Hoe Kowboys and Indians letterlijk bloed, zweet en tranen kostte

Kowboys and Indians verkochten weer eens vlotjes de Kompass uit. Met een zonnig open airtje overdag en een vier uur durende B2B-set van Amelie Lens en Farrago 's nachts hadden we deze editie zelf natuurlijk ook niet willen missen.

Voor de open air moeten we jammer genoeg passen, dus beginnen doen we bij Thang in de Karosserie. Die houdt zich aanvankelijk strikt aan het thema van cowboys en indianen, met constante trommelmuziek die wel iets weg heeft van een sjamanistisch ritueel. Het doet wat denken aan Nicolas Jaar, als die ten minste zou draaien in een zaaltje waar het geluid nogal onscherp is. Het is elf uur 's nachts, voor ons vrij vroeg om de benen los te zwaaien, maar om ons heen staan mensen die er al een zware dag hebben opzitten. Ze wiegen zachtjes mee met het aanhoudend gedrum en de indianenkreten, tot Thang er genoeg van heeft. Hij maakt een drastische overstap van organische geluiden naar metaalachtige klanken. We horen Naive Response van Daniel Avery voorbijkomen en krijgen vervolgens consistent nummers voorgeschoteld die zich op de grens van electro en new wave begeven. Mooi afgesloten, zeker als je bedenkt dat hij de dag ervoor tot het ochtendlicht verantwoordelijk was voor de  funky platen op Bar Bricolage.

We verkassen naar de Kontrolekamer, waar we nog een stukje meepikken van One Track Brain die een duoset draait met Ogenn - B2B's zijn erg in trek tijdens deze editie van Kowboys and Indians. De zaal loopt vol.  Het tropische klimaat binnen proberen we te negeren, wat aardig lukt met een heerlijk dessert van Emmanuel Top: met Acid Phase genieten we schaamteloos van een platte plaat, recht uit de jaren negentig.

Dat decennium lijkt in het algemeen helemaal terug te zijn: hoofden met geschoren zijkanten, fanny packs en ronde zonnebrilletjes zijn alomtegenwoordig. Wat ook opvalt is de uitbundige festivalsfeer: iedereen is hier voor Amelie Lens. En ook voor Farrago. Maar toch vooral voor Amelie Lens. Mannen die makkelijk twee koppen groter zijn ons uit de weg: ze moeten absoluut dichter bij Amelie zien te komen.Het resultaat is dat we niets kunnen zien, maar wel horen: ze vliegen er beukend in. Wie houdt van techno, kent het fenomeen van jeukende neusvleugels, als gevolg van bassen die loeihard door je lijf trillen. En wij hebben het vlaggen.

Als we eerlijk zijn, kijken we toch het meest uit naar Amelies eigen platen. Het duurt ook niet lang voor ze Contradicition door de zaal knalt. De zaal lijkt daardoor opnieuw in brand te vliegen - figuurlijk én letterlijk. Het zweet gutst van ons lijf en door de hitte houdt de menigte het raven niet lang vol. Al snel begint het publiek dan ook uit te dunnen: iedereen moet even zuurstof bijtanken - of iets anders.

Ook voor ons is het schipperen tussen iets van deze set missen en sterven van uitdroging. Vier uur is lang - dat voelen onze dj's vooraan ook. Met nog een uur te gaan en een liter water achter de kiezen, beslissen we dan toch om eens vooraan te kruipen, waar de sfeer optimaal is. We veroveren een plekje, maar moeten dit met hand en tand verdedigen. We worden half vertrappeld door een bonk van een vent, met het verlies van een halve teennagel als gevolg. Maar we geven niet op: voor de eindsprint wordt het tempo opgevoerd. De energie leeft weer helemaal op en het publiek heeft duidelijk nog helemaal geen zin om er de brui aan te geven en kunnen dan ook gewoon nog een paar uur verder met Massimo Mephisto en Tom Dazing - verrassing, weer een B2B-setje.

Wij strompelen naar huis. Gebroken, maar voldaan.