Extrema Outdoor bewijst dat het mee is met zijn tijd: ons verslag van drie dagen

In Houthalen-Helchteren is het nieuwe festivalseizoen ingezet met Extrema Oudoor. Niet alleen wij, maar ook u, had er nog eens goed zin in. 

Een van de betere house- en technofestivals van de lage landen viert dit jaar zijn vijftiende verjaardag. Voor deze speciale editie bracht het festival Eric Prydz, KI/KI en DJ Gigola naar De Plas, en een reeks minder grote namen zoals Bae Blade en Tijn Driessen. Want Extrema heeft naast de mainstream ook oog voor underground talent. Hieronder lees je ons verslag van enkele sets die ons bijbleven. 

Vrijdag

Om het weekend te beginnen gingen we eerst de kalmte opzoeken aan District 6, dit jaar omgedoopt tot District Zen. Dit is een stage dat verdoken ligt in het bos en waar je terecht kan voor rustige house. Tijn Driessen speelde er een gezellig, dansbare deep house-set. Ondanks dat je het publiek bij aanvang op beide handen kon tellen, haalde Tijn meteen zijn leukste vinyls uit de tas. Snel trok hij, naarmate de set vorderde, nieuwsgierige dansers toe. Wie opdaagde heeft zonder twijfel genoten van de diepe, gestage ritmes van de Gentenaar.

De volgende op ons lijstje was KI/KI, de 28-jarige Amsterdamse die naam maakte als resident dj op de queer clubnachten van Spielraum, en sindsdien haar harde trance, acid en ninetiesrave naar grote festivals brengt. Dit jaar was ze een graag geziene gast op Extrema. Ze stond op de agenda van menig bezoeker, een volledig vol District 2 als gevolg. 

KI/KI liet de opwarming ter zijde en speelde het publiek meteen naar haar hand. Ze trapte af met een van haar grootste hits ‘5 Mins Of Acid’. De dansvloer transformeerde in één klap tot een kolkende massa. Op die manier zette ze de toon voor een set met veel materiaal van haar label Slash. Trance beats werden doorbroken met snerpende acid-geluiden, de kicks donderden, maar nergens ging het over de top. Je zag mensen met gesloten ogen zich volledig overgeven aan de muziek. En de regen... die kon het feest niet verpesten. Een opvallend moment: de aantal gsm’s die de hoogte in gingen tijdens de unreleased samenwerking met Marlon Hoffstadt. Het zegt iets over de populariteit van het duo. Dat belooft voor deze zomer, wanneer ze samen een b2b doen in Zeebrugge. 

Afsluiten deden we bij Dj Gigola, de volgende in de rij aan District 2. We bleven graag staan om de Berlijnse aan het werk te zien. Ze is lid van Live from Earth, een dj-collectief waar ook Horsegiirl, MCR-T en onze Belgische Promis3 aan verbonden zijn. In 2023 bracht ze de fascinerende plaat 'Fluid Meditations' uit, waarin ze techno in een spiritueel jasje steekt. Die plaat staat in contrast met de energieke indruk tijdens haar live sets. Ook nu vermaakte ze het publiek. Aan genres heeft ze geen boodschap: dus gooit ze breaks, electro en techno anthems in de blender. In het publiek zag je blije gezichten en zwetende dansers. Een volwaardige afsluiter van onze eerste avond. 

Zaterdag

Blae Blade is voor velen misschien nog een onbekende. Maar daar zal snel verandering in komen. Ongetwijfeld heeft ze opnieuw een paar harten gewonnen. Onder een grijs wolkendek deed ze dat aan District 2 met een mengelmoes van electro breaks, techno à la Marlon Hoffstadt en snelle houseplaten. Het liefst gooit ze daar te pas eens een UK bass banger tussen. Genieten.

Rechtstreeks van de luchthaven, na een set in Londen, begaf Benwal zich naar District 2 om het over te nemen van Bae Blade. ‘Zodra ik achter de draaitafel sta, komt de energie vanzelf’, vertelt hij ons ter plekke. En daar kunnen we hem geen ongelijk in geven, al hadden we het gevoel dat het even duurde voordat de vaart er echt in zat. Maar eens op dreef was stilstaan lastig met onder meer zomerse tracks als ‘Rush (I don’t wanna Wait)’ en een UK garage remix van Calvin Harris’ ‘I’m Not Alone’. Modul’air verdient absoluut pluimen voor de sterke line-up die ze hier hebben neergezet. 

Tijdens de laatste uren op zaterdag was het kiezen tussen twee duo's: hetzij de Belgen Joyhauser, hetzij de Duitsers DJ Heartstring. Uiteraard kozen wij voor een hybride aanpak! We begonnen bij District 7, dat die dag werd gecureerd én afgesloten door Joyhauser onder hun eigen label Memoro. Die stage was met voorsprong het best uitgerust: er kon geen lichteffect of LED scherm meer bij. Alles werd bovendien tot in de puntjes aangestuurd, perfect synchroon op hun ruwe techno.

