De beste acts die we zagen op Pukkelpop 2017

Het valt niet te ontkennen. In onze 10-jarige Pukkelpop-carrière was 2017 een jaar dat in de geschiedenisboeken gaat als dé ultieme hoogmis voor techno. Elke dag kon je als liefhebber van elektronisch geweld je hart ophalen op de wei van Kiewit. Amelie Lens, Dave Clarke, Robert Hood, Maceo Plex, Bjarki, Rødhåd, Ben Ufo, Paul Kalkbrenner, Kiani & His Legion, Clark, Nicolas Jaar, Mind Against, Joyhauser B2B Goldfox, Ben Klock, Richie Hawtin,... Zo veel niet te missen artiesten dat je ze zelfs niet in één adem opgesomt krijgt. Wij gingen ze allemaal checken en dit waren voor ons de vijf key acts.

Amelie Lens

Dé act waar we op donderdag naar uitkeken. Ze speelde een thuismatch en dat was eraan te merken. Het publiek scandeerde luidkeels haar naam net voor ze aantrad. Dat Amelie een fenomeen is, is duidelijk te zien aan de hoeveelheid volk dat er voor haar klaarstond. De Boiler was tot aan de nok gevuld en hoewel het nog maar half zes was, ging iedereen hard.

Anderhalf uur was Amelie Lens de koningin van de Boiler Room, onder het alziend oog van oma Mémé. Amelie mikte op de snelle climax. We hoorden '90s hardcore met Boxia's Point Of No Return, één van de laatste releases op het label van Alan Fitzpatrick. Dan weer over naar hard techno met Percs Look What Your Love Has Done To Me, dat vol gejuich werd onthaald door de menigte en al een paar weken meegaat in de platentas van Lens. Een set met veel vocals, zo ook in haar eigen tracks Contradiction en Paralyzed.

Vorig jaar viel ze nog in als last minute vervanger van Eric Prydz en liep de boiler - in tegenstelling tot de verwachting van de Pukkelpop-organisatie- ook al aardig vol. Nu zijn Amelie Lens en haar aerobic moves achter de dj-booth niet meer weg te denken van een line-up waar techno de klok slaat. Eén brok energie, sympathie én harde platen - yes, we like!

https://www.youtube.com/watch?v=dC-hkXVR5bo

Richie Hawtin

De tweede act die vermeld moet worden is Richie Hawtin. Op Tomorrowland zagen we deze ancien ook al aan het werk. Toen had hij naar 't schijnt wat te veel aan de Dom Perignon gezeten en zat hij er af en toe naast. Op Pukkelpop zat Richie Hawtin er boenk op.

Dat hij in de Dance Hall zijn CLOSE show op mocht voeren bleek een uitstekende zet. En het is niet omdat je Richie pakweg 5 of 20 jaar geleden aan het werk zag, dat je alles al gezien hebt. In plaats van achter een booth plaats te nemen met een shitload aan apparatuur, stond Hawtin tussen twee enorme installaties van live productie- en performance technologieën, lees: allerhande synthesizers, laptops, faders,... Achter de Canadees zag je op een scherm abstracte beelden van zijn vingerwerk. Het CLOSE-concept is zowel sonisch als visueel. Het strategisch plaatsen van verschillende camera's om zijn riem is het idee om de kijkers een meer intiem beeld te geven van hoe hij zijn muziek uit zijn harde schijf oproept en het voor het publiek manipuleert. Hij geeft een beetje een kijk in zijn wereld en verhoogt de interactie met het publiek.

De muziek zelf was op z'n minst gezegd fantastisch te noemen. Het eerste deel van de show - als we ze dan mogen opsplitsen - was misschien soms iets te strak gecureerd, het tweede deel was iets meer weggelegd voor de originele tracks. Zo kwamen Dettmann en Klock's Phantom Studies voorbij, weliswaar bewerkt door subtiele elementen. Hard, melodieus en met een Hawtin-sauzeke, het ging vlot naar binnen. Het publiek golfde op de energie van de artiest, en andersom.

Bjarki

Wie ook vrijdag op de line-up stond, was de poulain van Nina Kraviz: Bjarki. Met Richie Hawtin als voorganger in de Dance Hall hadden onze dansbenen al genoten van een stevige opwarming. Bjarki werd vooral bekend door zijn intrede in 2014 op Nina's label трип en is na plaatjes als I Wanna Go Bang en zijn recentste This is 5321 uitgegroeid tot een sensatie.

Zijn set was zonder twijfel één van de beste die we mochten aanschouwen op Pukkelpop. Alles klopte: de lijnen, de geluiden en de beats waren allemaal even sterk. Werkelijk ieder nummer trok als een bezetene aan je heupen. Een adrenalinerush van jewelste. Sleutelnummer was sowieso I Wanna Go Bang. Niet de originele versie, maar een versie waar de bpm's nog eens extra werden opgedreven. Berekend en keihard binnengekopt. Hij oversteeg het concept van een one-man show met verve en liet een uitpuilende Castello in trance achter.

