advertentie
Toen de 25-jarige Gentse producer Hector Devriendt - a.k.a. Jennifur - werd gevraagd om de huiscomponist te worden van het nieuwe snowboardspel Shredders, kon hij iets van zijn bucketlist afvinken. Met zijn volledige album Nowhere, Now Here levert hij de officiële score voor het videospel dat wereldwijd gelanceerd werd op Xbox Series en Steam. Naadloos overgaand tussen zachte elektronica en ambient naar wat zwaardere IDM, peak time house en dreunende techno, blijkt de muziek een uitstekende gids te zijn om door de bergen te shredden.
Wij zijn alvast enorme fan: Nowhere, Now Here is een veelzijdig, uniek album waarvan je onmiddellijk merkt dat er veel emotie achter zit. Om te achterhalen welke gevoelens en betekenissen Hector juist achter zijn tracks stak en waar hij zijn inspiratie haalde, sprak ik met hem af voor een gezellige babbel en een interessant interview. Sit back, relax en geniet van het prachtige album en het interview.
Via Poppunt, wat ondertussen VI.BE heet. Vier jaar geleden heb ik hun benaderd voor hulp met de release van mijn eerste album: hoe ik mijn muziek op Spotify kon zetten, hoe ik het beste een releaseplan kon opstellen en meer van die basic vragen. Joachim Wemel - die destijds werkte bij VI.BE - heeft mijn plaat toen beluisterd en het bleef bij hem plakken. Drie jaar later, wanneer Joachim ondertussen VI.BE verlaten had en aan het werk was bij I-Illusions, werkte het bedrijf samen met de Zweedse gamestudio Let it Roll aan het spel Shredders. Ze waren in dit stadium specifiek op zoek naar een Belgische producer om de soundtrack te schrijven. Joachim herinnerde zich mijn eerste plaat nog en vond de muziek goed passen bij de sfeer die het spel wou brengen, waardoor ze bij mij terecht zijn gekomen. Ik was toen één jaar afgestudeerd en het was lockdown. Ik heb geen seconde getwijfeld wanneer ik de vraag kreeg om de soundtrack te schrijven. Ik heb Kunstwetenschappen gestudeerd, dus aan werk geraken was sowieso al niet gemakkelijk (lacht). Na drie maand proefperiode waren ze overtuigd en namen ze me aan voor de rest van het traject.
Ja, ik ben echt blij dat ik destijds naar VI.BE gegaan ben.
De eerste covering dat ik digitaal heb gekregen was door Studio Brussel, Rik De Bruycker heeft twee nummers gedraaid. Hij is in de Belgische radiowereld wel iemand die je mee wilt hebben, dus dat was zalig. Daarnaast hebben Knack Focus, Radio 1, MNM en nu ook What Happens mij geïnterviewd en ten slotte heeft Microwave, een Gents radiostation, het hele album 24 uur lang gestreamd bij de release. Van grote idolen heb ik nog niet veel feedback gekregen, buiten Sasha, die heeft de single een plaatsje gegeven in een van zijn populaire Spotify playlists. Ik ben al heel dankbaar voor de feedback tot nu toe.
Ten eerste het nummer dat ik als single heb uitgebracht, 'New Here & Feeling at Home'. Dat nummer is ontstaan toen maten van mij op vakantie vertrokken naar Italië. Het was een mooie zomer, maar ik moest werken en het was lockdown. Ik was superjaloers op hun vrijheid, dat vrije gevoel dat je kan vertrekken en ergens nieuw kan toekomen waar er vanalles te ontdekken valt. Ik was daar heel hard over aan het piekeren, tot ik besloot om een nummer te schrijven dat me hetzelfde gevoel zou geven. Ik heb dan redelijk snel de leadmelodie gevonden en dan ben ik verder beginnen nadenken over dat nummer, in een week is dat dan tot stand gekomen. Ik heb er uiteindelijk zelf heel vaak naar geluisterd omdat ik er veel energie uithaalde. Dan is er ook nog een videoclip bijgekomen, dat ook dat verhaal vertelt over hoe je terugkijkt naar wat je hebt meegemaakt met je vriendengroep. Het is een soort van reminder om niet altijd bezig te zijn met wat er vroeger gebeurd is. Uiteindelijk zijn die dingen maar een soort van bagage dat ervoor zorgt dat je nu nog steeds leuke dingen doet. Hoe kan het zijn dat als je ergens nieuw toekomt, in een onvertrouwde omgeving, je je toch al thuis kan voelen? Dat komt omdat je al zo veel dingen hebt meegemaakt samen. Dat nummer is voor mij een reminder en motivatie om te genieten en te proberen waarderen wat je nu meemaakt en wat je nu voelt, maar ook hoe je daarmee omgaat als vriendengroep. Het is gemakkelijk om heel melancholisch te kijken naar het verleden, waardoor je snel vergeet hoe belangrijk het heden ook kan zijn.
