Disco Déjeuner brengt brunchen en dansen samen

Wat als je je liefde voor muziek, brunch en verbinding in één concept kon gieten? Voor Morgane, de bezieler van Disco Déjeuner, is dat geen droom meer — maar een zwoel lente-event in volle voorbereiding. Op een idyllisch domein in Lievegem brengt ze op 26 april haar idee tot leven: een openluchtfeest met house en disco, voorafgegaan door een zelfgemaakte brunch.

In dit openhartige interview vertelt Morgane over de kracht van intuïtie, de schoonheid van falen, de waarde van een goede vriendenkring en wat het betekent om je plek op te eisen als jonge vrouw in een vaak mannelijke eventwereld. 

Kan je jezelf even voorstellen en wat meer vertellen over het evenement dat je organiseert.

Ik ben Morgane, 26 jaar, en ik ben volop bezig met het organiseren van het eerste event van Disco Déjeuner. Het is een openluchtfeest waar house en disco centraal staan, maar we starten met een zelfgemaakte brunch. In een “era” waar mensen liever overdag willen feesten voelt een open air met brunch vernieuwend en juist aan. 

Het vindt plaats op deze zaterdag 26 april, op een groot domein in Lievegem. Het is eigenlijk een villa met een enorme tuin – echt prachtig, bijna filmisch. Dit is al jaren mijn droom. Vier jaar geleden ben ik er al mee begonnen in mijn hoofd, maar ik had toen nog geen idee van hoe de eventsector werkte. Stap voor stap ben ik erin gerold.

Lang was het zoeken: wil ik het op een publieke plek doen of privé? Maar ik wist eigenlijk niet hoe ik dat moest aanpakken. Ondertussen heb ik veel geleerd. Naast dit project ben ik ook actief bij Kotsessie en Wolk Volk . En ik ben me ook steeds meer aan het verdiepen in safe(r) spaces: wat dat betekent, hoe je dat creëert. Dat probeer ik ook mee te nemen in wat ik nu bouw.

Wanneer ontstond het idee voor Disco Déjeuner?

Goh, ik weet niet meer exact hoe het ontstaan is – dat is al even geleden. Maar ik wist gewoon: ik wil iets organiseren. Ik denk dat ik wel wat inspiratie gehaald heb bij Breakfast Club in Amsterdam. Die doen een soort brunch als afterparty, wat ik een leuk concept vond.

Mijn idee was altijd iets in openlucht, iets gezelligs. Eerst dacht ik eraan om het op een publieke plek te doen, zoals de Bijloke of het Citadelpark. Maar dat ging niet zo vlot. Daarom heb ik het nu bewust gekozen voor een privéplek, waar we meer vrijheid hebben.

Wat hoop je dat mensen voelen als ze aanwezig zijn op Disco Déjeuner?

Ik wil een middag en avond creëren die écht gezellig en comfortabel zijn. Het event vindt plaats midden in de natuur, en als de zon goed zit, is het daar gewoon magisch. Mensen brengen hun eigen picknickdekentje mee, zodat ze overal in het gras kunnen zitten met vrienden, kunnen babbelen, chillen, dansen.

De muziek is heel bewust gekozen: disco en house zijn mijn favoriete genres. Ze zorgen voor die warme sfeer waarin mensen zich goed voelen, maar ook kunnen dansen.

Wat ik vooral hoop, is dat mensen connecteren. Ik ben zelf heel erg beginnen beseffen hoe belangrijk connecties zijn – voor je carrière, voor jezelf, voor je toekomst. Daarom maak ik het ook zo toegankelijk mogelijk: een kwalitatieve, zelfs een beetje chique brunch, maar wel aan een faire prijs. Want ik wil niet dat prijs een drempel wordt.

Ook het feit dat het overdag doorgaat, vind ik belangrijk. Steeds meer mensen hebben minder zin om tot een gat in de nacht uit te gaan. Dit is een dagactiviteit: je kan je amuseren, dansen, eten… en toch om tien uur in je bed liggen – als je wil (lacht).

Kan je wat meer vertellen over de line-up?

Zeker! We hebben: Jaen, Piaggio Disco Club, She The DJ, BennieSnugger en Monodrive. Het is een bewuste mix van bekende en minder bekende artiesten. Jaen ken ik van vroeger, die heeft al eens op een klein event van mij gespeeld – gewoon hier in mijn tuin trouwens. Piaggio Disco Club draait echt goeie disco, dus die moest erbij. BennieSnugger was een toevallige ontdekking, ik had hem al opgemerkt tussen de volgers op de instagrampagina en het matchte meteen! Hij draait house, disco, funk… Ik stuurde hem gewoon een bericht, en hij reageerde super enthousiast. 

