Een donkere massa stond in de rij voor de Kompass Klub. Hier moest wel techno gedraaid worden: het leek wel een conventie voor afnemers van zwart textiel. De reden voor de samenkomst? Ben Klock, vijf uur lang.
Een dj-set van die lengte is niet vanzelfsprekend. Oké, de meeste dj’s hebben genoeg platen om je een leven lang vol bassen te bezorgen. Toch loopt een lange set het risico om halverwege in te zakken: een mooie spanningsboog opbouwen van begin tot eind is razend moeilijk en je bent voor een groot deel afhankelijk van de energie in het publiek. Ook urenlang de beuk erin gooien is niet het beste idee, want dan verlies je al snel de finesse en emotie die de muziek bijzonder maakt.
Maar voor Ben Klock, koning van de Berghain, is vijf uur niks. Van de meer rationele, minimalistische techno naar loeiende acid: zijn interpretatie van techno voerde hij tot in de perfectie uit. Zonder te pamperen met typische klassiekers hield hij een stampvolle zaal uitzinnig. Meesterlijk voerde hij het tempo op en af, van machinaal naar organische, houseachtige vibes, een combinatie van geniale platenkeuzes en magistrale techniek.
Misschien heb je al gehoord van de uitspraak: “Just fuck me as hard as Ben Klock’s Boiler Room set.” Als je hem één keer aan het werk hebt gehoord, begrijp je volledig wat dat wil zeggen. Voortdurend op de grens tussen inhouden en loslaten, volledig gefocust op zijn gedetailleerde en uiterst precieze effecten - een minnaar die is zoals Ben Klock met muziek zou je niet uit je bed trappen.
Tijdens één van de laatste momenten, als mensen letterlijk stonden te springen van blijdschap, liet hij er nog een opgepompte versie van Subzero uitknallen. We waren stomverbaasd dat de vijf uur al voorbij waren: het was zo intens goed, dat de tijd voorbij is gevlogen.
We smeken het de Kompass Klub: laat Ben Klock nog eens terugkeren. In onze stoutste, wildste dromen back-to-back met Marcel Dettman. Als elke avond van dit kaliber zou zijn, kwamen we nooit meer thuis.