Daarnaast ook het laatste nummer, 'To The One I Used To Be'. Ik was zoals ik eerder al zei veel naar muziek aan het luisteren van uit mijn jeugd, artiesten zoals Radiohead en Sonic Youth. Mijn doel was hier om die muziek waarmee ik ben opgegroeid te verbinden met mijn nieuwe, volledig elektronische album, door middel van onder andere gitaren en akoestische drums. Die instrumenten zijn er nu elektronisch in geprogrammeerd, maar moest ik het eens live kunnen brengen is het idee wel om die instrumenten er akoestisch in te verwerken.
Toen ik naar inspiratie zocht voor mijn album heb ik ervoor gekozen om zo weinig mogelijk elektronische muziek te luisteren, omdat ik in het verleden al merkte dat mij dat te veel beperkte, dat ik te veel in één richting ging gaan kijken. Voor de melodie heb ik veel inspiratie gehaald uit klassieke muziek, ambient en indie rock. Op vlak van percussie heb ik wel inspiratie gezocht bij alternatieve elektronische muzikanten, namen zoals Four Tet, Burial, Ross From Friends en Aphex Twin.
'Xtal' van Aphex Twin om zijn lo-fi sound en het gebruik van de sample. Het leerde me anders om te gaan met het mixen van een nummer en de drang om het vinden van een goeie vocal sample werd hiermee ook vergroot. Daarnaast vind ik het echt crazy dat dit nummer geschreven werd in 1992, toen waren wij zelfs nog niet geboren.
'Lotus Flower' van Radiohead vind ik de max om de blips & blops percussies. Ik probeerde ook veel elektronische percussies in mijn nummers te steken. Daarnaast blijft de stem van Tom Yorke zo broos, maar toch krachtig. Ten slotte vind ik de lang uitgerekte pad sounds die de akkoorden vormen zo zo zo ongelofelijk schoon, die hebben daarom ook in veel nummers van mijn nieuwe album een plaatsje gekregen.
Tijdens het maken van het album heb ik ook veel naar Sonic Youth geluisterd, waarvan het nummer 'Reena' waarschijnlijk wel mijn favoriet is.
Ik kan het ook echt niet laten om Four Tet te vermelden. Kieran is een artiest naar wie ik bijna dagelijks heb geluisterd sinds het middelbaar.
Tijdens het producen van mijn album was het land in lockdown en maakte ik niet veel mee. Elke dag stond ik op en kroop ik in mijn studio in de kelder, waar ik buiten enkele toevallige passanten die ik door het keldergat zag, niet veel prikkels binnenkreeg. Het voelde alsof ik in een ruimte- en tijdsvacuüm zat, ik wist niet meer welk verhaal ik aan het vertellen was. Het was een heel existentieel gevoel: wat doe ik? Wat heeft het voor betekenis? Dan begon ik van dag tot dag te kijken: hoe voel ik mij? Wat kan ik met dat gevoel doen?
Mijn broer Alexander is theatermaker, hij is goed met woorden, dus ik heb met hem lang nagedacht over een mogelijke titel. Nadat ik mijn verhaal had gedaan kwam hij redelijk snel uit op de woordspeling Nowhere, now here. De contradictie tussen het verdwaald in mijn studio kruipen en geen houding weten aan te nemen tegenover de wereld, tegenover het gevoel dat je ergens bent en dat je je helemaal bewust bent van dat moment. Zo’n moment waarop je echt het gevoel hebt dat je leeft. Dat heb ik vaak gehad tijdens het producen: door de lockdown kon ik nummers niet veel pitchen aan anderen, dus het was elke dag echt ikzelf en de muziek.