Wie vooraan stond kon zelfs genieten van een stuk komkommer, dat Bjarki's dansmaatje feilloos in ieders mond stompte. Voor wie het nog niet weet, Cucumb45 is een alias dat Bjarki zichzelf heeft aangemeten (en vandaar dus ook de link met de komkommer). Soms is wijsheid niet ver te zoeken.

Nicolas Jaar

Een beetje New York, wat Chili, een hoopje machines en één geniaal brein. Nicolas Jaar is een God. Vorig jaar zetten we zijn album Sirens nog in onze top album 2016, dit jaar gaat hij voluit voor best performance of the year. Verhuld achter de reusachtige led bar gaf hij toch zijn onuitputtelijk muzikaal talent bloot. Een mix van dub, Chileense rifs, deep techno, darkbeats en breaks. Verbazend veelzijdig en fluweel overgoten met een stem die de zorgen in je hoofd doet verdwijnen. Dat is Jaar, de rest is geschiedenis.

Hij daagde ons uit met een lange intro vol van effect. Niemand keek nog om zich heen, focus on stage. Enkelen ongeduldige nozems dropen af, genialiteit is dan ook niet voor iedereen weggelegd. Afgebrokkelde bassen, striemende synths en nog wat onnavolgbare noise scheidde het kaf van 't koren, wie Jaar volgde werd beloond. I found my broken bones by the side of the road (Three sides of Nazareth) drong door de Marquee en iedereen voelde, trilde en beleefde mee. Jaar verwijst hier naar de horror van de Chileense dictator Augusto Pinochet. Ook bij No komt de politieke lading naar boven en weer weet Jaar zijn tracks live nog straffer te brengen dan op het album. Elke noot wordt netjes helder gesleuteld, elke beat wordt perfect uitgefilterd. Ook puik camerawerk trouwens, want door de extreme zoom op Jaar's gezicht wisten we nog beter wat hij probeerde te creëren en welk gevoelens hij wou versturen.

Mi Mujer kwam voorbij gevlogen. Vliegen deed het anderhalf uur lange optreden als geen ander (wanneer speelt deze man eens een allnighter?!). De salsabassen en spacesounds trokken ons naar hogere sferen. Wij wisten al lang niet meer dat we rond middernacht ergens in een tent in Kiewit stonden. Lichaam en hoofd bevonden zich enkel nog op planeet Jaar. Een planeet met enkel positivisme en vrijheid. Alles mag en kan bij Koning Nicolas, zo hij ook soul vermengt met jazz en zijn volgelingen nooit liet wennen aan vasthoudend tempo. Tijd voor de terugreis met Space is only noise if you can see. Een totaalervaring, catharsis en dan jammer genoeg terug neerdalen op planeet Pukkelpop. Nicolas Jaar voor dictator.

Paul Kalkbrenner

Een show van twee en een half uur met enkel doordringende technobeats uit ‘de goede oude tijd’, dat is kort samengevat Back To The Future. Kalkbrenner maakte afgelopen zomer drie mixtapes die massaal werden gedownload van zijn Soundcloud en besloot dit in een tour te gieten. De mixtapes zijn een selectie van meer dan 60 tracks die de opkomst van techno in Berlijn citeert tussen 1989 en 1993. Hij ging door meer dan 5.000 producties om de compilatie van vandaag samen te stellen. Todd Terry, Voodoo Child, Aphex Twin en Belgen CJ Bolland en Hole in One - de sterren van weleer - ze worden allemaal vertegenwoordigd.

'The biggest thing that happened with Back To The Future is what it has done to me.' - Paul Kalkbrenner

Wie wachtte op Sky and Sand was er dus dik aan voor de moeite (behalve als je wat vroeger naar broer Fritz ging kijken), in deze show is er enkel plaats voor de connaisseurs. Het is niet voor iedereen weggelegd, zeker als je gewend bent om op de commerciële deuntjes van Kalkbrenner te dansen. Niets van zijn bekende oeuvre passeerde de revue maar dat al wat uit de boxen kwam kwalitatief hoogstaand was, daar mag je zeker van zijn. Paul zoog ons op, sleurde ons 25 jaar terug in de tijd voor een trip down memory lane in de slaapkamer van Paul waar een 15-jarige knul techno opnam op zijn cassettes. Een intieme, persoonlijke set voor Paul waar hij met volle teugen van genoot. Met een dikke vette smile voorzag hij de hele Boiler Room van classic dansplaten. Wij vonden het schitterend. Voor ons meteen de ideale afsluiter van Pukkelpop 2017.

© Foto's door Pukkelpop