Veel mensen denken bij eventorganisatie aan strakke planningen, draaiboeken, checklists en budgetten. Maar vaak wordt intuïtie en buikgevoel over het hoofd gezien. Hoe belangrijk is dat voor jou?

Echt superbelangrijk. Mijn gevoel speelt een gigantische rol in alles wat ik doe. Mensen denken vaak dat ik een strak plan heb, maar dat is niet altijd zo. Ja, ik heb een structuur, ik schrijf dingen op, maar mijn beslissingen neem ik voor een groot stuk vanuit buikgevoel.

Wat niet veel mensen weten, is dat ik Disco Déjeuner bijna volledig alleen organiseer. Ik had in het begin een partner, maar door omstandigheden is dat gestopt, en sindsdien doe ik het solo. Dat is aan de ene kant heel bevrijdend: je doet je eigen ding, je moet aan niemand verantwoording afleggen. Maar tegelijk besef ik ook hoe belangrijk feedback is. Je hebt echt mensen nodig die met je mee kunnen denken, die je een spiegel voorhouden. Want als je alles alleen beslist, zie je soms dingen over het hoofd.

Gelukkig heb ik heel wat vrienden en kennissen rond mij die zelf actief zijn in muziek of de eventwereld, en die ik vertrouw om hun mening te geven. Die kunnen soms op dingen wijzen waar ik zelf nog niet aan dacht. En dat is zó waardevol. Ik zou niet staan waar ik nu sta zonder hen.

Ik weet van mezelf dat ik een goed gevoel heb voor sfeer en beleving. Vrienden zeggen me dat ook vaak: dat ik “een oog heb voor hospitality”. Ik voel redelijk goed aan wat mensen nodig hebben om zich welkom te voelen, om zich op hun gemak te voelen. Dat is iets wat ik moeilijk kan uitleggen, maar het zit gewoon in mij. Intuïtie dus. Gevoel. Daar vertrouw ik hard op.

En om met die chaos in mijn hoofd om te gaan - want geloof me, het is soms chaos - heb ik in mijn kamer een enorm whiteboard gehangen. Daar schrijf ik echt alles op. Ideeën die ik ’s nachts heb, gedachten die plots opkomen… Anders ontploft mijn hoofd letterlijk. Structuur helpt me, maar gevoel blijft leidend.

Hoe belangrijk is je vriendenkring of de mensen rond jou in het proces?

Zó belangrijk. Ik meen dat echt. Zonder de mensen rondom mij – mijn vrienden, maar ook kennissen uit de sector – zou dit nooit gelukt zijn. Punt.

Er was een tijd dat het niet ging, omdat ik gewoon niet de juiste mensen rond mij had. Nu zit ik in een vriendengroep waar de steun echt gek is. Ook van mensen die ik nog niet superlang ken. Bijvoorbeeld bij de launch die ik onlangs organiseerde: er kwam niet superveel volk, maar al mijn vrienden waren er. Sommigen die ik goed ken, anderen minder goed. Maar ze waren er. Ze helpen, denken mee, posten, sharen, bieden zelf aan om taken op zich te nemen.

Ze geloven erin, en dat is zó’n kracht. Ze hebben vaak zelfs meer vertrouwen in mij dan ikzelf. En dat helpt me om door te gaan. Die energie, die vibe, die verbondenheid – dat is gewoon priceless.

Ik geloof heel sterk dat je omringd moet zijn door mensen die je energie geven, niet nemen. Die je ondersteunen zonder dat je het moet vragen. Die gewoon zeggen: “Kom, we gaan dat samen doen.” En ik ben zó dankbaar dat ik dat nu rond mij heb.

Veel mensen denken dat je eerst alles onder controle moet hebben voor je aan iets begint. Maar vaak is het gewoon beginnen, proberen, fouten maken. Hoe werkt dat voor jou?

Ja, ik heb echt geleerd dat evenementen organiseren één groot proces is van trial and error. Je doet dingen die fout lopen — en dat is oké. Je moet dat gewoon kunnen loslaten, en beseffen: dit is een leerproces.

