Jephta: van sociale angst tot Draaimolen-droom

De in Barneveld geboren en inmiddels in Amsterdam woonachtige Jefta Wattimena, beter bekend als Jephta, is geen onbekende meer in de elektronische scene. Sinds zijn start in 2019 ontwikkelde hij zich van loopy techno-dj tot een veelzijdige artiest met een uitgesproken liefde voor dub.

Dit interview heeft voor mij een bijzondere betekenis. Vorig jaar leerde ik Jephta kennen via de Gifkikker-crew — een oprecht lieve, down-to-earth persoon die bruist van muzikale creativiteit. Zijn muziek klinkt bovendien net zo gelaagd als zijn achtergrond: opgegroeid met rockbands als Thin Lizzy en The Eagles, geïnspireerd door gitaarlegendes als Hendrix en Santana, én geworteld in een Molukse cultuur waarin muziek een essentieel sociaal en ceremonieel onderdeel vormt.

Binnenkort staat hij op Draaimolen — een droom voor vele artiesten en hét podium om grenzen te verleggen. Voor Jephta het perfecte moment om zijn creativiteit volledig los te laten. Tijd voor een gesprek over zijn roots, zijn reis en zijn dromen.

Wie is Jephta?

Ik ben Jefta Wattimena, geboren en getogen in Barneveld en inmiddels al vijf jaar woonachtig in Amsterdam. In 2019 ben ik begonnen als artiest, toen draaide ik vooral veel loopy techno. Tegenwoordig speel ik alles wat ik interessant vind, al speelt dub misschien wel de grootste rol in mijn sound.

Hoe kwam je voor het eerst in contact met muziek?

Muziek is me echt met de paplepel ingegoten. Ik ben opgegroeid met veel rock: Thin Lizzy, The Eagles, en natuurlijk veel gitaarmuziek van Jimi Hendrix, Joe Satriani en Santana. Daarnaast ben ik deels Moluks, en muziek speelt in die cultuur een grote rol — zowel sociaal als ceremonieel.

Kom je uit een muzikale familie?

Mijn ouders hebben altijd een enorme passie gehad voor muziek en bezochten vaak concerten en festivals. Zelf maakten ze nooit muziek of speelden ze geen instrument. Alleen mijn vader is gitaar beginnen leren spelen na het overlijden van een van zijn beste vrienden, die in hun band de gitarist was.

Hoe staan zij tegenover je muziekcarrière?

Mijn ouders zijn enorm supportive. In het begin iets minder, maar dat veranderde volledig toen ze mijn Resident Invite Night voor Embodiment in Perron meemaakten. Toen voelden ze de warmte en passie van de community om me heen. Sindsdien volgt mijn vader alles met liefde via Instagram — inclusief af en toe een veel te cheesy comment.

Wat was het moment dat je dacht: dit wil ik doen?

Elektronische muziek was liefde op het eerste gezicht. Tien jaar geleden hoorde ik Blawan voor het eerst een set spelen — mijn eerste ervaring met techno — en ik wist niet wat me overkwam.

De echte doorslag kwam echter tijdens mijn eerste Draaimolen, bij een all-nighter van Speedy J. Mijn vriend had me al weken overtuigd dat Jochem Paap de beste techno-dj was, maar ik was koppig en volledig in de ban van experimentelere genres. Tot ik hem zag draaien. Zoveel momentum, zoveel controle. Het was alsof hij één groot verhaal vertelde. Toen zei ik tegen mijn vriend: “Als ik ooit iets ga doen met muziek, dan wordt dit het.” Twee jaar later had ik mijn eigen hybrid setup, dezelfde waarmee ik dit jaar de Tunnel stage op Draaimolen mag openen.

We do love Speedy J!!

Wat betekenen festivals voor jou?

Ik ben niet per se een groot festivalmens, maar een festival als Draaimolen is voor mij de ideale manier om alles te ervaren waar een festival om draait: buitenlucht, natuur en goede muziek.

Zijn er tracks die je momenteel het hardst raken?

Ik heb er twee. Een all-time favorite: Shackleton – Death Is Not Final, die ik vaak in mijn sets draai. En recenter: Skeptical – Tell Me, die ik ontdekte in een set van Garçon. De dubby sub en de melancholische vocals zijn gewoon perfect.

