Jaren '90 vibes met de voeten stevig in het nu.
advertentie
Paul en Phil Hartnoll zakten af naar de Muziekgieterij, een concertzaal in het zuidelijkste puntje van Nederland, om hun legendarische albums Brown (1993) en Green (1990) live ten gehore te brengen. Het publiek op deze zondagavond was dan ook wat ouder - veel mensen die hun uitgaansjeugd nog eens dunnetjes over wilden doen.
De set opende met de iconische Star Trek: The Next Generation-sample: "This is the theory of the Moebius", wat direct op veel herkenning in de zaal werd onthaald. Mijn kompaan voor de avond merkte op hoe kraakhelder het geluid was: alle kleine details kwamen haarscherp naar voren. Die details zijn belangrijk, want dat is precies wat de sound van Orbital zo bijzonder maakt. Geen minimalistische elektronische beats, maar een rijk palet aan klanken binnen één track.
Wat vooral opviel, was hoe de broers de sfeer van de vroege jaren ’90 wisten te behouden, terwijl ze toch heel hedendaags klonken. De legendarische albums blijken nog steeds relevant. Dit was geen uitgebluste nostalgieshow waarin oude successen worden uitgemolken - Orbital bracht een zinderend live-optreden waar veel jonge producers een voorbeeld aan kunnen nemen.
En natuurlijk waren daar de hoofdlampjes - twee felle lichtjes aan weerszijden van hun (kale) hoofden, een beeld dat ondertussen net zo iconisch is als hun muziek. In combinatie met een indrukwekkende licht- en videoshow kreeg het optreden een hypnotiserend karakter. Flitsende visuals, stroboscopen en abstracte patronen versterkten de sfeer en trokken het publiek nog dieper de muziek in. Alles sloot perfect op elkaar aan, waardoor de show niet alleen muzikaal, maar ook visueel een trip op zich werd.
Na een dik uur speelden ze een kwartier pauze in (ze zijn tenslotte ook niet de jongsten meer), om daarna weer vol gas verder te gaan. Een absoluut hoogtepunt was 'Halcyon and On and On' - de handen gingen de lucht in en de zaal zweefde mee op de hemelse pads. Toen even later de dromerige strijkers van 'Belfast' klonken, was het feest compleet.
Na nog een uur gaven de mannen er de brui aan… of toch niet? Ze kwamen terug voor een toegift met als knallende afsluiter 'Satan'. Dit nummer, van oorsprong een protestsong met een kritische ondertoon, werd deze keer gebruikt als een statement tegen het alomtegenwoordige populisme van Trump en consorten. De track werd afgevuurd met een rauwe, snelle break/jungle beat. De combinatie van snoeiharde percussie en dreigende synths maakte de boodschap onmiskenbaar: Orbital had nog iets te zeggen, en dat lieten ze horen ook.
Orbital bewijst dat ze nog wel een paar jaar meekunnen.
