Kids Like Us: Toen de nacht van ons was

De korte film KIDS LIKE US, geregisseerd door de uit Detroit afkomstige filmmaker Luke Jaden, werpt een rauw poëtisch licht op de begindagen van de technoscene in Detroit begin jaren '90. Geïnspireerd door de persoonlijke geschiedenis van pionier Richie Hawtin, volgt de film een groep jongeren in de vroege underground — een wereld waarin techno niet alleen muziek was, maar ook toevlucht, spiegel en bevrijding. De film is deels gefilmd op 35mm en ademt de geest van het iconische Spastik-feest dat Hawtin op 13 augustus 1994 organiseerde in de vervallen Packard Plant, waar hij debuteerde als Plastikman. Promotie verliep destijds via geheime flyers en hotlines, en het event werd een blauwdruk voor een hele generatie raves.

Regisseur Jaden probeert met de film geen mythe te herscheppen, maar de waarheid te laten resoneren — hoe dansvloeren verbondenheid creëerden in tijden van sociale breuk, en hoe die collectieve ervaring diepe indrukken achterliet:

“Het is een anthem voor veerkracht,” zegt hij, “een plek om jezelf opnieuw uit te vinden, midden in het donker, met alleen een kickdrum als gids.”

Van Detroit naar de akkers van Vlaanderen en Friese wateren

Diezelfde geest van avontuur en diepe connectie echoot tot in Europa — ook in België en Nederland kwam begin jaren '90 een bloeiende, deels illegale technoscene tot leven. Net als in Detroit zochten jonge mensen in onze contreien de randen op: kelders, kraakpanden, oude loodsen en verlaten parkings werden het decor voor nachten vol pulserende beats en collectieve energie. De communicatie verliep via mond-tot-mondreclame, flyers en befaamde infolijnen. De parallel is treffend: ook hier draaide het niet alleen om muziek, maar veel meer om ruimte maken voor alternatieve expressie en persoonlijke groei, juist daar waar maatschappij en mainstream geen houvast boden. Herinneringen aan feesten waar je met een bus werd opgehaald en naar een onbekende plek werd gebracht, illustreren hoe collectieve ontsnapping de kern was van deze subcultuur:

“Je was samen op een missie. Niemand wist wat er ging gebeuren. Dat schept een band die ik op (soms hele goede) legale festivals nu soms mis.”

Of het nu ging om een rave op een boot die ’s nachts door de Friese meren voer, afgesloten van de buitenwereld tot de zon opkwam of een gekraakte leegstaande loods: het ging om het avontuur, het samenzijn, het collectieve geheim.

“Ik weet nog hoe we op het station werden opgepikt, met onbekende bestemming. Een verlaten fabriek, ergens in the middle of nowhere. De muziek, het donker en de mensen om je heen — het voelde alsof de wereld even pauze nam"

Die DIY-cultuur en het heimelijke karakter maakten van de Belgische en Nederlandse raves plekken waar je, net als in Detroit, kon ontsnappen aan de dagelijkse realiteit—een universele kracht van de underground die tot vandaag de technoscene kleurt. De vraag die KIDS LIKE US stelt—hoe tijdelijke nachtelijke ruimtes een blijvende gemeenschap kunnen smeden—is dan ook evenzeer een tijdloos, grensoverschrijdend thema dat in België en Nederland, net als in Detroit, nog altijd actueel is.

“De techno in die tijd bracht mensen van allerlei achtergronden samen. Ik herinner me dat ik de gabber in een Australian samen zag dansen met de koorbal in kostuum. We werden, in die nachtelijke uren, echt één — verenigd in een cocon van klanken en beweging, waar niemand oordeelde en iedereen luisterde naar elkaar.”