Wat doe je naast muziek om op te laden of inspiratie te vinden?

Ik heb een passie voor fietsen en de natuur. Vaak combineer ik die twee. Voor mij voelt dat als therapie voor zowel lichaam als geest.

Uit welke artiesten haal je inspiratie? 

Heel veel. Speedy J uiteraard. Daarnaast de hele Amenthia Records-crew, die me heeft geleerd muziek ruimer en flexibeler te bekijken. Dankzij hen speel ik nu écht wat ik zelf interessant vind, ongeacht het genre, en probeer ik luisteraars ook uit te dagen met onverwachte combinaties.

Verder inspireren artiesten als Djrum, Monolake, Donato Dozzy, Katatonic Silentio, Azu Tiwaline en Rosillon me enorm. Ook evenementen zoals Ratherlost, Omen Wapta, Pax Romana, Dekmantel, Draaimolen en mijn grootste liefde op dit moment: Monument Festival.

Je draaide ook in De School. Hoe kijk je daarop terug?

Met heel veel emotie. Het voelt soms bitter dat dat tijdperk voorbij is, maar ook met enorm veel trots dat ik na vijf jaar dat hoofdstuk heb kunnen afsluiten door er zelf te draaien. In een kelder vol mensen die ik door de jaren heen heb leren kennen. Dat moment blijft bijzonder.

Zelf zet ik je set van De School geregeld nog eens op — heel mooie set. 

Wat betekent draaien op Draaimolen voor jou?

Draaimolen heeft voor mij bijna dezelfde lading als De School, maar meer op muzikaal vlak. Het is een plek waar je als artiest echt uitgedaagd wordt. Bovendien ben ik sinds 2017 trouwe bezoeker, dus om er in 2025 zelf een stage te openen voelt als een droom die uitkomt. Dat ik daarbij de stage mag openen waar Voices From The Lake en Sandwell District afsluiten… wát een eer.

Afgelopen vrijdag ging je zelf al een bezoekje brengen aan het festival? 

Afgelopen vrijdag ben ik langs geweest bij het MOB-complex om field recordings op te nemen voor mijn hybridset. Daarnaast wilde ik graag de crew en vrijwilligers ontmoeten. Een festival is namelijk veel meer dan wat je als bezoeker ziet, en Monument liet me ervaren hoe je op die manier een stukje ziel toevoegt aan de beleving — zowel als artiest als als bezoeker.

Tijdens mijn wandelingen over het terrein kwam de plek echt tot leven, wat enorm veel inspiratie heeft gebracht. Ik vertrok met een warm gevoel, dat ik nu kan vertalen naar een muzikale ervaring voor de luisteraars.

Welke acts wil je zelf niet missen?

Voices From The Lake, Sandwell District, Shackleton Live, Katatonic Silentio Live. En je vindt me sowieso linksvoor bij Mula B. Daarnaast kijk ik enorm uit naar Godflesh — geen muziek voor the faint-hearted, maar in de Lambda Labs setup gaat dat legendarisch worden.

Wat mogen we na Draaimolen nog van je verwachten?

Niet superveel. Het dj-landschap is tegenwoordig moeilijk, zeker met een niche sound. Maar dat vind ik niet erg: ik bouw rustig aan mijn pad. Eind september draai ik in Raum voor Orphic, een DnB-set waar ik veel zin in heb. Wat daarna komt, zien we wel. Muziek maken en spelen is een privilege, en dat besef ik elke dag.

Je wilt ook nog een belangrijk thema aansnijden: mentale struggles als artiest.

Klopt. Ik wil graag benoemen dat ik veel last heb van sociale angst. Dat is soms een tweestrijd: ik hou van de sociale kant van elektronische muziek, maar tegelijkertijd kan sociale angst tijdens gigs en clubnachten heel heftig naar boven komen. Het is niet altijd zichtbaar of makkelijk uit te leggen, maar ik vind het belangrijk dat er meer bewustzijn rond is. Soms komt zogenaamd non-sociaal of emotieloos gedrag voort uit dingen waar mensen geen controle over hebben.

Jephta, het was supergezellig — dikke merci voor de babbel en je eerlijkheid. Ik kan niet wachten om je te zien draaien op Draaimolen!