Wij gingen zondag naar Ostend Beach en dit is wat we er van vonden

Met de weergoden aan onze zijde en pal midden in een verlengd weekend, waren we er zondag weer helemaal klaar voor. Tijd dus om de ankers te lossen en zeil te zetten richting het zeetje voor de tweede dag van Ostend Beach Festival. Na een heenreis die iets langer uitviel dan verwacht, zetten we rond vier uur onze eerste voet op het Oostendse strand.

Het evenement heeft zich ondertussen al goed op gang getrokken en het is duidelijk dat het een leuke dag beloofd te worden. Tijd dus om even wat kracht aan te vullen aan de eetstandjes alvorens het zand te trotseren richting mainstage waar Amelie Lens ondertussen volop het beste van zichzelf geeft. Wij besluiten hetzelfde te doen en op de tonen van het obligate Take You There van Slam wordt de dans dan ook op zeer kordate wijze ingezet.

Wanneer ze afsluit besluiten we eens een kijkje te gaan nemen op het festivalterrein. Er zijn immers nog drie tenten waar we ons hartje kunnen ophalen. De eerste passage gaat langs The Greatest Switch-tent, gehost door Studio Brussel. Daar is het vandaag niks dan retro geweld met klinkende namen die ons eigenste clublandschap de voorbije decennia klank en kleur gaven. Aan de decks staat Phi Phi die uitpakt met een goede portie retro house met als klap op de vuurpijl de klassieker der klassiekers: Born Slippy van Underworld. Het publiek dat hier kenbaar gemiddeld iets ouder is dan de andere stages, weet dit vanzelfsprekend te appreciëren.

Daarna is het de beurt aan Quincy, die besloten heeft om vandaag nog eens een stel oude techno krakers uit de platenkast te halen. Wij genieten volop mee wanneer Sharpside de revue passeert, met wat wij nog steeds als de beste interpretatie van het I Love Techno anthem beschouwen. Bij het verlaten van de tent is er een fris windje opgestoken, tijd dus om een truitje aan te trekken en snel de beschutting van een andere tent op te zoeken.

Die beschutting was snel gevonden, want het was al van ver waar te nemen dat de sfeer er in The Desperados Club goed in zat. De Spaanse Edu Imbernon was er bezig aan een gevarieerd setje van nieuwe platen en klassiekers. Hij hield zich hierbij niet aan een bepaald genre, wat de nodige bijval kreeg van het publiek in de vorm van swingende benen en gejuich. De trui moest al snel terug uit want de temperatuur in de tent liep snel stevig op.

Het kookpunt werd bereikt toen Edu het majestueuze Father van elektro-icoon Anthony Rother speelde. Onder deze impuls werd het al snel acht uur en tijd voor Patrick Topping om het roer over te nemen. Hij zette de dans voort in gelijkaardige, zij het iets minder melodische stijl, met een mengeling van techhouse met ghetto tech-invloeden. Om het publiek op te warmen voor de hoofdact, toverde hij ook al enkele oudere nummers van Green Velvet tevoorschijn, waaronder Answering Machine.

Hoog tijd om snel nog iets te eten alvorens de eindsprint in te zetten. Buiten is het ondertussen stevig winderig en er stapelen ook steeds meer wolken op, wij houden de goede moed erin en het geloof dat de veertig procent kans op regen die onze buienradar aangeeft er geen honderd zal worden. Tevergeefs zo blijkt want iets na het nemen van de laatste hap en met de eerste tonen van Sven Vath nog maar ingezet vallen de eerste druppels uit de lucht. Omdat we hier toch niet op voorzien waren besluiten we de bui even uit te zitten in het gezelschap van Green Velvet. Die geeft op dat moment van jetje in The Desperados Club en wij kunnen niet anders dan hem hierin bijstaan. De stevige tech house die hij door de luidsprekers pompt, kan op veel bijval van het publiek rekenen. Op de tonen van Julian Jeweils nieuwste remix van Matadors The Enemy gaan we er volledig voor.

Wij krijgen een berichtje dat de regen is opgehouden en besluiten nog het laatste uurtje van de set van grootmeester Sven Väth mee te pikken. Droog en met een wind die iets geluwd is, vervoegen we de feestvierders aan de main stage waar Sven net naar de piek van zijn set gaat. Ook hier passeert Take You There maar de uitschieters in de set zijn toch voorbehouden voor de Kölsch remix van Väths eigen Robot en vooral het schitterende Daylights van Ambivalent.

Al bij al houdt hij het redelijk rustig voor een afsluiter en wij hadden hem toch liever met een knal zien eindigen. We weten dat hij graag een bepaalde flow in zijn sets creëert, toch vandaag hebben we het gevoel dat daar in zijn slot van twee uren net iets te weinig tijd voor was en dat het daarom allemaal een beetje te veel kabbelde en nooit echt losbarstte. Dit doet daarentegen niet af aan zijn platenkeuze, wij hadden gewoon graag net iets steviger afgesloten. Misschien de vermoeidheid van Kappa Futur die een beetje tevoorschijn kwam?

We blikken terug op een zeer aangename editie van Ostend Beach met leuke acts, een goede crowd, piekfijne organisatie en weergoden die het redelijk deftig hebben gehouden in vergelijking met de andere festivals van de voorbije weken.