Overslaan en naar de inhoud gaan
menu
Foto van Penelope Trappes, gemaakt door Jason Renaud

07/04/2025 / Dieter Holvoet

Maak kennis met Penelope Trappes' 'A Requiem', een muzikale dienst ter ere van de doden

Een verbazingwekkend kwetsbaar en meeslepend onderzoek naar verlies, in de vorm van tien beklemmende, ambient soundscapes.

Als iemand die veel bezig is met muziek krijg ik regelmatig de vraag: 'wat voor muziek hoor jij eigenlijk graag?'. Als antwoord op die vraag zou ik een lijst van genres of stijlen kunnen beginnen opsommen, maar eigenlijk komt de essentie neer op 'muziek die me iets doet voelen'. En geen muziek die me meer doet voelen dan muziek met lang uitgestrekte soundscapes, soms dreigend, anders hemels, veel progressie, optioneel gecombineerd met klassieke, akoestische instrumenten of krachtige stemmen. Er zijn verschillende artiesten die voor mij aan dat recept voldoen, waaronder Caterina Barbieri, Aïsha Devi, Grand River, Marina Herlop, BOLT RUIN, Ego Death en Isabelle Lewis. Sinds kort maakt ook Penelope Trappes deel uit van dat lijstje.

Penelope Trappes

Penelope Trappes groeide op in een landelijk dorp in een subtropisch deel van Australië, net onder Brisbane. Ze groeide op in een strikt huishouden, met een Katholieke moeder en een atheïstische vader. Al van jonge leeftijd had ze een sterke voeling met muziek, en meer specifiek zang: op veertienjarige leeftijd zong ze al solo’s op begrafenissen, zoals een keer in een Katholieke kathedraal voor een medestudent die overleden was. Op zeventienjarige leeftijd kreeg ze les van een zangdocent, de koordirigent van de lokale kerk, die haar introduceerde tot veel Hebridense (Schotse Gaelische) volksliederen.

Het was pas na de geboorte van haar dochter in haar twintigerjaren dat ze effectief muziek begon te maken. Na betrokken te zijn in enkele synthpopbands en te verhuizen van New York naar Londen ontwikkelde ze de identiteit van haar soloproject. Een project met een van in het begin volledig gevormde esthetiek, én het plan om van de eerste drie albums een trilogie te maken - geïnspireerd door de theorie van de power of three.

Haar solodebuut, 'Penelope One' uit 2017 - het eerste deel van deze trilogie - hulde duistere stukken voor piano en stem in een gelaagde reverb. In de jaren die volgden is de sfeer van haar muziek steeds zwaarder geworden, met als resultaat een weelderig sombere fusie van ambient, folk en goth.

Foto van Penelope Trappes, gemaakt door Jason Renaud
© Jason Renaud

A Requiem

Op 4 april bracht Penelope Trappes haar vijfde volledige album 'A Requiem' uit op One Little Independent Records. Het album verzamelt tien beklemmende, ambient soundscapes - bezweringen van dromen en nachtmerries, van dood en verdriet, maar ook van kracht en autonomie. Vleselijke, transcendente cellodrones worden gebruikt om historische en generationele trauma's uit te drijven in een evocatief en macaber stuk gothic experimentalisme.

'A Requiem' is een muzikale dienst ter ere van de doden, een heiligdom dat Trappes voor zichzelf bouwde om familiale chaos en geschiedenis te onderzoeken. “Ik was op zoek naar een evenwicht tussen een 'hemel' en een 'hel'” legt ze uit, ”schreeuwend naar de wijsheid van onze voormoeders - die naar boven komt en me leidt naar ware kracht en schoonheid. Ik luisterde aandachtig naar het verdriet. De dood is een deel van onze werkelijkheid. Onvermijdelijk. Alomtegenwoordig. Maar nachtmerries kunnen mooi zijn”.

Op zoek naar eenzaamheid voor wat ze wist dat een intense en catharsische schrijfervaring zou worden, reisde Trappes naar Schotland en zonderde ze zich volledig af. Te midden van meditatieve en psychedelische toestanden kanaliseerde ze demonen en kreeg ze toegang tot delen van zichzelf die ze al zo lang wilde reinigen. Tijdens opnamesessies bij kaarslicht voelde ze zich aangetrokken tot de cello, een instrument waar ze geen formele training in heeft gehad. Ze legt uit: “Ik heb altijd een affiniteit met de cello gevoeld. Ik omarmde het, hield het vast en werd er één mee als een manier om mijn stem te begeleiden. De zenuwachtige snaren van de cello werden externe akkoorden van mijn stemplooien... Ik kraste erop, leunde erop en toverde alle texturen tevoorschijn die ik kon oproepen”.

'A Requiem' is een rauwe, spirituele reis. Een verbazingwekkend kwetsbaar en meeslepend onderzoek naar verlies - de dreiging ervan, de betekenis ervan, het accepteren ervan. Een muzikaal werk dat me persoonlijk vrij consistent tranen in de ogen brengt, iets wat ik nog met niet veel muziek heb ervaren. Geef het zelf ook eens een kans, zou ik zeggen. Luister het van begin tot eind, in één keer door, en laat je betoveren door de macabere wereld van Penelope Trappes.

Ben je even geïntrigeerd en leer je graag meer over Penelope Trappes en haar nieuwe album? Lees dan zeker eens het uitgebreide interview dat ze onlangs deed met Futurism Restated, inclusief prachtige fotografie door Dina Litovsky.

Kapelconcert

Live breidt Penelope's muziek zich uit met hypnotiserende gothic live visuals van Agnes Haus. In het verleden deelde ze reeds het podium met artiesten als William Basinski, Mary Lattimore en het NYX drone-koor en de afgelopen vijf jaar toerde ze uitgebreid door het Verenigd Koninkrijk, Australië en Europa, waaronder een indrukwekkend live optreden met het London Contemporary Orchestra in het Southbank Centre.

Ze trekt dit jaar met haar album onder andere naar Roadburn Festival in Tilburg en gelukkig voor ons plande ze daarvoor ook een Belgische tussenstop in. Enige keerzijde: het is te doen in het Begijnhof in Diksmuide. Iets verder weg van de evenementen die we hier gewoonlijk coveren, maar wel een prachtige locatie en ongetwijfeld de moeite.

Tracklist

  1. Bandorai
  2. Platinum
  3. Second Spring
  4. Sleep
  5. Anchor Us to Seabed Floor
  6. Red Dove
  7. Caro
  8. A Requiem
  9. Torc
  10. Thou Art Mortal
Kopfoto: © Jason Renaud