12 november, Melbourne, Australië. De avond dat Nina Kraviz, Bjarki en Marcel Dettmann achter de decks stonden van het Smalltown dagfestival. Na meneer Dettmann was het de beurt aan de Russische schone. 4.000 man stond verspreid over het uitgestrekte strand. Marcel Dettmann hitste, zoals gewoonlijk, het publiek al helemaal op. Stuk voor stuk stoomde hij ze klaar voor de set van Kraviz.
Ninas platenkeuze lag niet op voorhand vast. Ze speelde die avond een set die vooral gebaseerd was op haar mood. Hier en daar wat break beats, slome nummers en het stevigere werk. Zij was content over haar set en dacht dat het publiek die mening deelde. Helaas. De volgende dag hoorde ze dat mensen hun geld terugvroegen omdat ze zich niet konden vinden in haar platenkeuze. Het Australische publiek kwam voor een drie uur durende drammende technoset, en dat is niet wat ze kregen -volgens hen. Aanhangers vonden het haar beste set ooit, tegenhangers opperden dat ze nog nooit zoiets slechts hadden gehoord.
Nina is aangedaan. Zo aangedaan dat ze een epistel van een tekst neerknalde op haar Facebookpagina. Het bericht wordt al snel opgepikt door collega's uit de techno scene en lokt enorm veel reacties uit. De huidige generatie wilt alleen maar knallen, stampen en beuken. Tijd voor een minutenlange opbouw is er niet meer. Of om het in Benny Rodrigues' woorden te zeggen: "Tegenwoordig lijkt het soms meer dan eerst dat techno voor de meeste kids vooral een wedstrijdje is geworden van wie het allerallerallerhardst kan gaan en weinig meer dan dat."
Laatst lazen we nog een reactie van iemand die vond dat Tommy Four Sevens set op Kozzmozz om te huilen was. Dat de beat uitbleef. Dat het niet hard genoeg ging. En dat is ook waar de huidige generatie meteen aan denkt bij techno: beukende bassen. Natuurlijk, als je zin hebt om een avondje te knallen, verwacht je ook geen ellenlange intro's volgepropt met break beats. Maar een beetje variatie kan geen kwaad. Techno is nog steeds een breed genre en die genrediversiteit moet behouden blijven. Anders wordt onze techno veel te mainstream.
Even terug naar Nina dan. Want die is er nog altijd niet goed van. Maar ze staat wel sterk in haar schoenen. Hieronder lees je een stuk uit haar emotionele preek:
People wanted "techno" and I offered none in their opinion -in fact all I played was pretty much techno at least in my own definition but much of a broader spectrum. They wanted 3 hours of long steady beat narrative and I offered something that didn't match their expectations. But surprisingly the most negative comments I got for playing that one wild track with a drum'n'bass segment in the end. Seems like d'n' bass isn't so popular in Australia these days:)
Well what can I say. Everyone is entitled to their own opinion but it definitely takes some time, experience and knowledge to form one. I grew up with a slightly different concept about music as one big sonic space with everything wired into each other. Following this concept the bridge between techno and disco is very short. On top of that I believe that music is about freedom of expression and a perfect tool to connect people of a different kind. I personally always loved less obvious or predictable sonic landscapes because the unknown was always more attractive to me than what I already have experienced. I always loved Laurent Garnier for this exact reason and for his ability to connect with music.
De rest van haar post kan je hier lezen. Hieronder kan je een video bekijken van een stuk van Ninas optreden in Melbourne.
