Wim Mertens en Elisabeth Klinck: minimalisme dat blijft nazinderen in Genk

Soms dwingt het Belgische weer tot improvisatie. Het concert van Wim Mertens in LABIOMISTA moest afgelast worden, maar B-Classic en AFF vonden een waardig alternatief: de imposante O.L.Vr. van Fatimakerk in Bret-Gelieren. De moderne concertkerk gaf de avond een aura die je buiten niet snel evenaart.

Voor wie hem nog niet kent: Wim Mertens is een Vlaamse componist en pianist die al sinds de vroege jaren ’80 de internationale minimal scene kleur geeft. Zijn muziek leeft ergens tussen klassiek, ambient en experiment en is herkenbaar door het sterke melodische karakter en repeterende structuren. Zijn legendarische nummer “Struggle for Pleasure” groeide uit tot cultklassieker, maar werd ook jarenlang als wachtmuziek bij Belgacom en Proximus gebruikt – zowat elke Belg kreeg het onbewust mee.

Mertens bracht inmiddels ruim 65 albums uit, verzorgt soundtracks en theatermuziek, en is een van die artiesten die de grenzen tussen niche en mainstream moeiteloos opvoert. Zijn invloed reikt tot electronica en neoklassiek, genres die op whathappens.be ook stevig besproken worden.

Elisabeth Klinck: viool als klanklaboratorium

De show werd geopend door Elisabeth Klinck, een straffe jonge violiste en componiste die met haar debuut “Picture a Frame” meteen indruk maakte. Deze keer zonder elektronica, puur met viool en stem. Haar benadering van de viool is ver verwijderd van traditionele virtuositeit: door boventonen open te leggen en de mogelijkheden van haar instrument haast tot in het abstracte te verkennen wist ze de ruimte te vullen met ijle klanken. Het voelde als een auditief laboratorium waar elke nuance telt. 

De stukken ontvouwden zich langzaam en leken soms één eindeloze ademhaling van klank. Vergelijkbaar met drone-artiesten, maar aangevuld door subtiele stemimprovisatie. In de open kerkruimte kreeg dit werk een extra dimensie: iedere noot bleef zweven, ieder boventoon echoëde mee in de architectuur. Klinck bewees dat minimalisme ook een radicale manier van luisteren kan zijn. Hiermee sloot ze onbewust al aan bij de traditie van Mertens die even later het podium zou betreden.

Minimalisme, flair en eigenzinnigheid

Voor de hoofdact nam Wim Mertens plaats achter de vleugel. De componist, pianist en zanger die wereldwijd wordt gezien als een pionier van het minimalisme, bracht samen met klarinettist en saxofonist Dirk Descheemaeker een zorgvuldig opgebouwde set. Dit concert had een bijzonder karakter: het was zijn enige Belgische optreden in 2025.

Mertens’ muziek, vaak omschreven als repetitief maar fluïde, omarmt een spanning tussen eenvoud en emotionele intensiteit. Zijn kenmerkende zang – niet voor iedereen noodzakelijk, maar onmiskenbaar Mertens – geeft de muziek een eigen karakter dat live extra binnenkomt. Descheemaeker diept met klarinet en sopraansaxofoon de harmonie uit. Die wisselwerking gaf het gevoel dat piano en blaasinstrumenten samensmolten tot één ademend organisme.

Met een kwinkslag kondigde Mertens de “wereldpremière” aan van Struggle for Pleasure, ironisch genoeg toch zijn grootste classic. En dat in Genk, de stad waar hij van zijn twaalfde tot achttiende naar de muziekacademie trok. Het voelde als een thuismatch: Limburger, nu internationaal gevierd, keert terug naar waar het ooit begon.

Brug tussen generaties

Dit concert was meer dan een opeenvolging van acts: het was een dialoog tussen generaties, tussen gevestigde waarden en nieuw talent. Klinck en Mertens lieten een publiek achter dat wist: minimalisme leeft, en Genk is daar een perfect decor voor.