advertentie
Elke zomer opnieuw vind je me terug op een hoop festivals. Bij een groot deel van die festivals schrijf ik achteraf een verslag, omdat dat zo gepland en afgesproken is. Bij andere festivals daarentegen wordt er niks afgesproken, maar laat het evenement zo'n indruk op me achter dat ik niks liever wil dan m’n gedachten erover neer te pennen. La Nature is er zo eentje.
Toen we vrijdagnamiddag toekwamen in Vielsalm heerste er al een gezellige drukte. Na een plaatsje te zoeken tussen alle auto’s en campers baande we ons een weg naar de camping, die erg handig net naast het festivalterrein gelegen was. Het uitzicht van op de camping was werkelijk indrukwekkend: het grasveld is gelegen op een helling en doet normaal gezien dienst als skipiste. Dat zorgt er wel voor dat je goed moet nadenken over in welke richting je je matras of matje legt, om te voorkomen dat je ‘s nachts wegrolt. Aan de bovenkant van de piste, aan de kant van de ingang van het festival, vind je alle campingfaciliteiten: de Hypnose Room - een ambient stage waar 24u/24 muziek gespeeld wordt, de toiletten en douches, een bar en eetkraam.
Wat ons direct opviel bij aankomst op het festival was de laissez-faire attitude tegenover de bezoekers. Slapen kon je in principe eender waar doen: op de camping, wildkamperend aan je auto of camper op de parking, in een hangmat op of rond het terrein. Doe je ding maar gewoon, zo lang je respect hebt voor je omgeving.
Het festival telde vijf stages: één op de camping, twee in het bos en twee buiten het bos. De Hypnose Room - de stage op de camping - had zijn naam niet gestolen: het was een plaats om te rusten, je even af te zonderen van de drukte van het festival en tegelijk te genieten van één van de vele ambient (live)sets die er gespeeld werden. Die van Kato De Vidts en J. Noon was er zo één van: het was Kato's eerste liveset en direct een schot in de roos.
De stage die het meeste opviel als je het terrein kwam opgestapt was de Moojo, een stage op het hoogste punt van het festival én tegelijk ook het hoogste punt van België. Het uitzicht was er ongelofelijk: veel mensen zaten er in het gras in de verte te staren, zeker rond zonsopgang en -ondergang. Qua genres hoorden we er vooral chille muziek, veel progressive, organic house: de perfecte soundtrack voor ontspannen, melancholische momentjes met je vrienden. ‘s Nachts was de muziek er niet echt naar onze zin, maar zaterdag overdag spendeerden we er wel veel tijd. Eén specifiek moment is me extra bijgebleven: we zaten er te ontspannen in de zon, te praten, toen in de achtergrond 'The Rapture Pt. III' van &ME begon te spelen. Een echte core memory.
Aan de Chapelle zouden we het meeste van onze tijd spenderen. Een indrukwekkende houten/stoffen structuur in de vorm van een kapel, gelegen tussen de bomen. ‘s Nachts was de stage een waar schouwspel: de omringende bomen en het bladerdak boven ons werd door middel van lasers en lichteffecten precies deel van de stage. De eerste artiest die we er zagen optreden was Le Motel. Zoals we van hem gewend zijn bracht hij een eclectische, bass-heavy set met hier en daar een eigen nummer in verwerkt. Het ene moment vettige jungle, het andere moment een duister ambientnummer om dan te volgen met een zwoele reggaetonplaat. Een set van Le Motel verveelt nooit.
Ook zondagochtend, na genoten te hebben van de zonsopgang, spendeerden we de volgende uren aan deze stage. Een aantal wakkerblijvers - het festival ging van zaterdag op zondag aan één stuk door - werden er getrakteerd op een spacey house- en technoset. Het perfecte accessoire voor een schemerende ochtend na een slapeloze nacht. De wakkerblijvers werden stilaan vergezeld door meer en meer mensen die wel wat uren slaap meegepikt hadden, en de laatste festivaldag ging van start.
De tweede bosstage was de Clairière, waar vooral techno te horen was. Ook daar belandden we enkele keren doorheen het weekend, met als highlight de maar liefst zes uur durende set van Circle of Live. Dit is een concept van de Zweed Sebastian Mullaert, waarbij hij enkele andere elektronische muzikanten uitnodigt voor lange jamsessies met modulaire synthesizers. Deze keer waren dat hij en Dorisburg en Daniel[i], ze brachten gemoedelijke, diepe techno met subtiele vocale samples. Erg knap om aan het werk te zien en ook op muzikaal vlak een echt pareltje.
De tweede buitenstage was de Dôme. Overdag zagen we Schroothoop live aan het werk, een Brusselse band die chaotische, plezierige muziek maakt met zelfgemaakte instrumenten. Ze voeren een echte show op en het enthousiasme van de individuele bandleden werkte echt aanstekelijk.
‘s Avonds zagen we er enkele van mijn andere favoriete sets van het festival: La Dame bracht er een vurige set vol drum n bass, jungle en bovenal veel vettige basslines. Ook was ze niet vies van de occasionele guilty pleasureschijf, zo zal het 'Samba De Janeiro'-moment nog even in mijn geheugen gegrift blijven. Na La Dame volgde SebCat van het Brusselse DJ-collectief, evenementorganisator en platenlabel RebelUp. Hij zette de energie voort met een kletterende jungleset.
La Nature bleek een onverwacht fijne ontdekking en nu al mijn favoriete festivalervaring van het jaar. Het was een intiem festival met een laissez-faire attitude, mede mogelijk gemaakt door het respectvolle publiek. Een broedplek voor ervaringen, een katalysator voor vriendschap en bovenal een heel visueel stimulerend schouwspel. Het feit dat je volledig omringd bent door natuur, prachtige landschappen en nauwkeurig uitgedachte decoratie zorgen voor een indrukwekkende totaalervaring.
Bekijk voor een extra kijkje achter de schermen eens onderstaande Franstalige reportage van de RTBF, ze interviewen verschillende personen van de organisatie over o.a. de geschiedenis, stage designs en de scenografie.
We steken met de What Happens crew erg veel tijd in het cureren van evenementen en het schrijven van artikels, maar veel feedback krijgen we over het algemeen niet. Daarom hebben we een korte enquête opgesteld, om even te checken of we het nog steeds goed doen. Heb je een paar minuten? Het zou ons gigantisch hard helpen.