Die is door mijn vriendin gemaakt, Emma Raymaekers. Zij is grafische vormgever, daarnaast heeft ze ook een praktijk waar ze heel beeldend experimenteert. Ze heeft de plaat geluisterd en ik heb de ideeën erachter verteld, waarna ze redelijk snel een duidelijk idee in haar hoofd had. Er zit veel kleur in, percussief heel veel details. Dat heeft ze dan proberen combineren in die crazy glitch dingen. Ze werkt veel met scans: ze scant dingen die ze dan uitrekt, waardoor je een heel vervormd resultaat krijgt. Ze heeft er ook tekeningen ingestoken. Vanboven is er een planeetje, om het idee te schetsen dat je je soms alleen op de planeet voelt. Onderaan staan twee foto's: eentje van mij in m'n studio en eentje van mijn lege studio. De betekenis is daar redelijk letterlijk: nowhere, now here. Zo is dat tot stand gekomen. Het is vooral een manifestatie van wat zij voelde bij de plaat, de kleuren die ze voelde. Het was van in het begin wel de bedoeling om het heel kleurrijk en poppend te maken. Dat heeft ze heel goed gedaan.
Ik heb daarvoor gecheckt, maar aangezien het album 60 minuten lang is zouden we al twee vinyls moeten persen en dat kost gigantisch veel. Er zijn ook wachttijden van meer dan een jaar, mensen gaan daar niet op willen wachten. Andere artiesten wachten een jaar om hun vinyl te kunnen uitbrengen samen met de digitale release, maar dat was hier geen mogelijkheid. We verkopen wel prints van de artwork, waarvan alle inkomsten naar vluchtelingenwerk in Gent gaan. 12 euro voor een print, op zich niet zo veel. Meer info vind je hier.
Ik zit in een collectief, HS71, die wel gericht zijn op evenementen organiseren. We proberen zowel muziek als tentoonstellingen van grafisch werk te combineren. Ik vind het belangrijk om mensen 's nachts iets te laten beleven. Zelf sta ik ook supergraag op een dansvloer, als het niet te luid is en er is goeie muziek. Het is voor mij wel echt een droom om mijn nummers ook in een clubsetting te kunnen draaien, of om ze live te brengen op een festival als ik even verder mag dromen. Sommige nummers heb ik al gedraaid op avonden dat we met het collectief organiseren en dan is het echt leuk om te zien dat mensen er op dansen. Niet alle nummers werken, maar nummers zoals de single en de 4/4 nummers op het album bijvoorbeeld wel.
Toch wel! Naast het producen probeer ik ook zo veel mogelijk te draaien, ook binnen het collectief. Als we dan een avond organiseren brengen we meestal zelf DJ sets met een combo van eigen muziek en muziek dat ons inspireert. Ook meer de hardere, droge dingen draai ik dan graag. Het is eigenlijk de ambitie om beiden te doen, een combinatie van DJ sets en mijn muziek live te brengen.
Ik ben superlang bezig geweest met het zoeken naar wat ik wou. Op een bepaald moment heeft opnieuw mijn broer Alexander mij geholpen door het boek 'The Age of Wire and String' van Ben Marcus open te slaan. Een boek vol random zelfstandige naamwoorden die hij een nieuwe betekenis geeft. Jennifer met een e was daar één van, die kreeg de volgende betekenis:
JENNIFER - The inability to see. Partial blindness in regard to hands. To Jennifer is to feign blindness. The diseases resulting from these acts are called jennies.
'The Age of Wire and String' door Ben Marcus
Die trok ons als eerste aan vanwege de klank van het woord. Het klonk kleurrijk en open, maar toch aanwezig, luid en gebald. Achteraf lazen we de betekenis die de schrijver er aan gaf en die trok me ook aan, omdat wanneer je het koppelt aan muziek, ik mezelf wel leer te kijken en vooral mijn innerlijke bewegingen wel probeer te uiten. Die contradictie vind ik wel spannend. Het vervangen van de E door de U kwam er ten slotte om het iets robuuster te laten klinken en ook vooral om niet te verdwijnen tussen de duizenden andere artiesten die Jennifer heten. Later zochten we de etymologische betekenis van Jennifer op: die eerlijk, transparant betekend. Zonder te lang te moeten nadenken was de link naar het maken van muziek snel gelegd. Jennifur als artiestennaam werd dus een feit.
We steken met de What Happens crew erg veel tijd in het cureren van evenementen en het schrijven van artikels, maar veel feedback krijgen we over het algemeen niet. Daarom hebben we een korte enquête opgesteld, om even te checken of we het nog steeds goed doen. Heb je een paar minuten? Het zou ons gigantisch hard helpen.
