Gore wc's, luidruchtige Walen en zompige mexicanobroodjes. Ondanks dat Dour sinds enkele jaren infrastructurele verbeteringen aanbracht, is het festival qua sfeer gelukkig nog helemaal de oude. Hoewel we ons mateloos stoorden aan onze Normandische buren die om 10u 's ochtends nog niet gestopt waren met feesten en onder invloed van lauwe Cara en ketamine luidkeels meeschreeuwden op een teknoremix van de Pirates of the Carribean theme song, voelden we ons toch een beetje thuiskomen. Dit jaar kon de enthousiaste Dourganger enkele dagen vroeger de camping al bezetten en genieten van georganiseerde soundsystemfeestjes.
Wij wouden het kleine Waalse dorpje graag levend verlaten en dus kozen we deze editie voor "slechts" 5 dagen. De eerste dag stelde een tikkeltje teleur en vooral de artiesten Monika Kruse en Carl Cox in de Balzaal speelden saai en ondermaats. De Brusselse band ECHT! En Quest?onmarq sloegen er dan weer wel in om een monsterlijke performance neer te zetten. Teleurstelling maakte na de closing set van deze veelzijdige New Yorkse artiest plaats voor goesting naar meer!
Celine Bregand
De camping van Dour bezit een speciaal plekje in ons hart en ondanks enkele parels als Promis3 in de namiddag, bevonden we ons donderdag pas in de vroege avond op de festivalweide. Tja, die Cara Rouge moest maar niet zo goed smaken. Om 20u begon 999999999 aan een livesetje in de Balzaal, het podium waar duidelijk de meeste middelen naartoe gingen. Een uitstekend begin van de tweede avond waarvan Inner City, het danceproject van technopionier Kevin Saunderson, het absoluut hoogtepunt vormde. Helaas kon Palms Trax dezelfde vibe niet behouden in La Petite Maison en trokken we richting de Boombox voor een ranzige frenchcore set van Billx. Na dit harde werk bleven we stampen bij Mandragora, Mexico's beste psytrance dj die ons met een voldaan gevoel de festivalweide deed verlaten. Eénmaal terug op de camping werden we verrast door een honderdtal losgeslagen feestvierders die als een bezeten sekte met een campingstoeltje op het hoofd het terrein rondzwierven. Wanneer je deze mensen vroeg wat de bedoeling was, kreeg je enkel 'AFTERCHAISE' naar je toegeroepen. Verward, maar met een glimlach op ons gezicht werkten we onder onze partytent nog enkele hotdogs naar binnen.
Vrijdag begonnen we met kleine oogjes, een te dure douche en extreem pikante Samyang noodles. Trym was de eerste die onze kater wist te bestrijden met vettige hardstyle en harddance platen. Wat een set! Nadien bleven we nog even hangen voor I Hate Models, die geen onbekende is op het Waalse festival. De geheimzinnige Franse dj zette een puike prestatie neer, wat niet makkelijk was na Tryms verkrachting van de Balzaal. Daarna snelden we richting La Chaufferie voor het Belgische debuut van Partiboi69, de Australische dj die de laatste jaren een aantal uitstekende ghettohouse platen uitbracht en een ware internetsensatie is geworden. Wat een hoogtepunt van Dour had moeten zijn, bleek een dieptepunt. Een matige sfeer onder het publiek, een povere sound in de Boiler Room en een dj die pas bij het laatste kwartier van zijn set in gang schoot, deden ons teleurgesteld de zaal verlaten. Eén pint later renden we echter terug die zweethut binnen voor Danny L Harle die erin sloeg onze mood helemaal om te slaan en het komende uur genoten we van een chaotische mix aan trance, hyperpop en hardcore. Hierna was VTSS, de Poolse dj die niet vies is van snelle en snoeiharde techno, aan de beurt. Na een halfuurtje begaven we ons echter naar de uitgang van die Finse sauna en trokken we naar Le Labo voor Mika Oki en haar Britse sound. De set vorderde zoals verwacht: UK bass, electro en jungle stonden op het menu en de Parijse dj bezorgde één van Dours kleinere stages een heerlijke vibe. Het laatste halfuur ging ze langzaamaan de experimentele kant op. Met een lege kop na drie dagen Dour verdwaalden onze ogen in de vage visuals die achter de veelzijdige artiest op het scherm afspeelden. Zo kwam er een einde aan dag 3. En ons realiteitsbesef.
Zaterdag begon de vermoeidheid pas echt toe te slaan. Gelukkig sloegen Danilo Plessow, maar vooral Folamour erin ons helemaal mee te zuigen in hun set. De Franse dj en producer sleurde ons naar de jaren 80 en veranderde de Balzaal in een glamourvolle disco. Deze magische set behoort absoluut tot onze toppunten van Dour. Daarna was het tijd voor Regal86, de Mexicaan die Le Labo op stelten zette met een vettig electrosetje vol met jungle- en reggaetoninvloeden. Toen we met een goed gevoel deze bolvormige stage verlieten, hoorden we stevige bassen uit de Rockamadour komen, een stage ingericht door de Brusselse Kiosk Radio. Niemand minder dan Yung Singh van het Londense Daytimers kunstcollectief liet er pittige house, grime en jungle door de boxen klinken. Zowel de kwaliteit van de set en de setting van deze stage waren voor ons een perfecte afsluiter van dag 4.
Door de hitte tijdens de laatste dag spendeerden we onze namiddag vooral in de schaduw van onze witte partytent met een kratje lauwe pils binnen handbereik. Toen de zon eindelijk wat begon te zakken, trokken we richting de Dub Corner om er voor de speakers te gaan hangen. Blackboard Jungle nodigde twee toppers uit voor de laatste avond: Brother Culture, één van Londens beste MC's en Awa Fall, zangeres van het collectief Women Soldier. Vooral die laatste zorgde voor een fantastische sfeer aan de dub stage terwijl wij stuiterden voor de torenhoge muur aan boxen.
Hierna begaven we ons nog even naar Le Labo voor Molchat Doma, de Wit-Russische new wave/synth-pop groep die een erg sterke, maar brave prestatie neerzetten. Na deze show moesten we ons even mentaal voorbereiden op wat er ons te wachten stond in de Chaufferie. Daar zouden Jacidorex en X&trick beginnen aan een B2B setje. Na een ietwat cringy verschijning van een MC bij de openingstrack, begon het pas echt: meer dan een uur aan de ranzigste neorave, hardstyle en hardcore werd op het ravende publiek losgelaten. Het zweet gleed van ons lijf en na een korte pauze keerden we terug naar die sauna voor Ascendant Vierge, die vooral in de tweede helft van haar show op gang kwam. Hoe graag we Floating Points of MADMADMAD hierna hadden gezien, wel, dat ging niet meer. We bleven die nacht trouw aan de Boiler Room en genoten nog 2 uur van een magische hardcore set van Casual Gabberz, één van de meest invloedrijke hardcore collectieven van de afgelopen jaren. We hadden ons geen betere closing kunnen voorstellen van een festival dat ons nauw aan het hart ligt. Merci, Dour, t'es le meilleur.
Bekijk de aftermovie hier:
Kopfoto: © Mathieu Drouet
