuwe trance en retrohouse platen zijn vrij zeldzaam, waardoor de hele scène een beetje wordt uitgemolken. Nu moeten wij ook wel vermelden dat we niet kwamen voor onontdekte tracks, maar gewoon om nog eens op al die stevige klassiekers te mogen losgaan. Geen schoonheidsprijs dus voor Fly & Co, wel eentje voor sfeer en gezelligheid!
En natuurlijk moest de kersvers winnaar van een Lifetime Achievement Awards op de Red Bull Elektropedia Awards zijn opwachting nog maken. Yves Deruyter is niet weg te denken uit de geschiedenis van het Belgische nachtleven en verdiend absoluut de verhoogde aandacht die het hele jubileumgebeuren met zich meebracht. Veel sfeer, de klassiekers netjes verdeeld over zijn set en gigantisch veel energie. Voor wie er niet kon bijzijn of het gewoon nog eens wil herbeleven: SLASH 9 TV to the rescue!