Terwijl het oudere publiek genoot van Joyhauser, had de nieuwe generatie een afspraak met DJ Heartstring bij District 2. Daar was het non-stop dansen op hun typerende eurotrance-sound, die ze het afgelopen jaar helemaal naar zich toe hebben getrokken - en dat lijkt voorlopig niet te veranderen. Het laatste half uur braken de wolken dan toch open, maar aanvankelijk liet het publiek zich daardoor niet afschrikken. Pas wanneer het echt begon te gieten, zocht de menigte beschutting. Gelukkig had de organisatie geleerd uit de fouten van de vorige jaren. Zo goed als elke stage, met uitzondering van District 2, was overdekt. Veel meer ondergrond werd bevloerd en ook aan de eetstanden werd meer dan genoeg overdekking voorzien. Daardoor had de gemiddelde bezoeker weinig last van het slechte weer – behalve bij het naar huis gaan.

Zondag

De laatste dag startten we, volledig opgedroogd, naar goede gewoonte aan District 2. Deze stage werd gehost door Kompass. De eerste artiest die we er aan het werk zagen was Kompass Traxx a.k.a. Massimo Mephisto a.k.a Jens Grieten, eigenaar van Kompass. Hij zette de dag in met een knallende technoset met psy-invloeden die met momenten versterkt werd door live elektrische gitaar. Origineel!

Hoewel Nico Moreno al om 18u30 geprogrammeerd stond, voelde zijn passage aan als een hoogtepunt dat evengoed diep in de nacht had kunnen plaatsvinden. De zon hing nog boven de bomen toen de eerste mokerslagen van zijn set over het terrein rolden. 

Wat opviel was hoe snel hij het publiek in zijn greep had. Onder een open hemel (zeer welgekomen na de regenachtige zaterdag) werd een sfeer gecreëerd die deed denken aan een dampende club. Moreno's set was een wervelwind van loeiharde kicks, ijzingwekkende drops en net genoeg melodie om het niet totaal eentonig te maken.

Tegelijk hing er een zekere euforie in de lucht: dit is waarom we festivals bezoeken! Geen perfecte timing, geen headliner-slot, maar een moment dat groter werd dan de planning op papier. Moreno leverde geen afsluiter, maar een climax midden in de dag.

Naar jaarlijkse gewoonte gingen we ook even langs bij Jan Blomqvist aan District 5. Deze man wordt jaar na jaar opnieuw uitgenodigd op het festival en zorgt met zijn melodieuze sound en live vocals telkens weer voor een mooi gevulde tent. Na een matig optreden in de Antwerpse WOOM - wat eerlijk gezegd voor het grootste deel aan de extreem matige venue lag, maar da's een ander verhaal - waren we benieuwd naar wat hij deze keer in petto zou hebben.

Het bleek een fijn optreden dat een welgekomen rust en warm gevoel teweegbracht, een pauze van de andere, veelal beukende stages. Wat wel opviel is dat zijn derde en laatste studioalbum, 'MUTE', een hoop meer samenwerkingen telt dan de vorigen. Meer bepaald samenwerkingen met vocalisten. Wat op zich niet negatief is, in tegendeel: het zorgt voor wat meer variatie in een geluid die na een tijd wat eentonig kan aanvoelen. Langs de andere kant zorgde het er wel voor dat hij live een stuk minder zelf aan het zingen was, en aangezien net dat de gimmick is die zijn live-sets zo interessant maken, bleven we toch een beetje op onze honger zitten.

Aansluitend op Blomqvist's performance verscheen niemand minder dan Eric Prydz on stage: een optreden waar we op voorhand best wel naar uitkeken. Met de ondergaande zon werden de lasers en lichten intenser, eveneens de muziek. Iedereen die het Opus-drankspel kent weet dat Prydz's buildups lang en euforisch zijn met drops die op zich laten wachten, maar wel erg hard landen.

We genoten van zijn set, maar besloten uiteindelijk om af te sluiten bij MCR-T aan District 2. Een goede keuze: na al dat melodische, zweverige lekkers nog even lekker stampend en (uiteraard) in stijl een mooi weekend afsluiten. Julian McCarthy die live rapt over zijn Buurman in Berlijn op een nasty hardcorebeat, da's er toch wel weer eentje van de checklist.

Voor wie dacht dat het niet extremer kon: volgend jaar doet Extrema er nog een schepje bovenop. In 2026 breidt het festival uit naar vier dagen, van donderdag tot en met zondag. Bovendien wordt het einduur opgeschoven, wat meteen voelt als een logische evolutie. Meer ruimte voor nieuwe ontdekkingen en meer tijd om te verdwalen. Wij kijken er alvast naar uit!

Voor de vroege vogels: de eerste waves van de ticketverkoop van de volgende editie staan al live. Voor €179 koop je op moment van schrijven een weekendticket zonder camping en voor €209 eentje met.