In het begin denk je dat alles perfect moet zijn. Maar uiteindelijk zijn het net de fouten waar je het meeste van leert. En vaak zie jij als organisator details die het publiek niet eens opmerkt. Je kan je daar dan heel druk in maken, terwijl het voor anderen totaal geen issue is.

Dat is ook iets wat ik mezelf echt heb moeten aanleren: loslaten. Bijvoorbeeld op social media — als een post niet op tijd klaar is, dan is dat maar zo. Niemand ligt daar echt wakker van. Behalve ikzelf dan. Maar zelfs daar leer ik in: het hoeft niet altijd perfect te zijn om waardevol te zijn.

En ja, mensen beseffen vaak niet hoeveel werk in kleine dingen kruipt. Vorig jaar deed ik een test-event in mijn eigen tuin, zonder brunch nog. Iedereen vond dat supertof — “we hebben ons kapot geamuseerd” hoorde ik achteraf. Maar ikzelf vond het verschrikkelijk. Alles voelde chaotisch, onvoorbereid. En toch: dat event heeft me zoveel geleerd.

Is impulsiviteit dan ook een deel van je proces?

Ja, absoluut. Soms moet je gewoon impulsief zijn. Doen. Als je blijft wachten tot alles perfect is, gebeurt er niets. Zeker bij events: je start met een plan, maar onderweg komt er zóveel bij dat je nooit op voorhand had kunnen bedenken. Dingen die je twee maanden geleden nog niet kon voorzien, komen ineens op je pad. En daar leer je mee omgaan.

Het is echt een kwestie van durven beginnen, en gaandeweg leren. Je hoeft niet alles van in het begin te weten. Zolang je blijft bewegen, groeit het vanzelf.

Merk je dat je als vrouwelijke organisator anders benaderd wordt in de eventsector? En hoe ga je daarmee om?

Ja, ik merk dat zeker. De eventwereld is nog steeds heel sterk mannelijk gedomineerd. Net zoals de DJ-scene trouwens. Er zijn gewoon veel meer mannen die evenementen organiseren — dat zie je aan alles: de line-ups, de achter-de-schermen-rollen, de netwerken.

Ik voel vaak dat mensen mij niet helemaal serieus nemen. Alsof ze denken: "Leuk, dat kleine projectje van jou." Terwijl ik met iets groots bezig ben, iets waar ik al jaren van droom. Dat minimaliseren gebeurt vaak op subtiele manieren. Geen expliciete tegenwerking, maar wel afstand. Wantrouwen misschien. Of onderschatting.

En dat voel je wel, als vrouw. Zeker als je ambitieus bent en je iets op poten zet dat buiten de lijntjes kleurt. Ik heb vaak het gevoel dat ik mezelf meer moet bewijzen. Dat ik twee keer moet uitleggen wat ik wil, en dat mensen pas later doorhebben: ah, oké, dit is echt serieus. Terwijl ik dat vanaf dag één al was.

Ik heb me er nog niet op een actieve manier mee beziggehouden — in de zin van: ik ga het systeem veranderen of zo — maar ik voel wél dat het speelt. Het is complex. Maar ik zie het ook als een kracht. Het daagt me uit om te blijven staan voor mijn ideeën. Om niet kleiner te denken dan wat ik wil doen. En hopelijk inspireert het ook andere vrouwen om gewoon hun eigen ding te doen, zonder zich klein te maken.

Waar droom je van op lange termijn?

Mijn grootste droom? Een eigen stuk land kopen en daar elk weekend een brunchfeest organiseren. Elke keer een ander thema, een andere vibe, leuke namen verzinnen… Echt een plek bouwen waar mensen terugkomen.

Daarnaast zou ik ook graag een soort Brunch at Home concept uitwerken. Dat mensen een brunch kunnen bestellen voor een feestje bij hen thuis – en eventueel een DJ erbij huren via ons. Dat lijkt me zo leuk.

Heb je nog een laatste boodschap?

Alles op zijn tijd! Je hebt nog zo lang te leven en zo veel te doen, te ervaren. Leer nieuwe dingen kennen, ontdek wat je zelf graag wil doen en waar je interesses liggen. 

Voor veel mensen een controversieel statement maar ik ben blij dat ik de serieuze kant van het leven nog niet mee maak (serieuze relatie, kinderen, financieel gedoe). In je twenties is het belangrijk om je zelf te ontwikkelen,  jezelf te leren kennen en vooral te GENIETEN. Want alles valt altijd op zijn plaats, ook al verwacht je niet de manier waar op.